De Pers Over – 28 november 2016

WOLFSBERGEN
Nanouk Leopold
wolfsbergen is traag en blijft ver weg. De film kent zonder meer krachtige scènes, zoals die waarin het meisje Haas in een glas bijt als uiting van haar verwarring en verdriet over de scheiding van haar ouders. Leopold maakte een zorgvuldige rangschikking van scènes die een caleidoscopisch beeld geven van vier generaties in een familie. Een sobere vertelling op afstand, die zachtjes schuurt, zonder diep te raken.
De Telegraaf (Annet de Jong)

Het is door Leopold heel zorgvuldig uitgedacht, maar soms is het zo streng en schematisch, dat je er ook kriegel van wordt. Dan zie je de dichotomie tussen natuur en cultuur die in veel kunstzinnige films opgang heeft: het gebladerte dat steeds vanachter een raam wordt gefilmd. En dan zie je hoe de gegoede burgerij weer prooi wordt. Soms lijkt het wel een religie van kunstzinnige filmers om problematische relaties of ingewikkelde emoties te weerspiegelen in moderne, kale, opgeruimde interieurs.
Trouw (Belinda van de Graaf)

De familiebanden mogen dan kil zijn, toch maakt Leopold geen zwaarmoedige film over het onvermogen tot communiceren of lief te hebben. Het is juist de zachtmoedigheid die in wolfsbergen imponeert. Tekenend zijn de stille scènes waaruit tederheid spreekt, het vermogen elkaar zonder woorden te begrijpen. Eva die het haar van Onno was als ze in bad zitten, een ontroerend ogenblik.
NRC Handelsblad (André Waardenburg)

SUMMER PALACE
You Le
summer palace is geen perfecte film. Hij is te lang en historische gebeurtenissen als de opkomst van Gorbatsjov, de val van de Muur en de overdracht van Hongkong aan China worden er met de haren bijgesleept. Daar staat tegenover dat de film een sterk beeld schetst van de zinderende sfeer in 1989 in Peking. summer palace is een liefdevolle, melancholische film over het jaar waarin in China het onmogelijke mogelijk leek te worden.
Het Parool (Jos van der Burg)

Er valt veel af te dingen op summer palace. Waar Lou Ye in suzhou river de dromerigheid van een verliefdheid in beeld wist te vangen, is hier de romance weinig invoelbaar. Dat zijn hoofdrolspeelster de liefde expliciet benoemt, helpt niet. Het scenario is soms rommelig door vreemde keuzes en onwerkelijke karakters. Vooral in het tweede deel gebeurt te weinig om de lengte (140 minuten) te verantwoorden.
de Volkskrant (Floortje Smit)

Lou Ye, die eerder al veel indruk maakte met zijn expressieve stadssprookje suzhou river, filmt alles met een perfect gevoel voor de rusteloosheid die de jeugd eigen is. De camera dicht op de huid, met een tempo en ritme die de emotie volgen. summer palace mag dan lang zijn en bij vlagen verwarrend, het is ook een film die je op een fascinerende manier meesleept en die er prachtig in slaagt het levensgevoel van een generatie op te roepen.
GPD-kranten (Leo Bankersen)

LA MAREA
Diego Martínez Vignatti
Vignatti observeert zijn personages trefzeker, met een vloeiende camera die voortdurend de omgeving aftast. Het levert knappe beelden op, die eerder aan een schilderscanvas doen denken dan aan een bioscoopdoek. De keerzijde van al die nauwkeurig uitgekiende beeldkaders is echter dat de kijker emotioneel op afstand wordt gehouden, terwijl de gekunsteldheid voortdurend op de loer ligt.
GPD-kranten (Fritz de Jong)

Vignatti’s camerawerk is in la marea virtuoos, maar ook functioneel virtuoos. Het resultaat is roerend en beklemmend. Tergend zijn de shots, niet zozeer door hun traagheid als wel doordat ze ons laten voelen wat de vrouw doormaakt. Elke minuut dat ze leeft zonder haar man en haar zoontje is voor de vrouw ondraaglijk — waarom zouden wij het gemakkelijker hebben dan zij?
NRC Handelsblad (Bas Blokker)

Het geploeter van de hoofdpersoon is aangrijpend, maar het is onmogelijk om hoogte van haar te krijgen. Ze is ondoordringbaar als een rots, opgesloten in zichzelf. Wie mee kan gaan in Vignatti’s visuele poëzie, ziet een indrukwekkend portret van een vrouw, die zich vastklampt aan mechanische handelingen. In een minder gunstig licht krijgt de film uiteindelijk zelf iets mechanisch: het afgebeelde lijden is te verstild en abstract om werkelijk pijn te doen.
de Volkskrant (Pauline Kleijer)

CONGORAMA
Philippe Falardeau
congorama vertelt twee verhalen die zich in elkaar vlechten. Het is zo’n film waar je in een recensie niet te veel over mag verklappen. Iedere informatie vooraf ondermijnt het spel van de vertelling en dat is zonde. Wat je er wel over kan vertellen is dat het een verhaal is over twee mannen (de een in België, de ander in Canada) en dat de Belg gespeeld wordt door Olivier Gourmet. Altijd goed, Gourmet. Hij draagt ook deze film op zijn gekwelde schouders, zoals hij dat eerder al deed met de films van Jean-Pierre en Luc Dardenne (le fils, la promesse).
Trouw (Jann Ruyters)

Alles krijgt in congorama uiteindelijk een plekje. Vol vertrouwen plukt regisseur Philippe Falardeau de vruchten van zijn inventieve verhaal, dat van België voert naar Canada. Losjes stelt Falardeau ook thema’s als familie en identiteit aan de orde. De trefzekere invulling van de prettig onvoorspelbare lijn van de gebeurtenissen maakt duidelijk dat Falardeau een man is om in de gaten te houden.
De Telegraaf (Eric Koch)

Zoals in het normale leven belangrijke en onbelangrijke dingen door elkaar lopen en de belangrijke dingen gemakkelijk over het hoofd worden gezien, zo verstopt Falardeau ook de wezenlijke ontwikkelingen in de film in de werkelijkheid van alledag. Maar hij weet precies wat hij doet wanneer hij zijn publiek manipuleert, zo blijkt wanneer de film halverwege teruggaat in de tijd en de gebeurtenissen nog eens vanuit een ander perspectief worden bekeken.
GPD-kranten (Hetty van Rooij)

LONDON TO BRIGHTON
Paul Andrew Williams
Zonder twijfel is het misdaaddrama london to brighton het meest imposante debuut van een filmregisseur sinds jaren. De hartverscheurende naïviteit en misplaatste bravoure waarmee een van huis weggelopen kind zich in een kotsmisselijk milieu begeeft, maakt de film verpletterend. Redden de meiden het? Op die vraag geeft Williams een verrassend antwoord. Ga kijken.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

Alle mannen zijn klootzakken, alle vrouwen slachtoffers. De woede werkt echter aanstekelijk en de boodschap komt hard en helder over. Dat is al heel wat voor een debuutfilm. In vergelijking met het beste werk van de Britse filmmaker Mike Leigh, zoals het door getergde en gemangelde personages bevolkte naked, is london to brighton te simplistisch en in de ontknoping te vrijblijvend, maar het is een film die zich niet gemakkelijk terzijde laat schuiven.
Het Parool (Bart van der Put)

london to brighton is een energiek, fysiek noodlotsdrama met de kracht van een vuistslag. Wreed is het als die twee meisjes alleen maar heel even in de trein van het landschap willen genieten. Triest dat ze hun leven in gevaar brengen doordat ze net te lang in de gokhallen op de pier blijven hangen. Om een vies, synthetisch knuffelbeestje te winnen voor zojuist in een portiek bij elkaar geneukte ponden. Is dat dan troost? Zelfs het restje hoop dat de film biedt, spuwt hij giftig in je gezicht.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)