De Pers Over – 23 november 2016

THE DIVING BELL AND THE BUTTERFLY
Julian Schnabel
Bauby vergelijkt zijn verlamming met de situatie van een duiker die gevangen zit onder een duikklok, maar hij leert te ontsnappen door zijn fantasie te laten fladderen als een vlinder. Dat geeft de visuele kunstenaar Schnabel de gelegenheid om met zijn camera mee te fladderen langs dromen, herinneringen, fantasieën en gebeurtenissen in en rond het ziekenhuis. the diving bell and the butterfly is een emotioneel geladen film over een hartverscheurend onderwerp die geen moment larmoyant of sentimenteel wordt.
GPD-kranten (Hetty van Rooij)

Schrijven is Bauby’s mechanisme om te overleven. Hij heeft alleen nog maar zijn herinnering en fantasie. Schnabel filmt veel vanuit het perspectief van Bauby. De beelden zijn dan weer vaag en dan weer haarscherp. Dingen die buiten het zicht van zijn ene oog gebeuren, horen we alleen. En constant de stem van Bauby, die zijn gevoel voor humor niet heeft verloren. Imponerend verhaal over de kunst van het overleven.
De Telegraaf (Annet de Jong)

Het eerste half uur van de film is grootse cinema. Niet eerder zagen we de wereld uitsluitend vanuit het meedogenloze perspectief van volledige verlamdheid. Je moet van steen zijn om dat onberoerd te kunnen ondergaan. Het voelt als een bevrijding als de film Bauby’s perspectief los laat en de reacties toont van zijn ex-vrouw, kinderen, minnares en zijn vader. Zij zien niet de man die zij kenden, maar een lichamelijk wrak. Dat Bauby dat beseft, maakt het dubbel tragisch. the diving bell and the butterfly is aan aangrijpende film over het noodlot, maar ook een geweldige hommage aan menselijke geestkracht.
Het Parool (Jos van der Burg)

LA SCONOSCIUTA
Giuseppe Tornatore
Stukje bij beetje wordt duidelijk dat Irena vroeger werkte in een zeer gewelddadige sector van de seksindustrie. Gaandeweg de film wordt duidelijk dat ze haar gastgezin niet toevallig heeft uitgezocht. Behalve een heftig drama over een vrouw met een enorme overlevingsdrang maakte Tornatore met la sconosciuta ook nog een spannende thriller die van begin tot einde intrigeert. Als alle puzzelstukjes op hun plaats vallen heeft de kijker een ontluisterend inkijkje gekregen in de duistere wereld van de moderne slavernij.
GPD-kranten (Fritz de Jong)

De film kent vele kleuren, net als het verhaal. Soms is Tornatore hardvochtig in zijn aanpak. Op andere momenten waant de kijker zich in een Hitchcockiaanse thriller. En hier en daar laat hij ook het melodrama doorklinken. Die stemmingswisselingen in de film zijn boeiend, omdat je stukje bij beetje achter Irena’s mysterie komt. Tornatore vertelt die geschiedenis in flarden van flashbacks en plotselinge onthullingen en doet dat met een meesterhand.
De Telegraaf (Dick van den Heuvel)

Lang laat Tornatore zijn publiek gissen naar Irena’s motieven. Als die eenmaal duidelijk worden, blijft er genoeg spanning over om gespitst naar dit drama te blijven kijken. Los van dit amusement stelt Tornatore nogal schrijnende zaken aan de orde als vrouwenhandel en illegale adoptie. Daardoor heeft la sconosciuta beslist geen vrijblijvend karakter. Misschien is Ennio Morricone iets te dominant op de soundtrack aanwezig, maar die overdaad kan deze film wel hebben.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

BELLE TOUJOURS
Manoel de Oliveira
De Oliveira weet weinig toe te voegen aan belle de jour. Hij laat het mysterie intact. We weten nog steeds niet wat er in het geheimzinnige doosje zat, en we horen ook niet wat de sadistisch ingestelde Henri Husson zo’n veertig jaar geleden tegen de echtgenoot van Séverine zei. Onthulde hij haar geheime leven? De sequel is een wat zinloze missie van De Oliveira, vooral ook omdat Deneuve niet meedoet.
NRC Handelsblad (André Waardenburg)

Ondanks de ietwat formele structuur — zie bijvoorbeeld de prachtige ouverture met uitsluitend orkest in beeld — is belle toujours opvallend amusant en lichtvoetig. Er is veel aandacht voor speelse, ironische details en fraaie inleidende opschepperij aan de bar, waar Piccoli door twee intrigerende dames wordt begluurd. De haan, die aan het eind uit het niets het toneel betreedt, is een slotnoot in de ware surrealistische traditie.
GPD-kranten (Leo Bankersen)

belle toujours is Manoel de Oliveira’s eerbetoon aan belle de jour. De liefhebbers van Luis Buñuel kunnen gerust zijn: de 98-jarige Portugese regisseur is er niet op uit om herinneringen te bezoedelen of mysteries te ontkrachten. Met zijn licht absurdistische terzijdes verwijst belle toujours regelmatig naar de film van Buñuel zonder te sterk op dit voorbeeld te leunen. De Oliveira maakte een even vrolijk als bedachtzaam postscriptum, dat ook op eigen benen kan staan.
de Volkskrant (Pauline Kleijer)

TRANSE
Teresa Villaverde
Een desoriënterende blik bepaalt de toon van Villaverdes regiestijl, waarin rauw realisme en lyriek als vanzelfsprekend naast elkaar staan. Door deze aanpak ontstaat een desolate, vervreemdende wereld. Het rijke Westen verandert gaandeweg van een utopie in een uitgewoond bordeel. Opmerkelijk genoeg biedt Villaverdes blik op de onderkant van de beschaving niet louter sombere bespiegelingen. Juist door het gemis aan warmte en schoonheid steken deze positieve, zachte krachten via een omweg toch de kop op.
de Volkskrant (Ronald Ockhuysen)

De gestileerde, gelaten manier waarop Villaverde Sonia’s leed verbeeldt heeft iets ongemakkelijks. Nergens proef je verontwaardiging. Personages komen en gaan, en Sonia’s helletocht kabbelt voort, in nauwkeurig geënsceneerde beelden met soms realistische, soms theatrale decors. Zo’n afstandelijke film maken over zo’n zwaar en aangrijpend onderwerp: dat heeft iets decadents.
Trouw (Remke de Lange)

Aan Villaverdes goede intenties hoeven we niet te twijfelen, maar de ellende in transe komt niet over. De intermezzo’s van poëtische beelden van ijszeeën passen niet bij het onderwerp. De suggestie dat Sonia het allemaal overleeft door zich met een tranceachtige geestesgesteldheid van de wereld af te sluiten, is interessant, maar wordt niet uitgewerkt. De rauwe werkelijkheid en gekunstelde artcinema komen in transe nooit samen.
Het Parool (Jos van der Burg)

IKLIMLER
Nuri Bilge Ceylan
Met een vlijmscherpe etsnaald kerft Ceylan de kroniek van een gefaalde liefde. Man en vrouw gaan uit elkaar. Man zoekt een oude vriendin op, die hij bijkans verkracht. Het is geen wellust die hem daartoe drijft, maar een poging de verwarrende pijn de doven, die het vertrek van zijn echte geliefde hem bezorgt. Zijn onvermogen is het thema dat Ceylan steeds weer onderzoekt in verbluffende opnamen. Deze man is leeg, geen liefde kan hem vullen.
NRC Handelsblad (Bas Blokker)

Ceylan maakt fraai gebruik van grootse luchten, dramatische wolkenpartijen en dikke sneeuwpakken om zijn personages van hun omgeving te isoleren en ze als amechtige visjes te laten ronddolen in hun leven. Het is een knappe, consequente visuele vorm die fascineert, maar die je als kijker tegelijkertijd heel ver op afstand houdt.
Trouw (Remke de Lange)

iklimler roept — ook door de sobere, trage stijl, vol pijnlijke close ups — herinneringen op aan Bergmans scènes uit een huwelijk. In lange, onbeweeglijke shots vertelt Ceylan het verhaal van een tobbende, eenzame dwingeland en zijn jongere vriendin. De man zegt dat hij wil veranderen, en dat hij denkt dat hij zijn vriendin gelukkig kan maken. Maar beiden weten beter. Hun liefde is verdampt. iklimler is een even eenvoudige als diepgravende karakterstudie.
de Volkskrant (Jan Pieter Ekker)