De Pers Over – 24 januari 2017

THE QUEEN
Stephen Frears
Dankzij de verbeeldingsrijke teksten kunnen Helen Mirren in de Oscar-waardige hoofdrol en haar sparringpartner Michael Sheen triomferen. Hun fysieke transformatie doet de rest. Het is soms griezelig hoe dicht ze bij de karakters die ze spelen onder de huid gekropen zijn. Mirren letterlijk, met haar gezicht vaak in extreme close-ups in beeld. Alsof zelfs het patroon van de lijntjes langs haar ogen met dat bij Elizabeth overeenkomt. Terwijl zij leeft, verstart zij zo tot het staatsportret dat in de film van haar geschilderd wordt. the queen is haar Picture of Dorian Gray.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)

Moeten we aanvankelijk erg wennen aan de acteurs die bekende personen ‘nadoen’, na verloop van tijd gaan we met ze meeleven en biedt the queen een overtuigend en boeiend kijkje achter de koninklijke kamerschermen. Tevreden zullen de Britse kijkers constateren dat hun koningshuis toch in staat bleek om met de eisen van de moderne tijd om te gaan en tegelijk kijken ze beschaamd terug op de massahysterie rond de dood van Diana.
De Telegraaf (Eric Koch)

De film suggereert dat de koninklijke familie vrolijk op jacht gaat, terwijl de onderdanen in Londen prinses Diana haar laatste eer bewijzen. the queen is zowel een genadeloze als een faire film. Frears laat zien hoe de Britse koningin gevangen zit in haar keurslijf, maar toont ook het wereldvreemde karakter van dit uitverkoren gezelschap. En Blair? Hij vervult vooral de rol van een lastige lakei. Of zoals zijn vrouw zegt: alle Labour-premiers zijn op een gegeven moment door de knieën gegaan voor koningin Elizabeth II.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

4 ELEMENTS
Jiska Rickels
Rickels gebruikt haar stoere arbeiders als figuranten in een sprookje dat eigenlijk niets anders te vertellen heeft dat zij en haar cameraman Martijn van Broekhuizen zo mooi filmen kunnen en daar helemaal voor naar Kazachstan zijn geweest. De opnames hadden beter gewerkt zonder dat wezenloze gedoe over de vier elementen. Zo gladgestreken is 4 elements een film waar je je geen buil aan kunt vallen.
NRC Handelsblad (Bianca Stigter)

Rickels neemt veel hooi op haar vork in haar eeste lange film, maar het gaat prima, omdat ze heel goed kan kijken en temidden van een woedend stampende zee, diep onder de grond of met een razende bosbrand in aantocht, oog blijft houden voor veelzeggende details. Het feit dat de brandweermannen precies weten welke paddestoelen ze moeten plukken voor het avondmaal maakt hen mannen van het bos, en geeft aan waarom ze later in alle rust een bosbrand te lijf gaan.
Het Parool (Mark Moorman)

Eerlijk gezegd valt de film een tikje tegen. Geen van de drie toegevoegde episoden oogt net zo sterk als de scènes uit de bruinkoolmijn van untertage. In ‘vuur’ maken we kennis met brandweermannen in Russische bossen. We maken daar inderdaad een brandje mee, maar heftig kun je de geleverde beelden niet noemen. We zien de mannen van het vuur voornamelijk bezig met onduidelijk graafwerk, een geïmproviseerde sauna en het bereiden van paddenstoelensoep.
GPD-kranten (Pieter van Lierop)

PERFUME: THE STORY OF A MURDERER
Tom Tykwer
Doordat psychologische verdieping grotendeels ontbreekt en de lengte aan de royale kant is, dreigt vooral het middendeel af te glijden naar een fraai prentenboek. Meer een schildering van oude ambachten dan een speurtocht naar goed en kwaad, om het maar eens oneerbiedig te zeggen. Dat gesol met doodsbleke vrouwenlijven en destilleerkolven is dan een lange opmaat naar een toch nog huiveringwekkende finale.
GPD-kranten (Leo Bankersen)

Het verhaal van de 18de eeuwse wees Jean Baptiste Grenouille, die zijn leven lang op zoek gaat naar de ultieme geur (= de liefde) en zich ontpopt als een meesterlijk parfumeur en een angstaanjagende seriemoordenaar, bestaat vooral uit mooie maar lege plaatjes. Zelfs met tienduizend rozen weet Tykwer nog niet de geur van rozenolie op te roepen. Wat rest is visuele krachtpatserij en emotionele afstand, iets wat aan het orgastisch bedoelde slot echt pijn doet.
Trouw (Belinda van de Graaf)

Het twee uur en vijftien minuten durende perfume: the story of a murderer is pure cinema. Naast Whishaw overtuigen Dustin Hoffman, Rachel Hurd-Wood en Alan Rickman. De montage is effectief en bombastisch, de kostuums, de art direction en de belichting zijn oogstrelend, de massascènes zijn imposant. De film is een psychologische thriller en een historische kostuumfilm ineen; een wreed sprookje én angstaanjagende horror.
de Volkskrant (Jan Pieter Ekker)

LA TOURNEUSE DE PAGES
Denis Dercourt
la tourneuse de pages herinnert in onderdrukte neuroses aan Haneke’s la pianiste, in klassenstrijd aan la céremonie en in vrouwelijke rivaliteit aan all about eve. Tegelijk staat de film op zichzelf. Het is de enige van die films die de twijfel over ieders intenties vast blijft houden tot het einde. Die subtiele spanning is het meest te danken aan intense spel van de actrices.
Trouw (Jann Ruyters)

Een wraakfilm waarin geen bloed vloeit, zo zou je la tourneuse de pages het beste kunnen typeren. Een ijzige film waar je het warm van krijgt. Net zo berekenend als zijn hoofdpersoon leidt regisseur/scenarist Denis Dercourt ons door zijn met veel elegantie uitgevoerde thriller waarin je al vanaf het eerste beeld weet dat dit niet goed gaat aflopen.
NRC Handelsblad (André Waardenburg)

Tachtig minuten vragen wij ons af wanneer de bijl zal vallen en vooral hoe. la tourneuse de pages is daardoor een ingenieuze thriller, vooral door het gebruik van suspense. Dat alles in een setting van prachtige klassieke muziek die niet alleen het drama maar vooral ook de psychologie van de hoofdpersonen kleurt en toont. Een pageturner maar dan op film.
De Telegraaf (Dick van den Heuvel)

SEVEN INVISIBLE MEN
Sharunas Bartas
Bartas bewijst met panoramashots van uitgestrekte vlakten en indringende beelden van het leven op de vervallen boerderij dat hij naast regisseur een uitstekende cameraman is. Het maakt seven invisible men visueel tot een genot. Het probleem schuilt in de personages. Hun landerige passiviteit en contactgestoordheid intrigeren niet, maar irriteren. "Waarom zijn jullie allemaal zo gewelddadig en agressief?", vraagt een vrouw aan de mannen. Het zou fijn zijn als Bartas eens een film over deze vraag maakt.
Het Parool (Jos van der Burg)

Wat voor een ieder zichtbaar zou moeten zijn, is de overdonderende schoonheid. Lang aangehouden shots van de Krim, met fraaie luchten, vergezichten en de ondergaande zon, worden doorsneden met beelden van auto’s en beesten. Veel beesten. seven invisible men is een schilderachtige, hypnotiserende kruising tusssen een roadmovie zonder richting of een innerlijke reis, en een liefdesverhaal zonder liefde; tussen somberheid en onmenselijkheid. De doelgroep zal niet teleurgesteld zijn.
de Volkskrant (Jan Pieter Ekker)

Bartas’ films ontstaan in landschappen en locaties. Dat levert meesterlijke beelden op, zoals in seven invisible men, van een auto die helemaal dwars door het kader rijdt, even zwenkt en een vlucht vogels stoort die krijsend en kwetterend opvliegt. Wat kan die Bartas (zelf achter de camera) kijken! Maar vergis je niet. Een beeld als dit is geen toeval. Er is waarschijnlijk uren, dagen, weken vogels observeren aan vooraf gegaan. Die meticuleuze manier van werken maakt Bartas’ films op een bijna tragikomische manier net zo absurd als de zinloze levens die hij gepassioneerd portretteert.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)