De Pers Over – 23 december 2016

INLAND EMPIRE
David Lynch
Het blijft allemaal uiterst fragmentarisch. Is het misschien alleen maar bedoeld om de kijker aan het fantaseren te zetten? Of moeten we het heel deftig een mysterie noemen? Lynch heeft al laten weten dat iedere interpretatie van zijn film de juiste is, maar dat is een bekende dooddoener. Wat ondergetekende betreft — toch wel een redelijke fan van Lynch — is het vrije associatiespel deze keer te vrijblijvend gebleven. Maar ieder ander oordeel is natuurlijk ook mogelijk.
GPD-kranten (Leo Bankersen)

Lynch vertelt een verhaal dat gaandeweg steeds meer irritaties oproept. De regisseur stuurt zijn publiek met duivels plezier zonder kompas het bos in. inland empire is een nachtmerrie, die niet begrepen hoeft te worden. Wat onvergeeflijker is: inland empire is een saaie film, een verwijt dat Lynch (blue velvet, twin peaks, wild at heart) nooit eerder heeft gekregen.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

Lynch maakte met inland empire een imponerende en radicale film, die in zijn oeuvre een plek vindt naast eraserhead en lost highway — ook dat zijn beeldenstromen die raakvlakken vertonen met de transcedente meditatie waarvan de regisseur zich een fervent aanhanger betoont. Net als transcedente meditatie maken films van Lynch het mogelijk los te komen van de alledaagsheid. Een herhaling van beelden en klanken moet de bioscoopbezoeker naar een andere staat van bewustzijn voeren.
de Volkskrant (Ronald Ockhuysen)

THE GOOD GERMAN
Steven Soderbergh
Omdat the good german behalve een moordmysterie ook een grote verloren liefde moet herbergen, wandelt Cate Blanchett als een femme fatalerig oorlogsspook door de film. Soderbergh filmde met echte oude lenzen, en zijn drama ziet er daardoor heel oorspronkelijk en oogverblindend uit, maar door zoveel aandacht te vestigen op het uiterlijk komt het innerlijk er ook wat bekaaid van af.
Trouw (Belinda van de Graaf)

Het stijlvolle, expressionistische zwart-wit van the good german lijkt een doel op zich. De sfeer van het klassieke the third man wordt opgeroepen, zonder dat het cynisme van het portret van het naoorlogse, verscheurde Wenen een nieuwe inhoud krijgt. Natuurlijk zijn er parallellen te trekken naar Irak en andere politieke brandhaarden, maar na solaris blijft Steven Soderbergh opnieuw steken in een betrekkelijk oppervlakkige stijloefening.
De Telegraaf (Eric Koch)

Trouw aan de sfeer van het in naoorlogs Berlijn gesitueerde boek draaide Soderbergh zijn film geheel in de expressieve stijl van jaren-veertig-klassiekers als the third man en casablanca. De lenzen, de belichting en zelfs de trucages uit die tijd werden van stal gehaald voor een zo authentiek mogelijk resultaat. Elke opname in de film ademt een oprechte liefde uit voor klassieke Hollywood-cinema. Toch is Soderberghs werkstuk meer dan een knappe stijloefening. Het verhaal is minstens zo meeslepend als de vorm.
GPD-kranten (Fritz de Jong)

EX DRUMMER
Koen Mortier
Wie ex drummer als sociaal statement serieus neemt, wordt diep teleurgesteld, want hij ziet een freakshow, waarbij de kijker eens lekker kan lachen om sociale idioten en losers. Het doet denken aan Harmony Korines aapjeskijkerij gummo en julien donkey-boy. De gratuite film legt geen problemen bloot, maar is zelf een voorbeeld van een problematische levenshouding: gemakzuchtige ironie als dekmantel voor zelfgenoegzaamheid.
Het Parool (Jos van der Burg)

Het is bijna niet te geloven dat de aan surrealist Margritte herinnerende RVS-commercial (de zwevende mannen met hun paraplu’s) en deze film van dezelfde regisseur afkomstig zijn. Het probleem van ex-drummer is niet dat de film immoreel is of racistisch of seksistisch; de misantropie overstijgt dat alles. Het probleem van ex drummer is dat de film pas achteraf goed wordt, als je er zelf niet meer naar hoeft te kijken. Dat is wat laat.
Trouw (Jann Ruyters)

ex drummer is een debuut zoals je het graag ziet: rauw, compromisloos, exorbitant. Het is ook een debuut zoals je het bij Nederlandse filmers zelden ziet. In interviews liet Mortier weten dat hij een kopstoot met zijn film wilde uitdelen en dat doet hij zeker. het enige dat je erop kunt aanmerken, naast de soms wel heel melige woordgrappen van Brusselmans, is dat Mortier direct met kopstoten begint en dat het effect halvewege ex drummer uitgewerkt raakt.
NRC Handelsblad (Bas Blokker)

I DON’T WANT TO SLEEP ALONE
Tsai Ming-liang
Twee uur lang is de vraag van filmmaker Tsai Ming-liang er eentje die de westerse wereld ook al tweeduizend jaar bezighoudt: "Wie is je naaste?" In een broeierige, verstikkende atmosfeer proberen de personages in i don’t want to sleep alone vooral de liefde te vinden. Toch zijn ze tot passie nauwelijks meer in staat, omdat hun levens klaarblijkelijk verdord en beschadigd zijn. Daar kijk je dan naar zonder dat het je bij de kladden pakt.
De Telegraaf (Dick van den Heuvel)

De internationale filmgemeenschap mag dan unaniem overtuigd zijn van Tsai’s meesterschap, het grotere publiek voelt zich soms onwennig bij zijn films. De aimabele filmmaker vergt dan ook veel van zijn toeschouwers, maar hemeltjelief wat zijn de meeste filmkijkers dan ook gemakzuchtig, en oh, wat krijg er bij Tsai veel voor terug als je echt van film houdt.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)

i don’t want to sleep alone gaat vooral over tederheid, barmhartigheid en liefde. Die thematiek roept slappe connotaties op. Toch is i don’t want to sleep alone geen softe film. Integendeel. De film heeft een harde kern: de dakloze man en de gastarbeiders leven in een vervallen fabriek. De economische groei is aan hen voorbij gegaan. Hun leven bestaat uit niets anders dan zorgen dat er genoeg te eten is om weer een dagje verder te kunnen. Het is typerend voor Tsai dat het sociale onrecht nergens de boventoon voert.
de Volkskrant (Ronald Ockhuysen)

CURSE OF THE GOLDEN FLOWER
Zhang Yimou
Vooral Gong Li en Chow Yun-Fat spleen de sterren van de hemel en geven hun personages extra gelaagdheid mee. Hun ingehouden woede en bijzondere relatie zorgt continue voor spanning. Via hun gedrag laat Zhang zijn verhaal langzaam ontrollen. Wanneer alles bij elkaar komt volgt een verrassende ontknoping. Daardoor is dit beeldschone kostuumdrama net zo goed een ijzersterke thriller.
Algemeen Dagblad (Rianne van der Molen)

Ronduit overweldigend is de stilering van de film in termen van kostumering, cameravoering, decors en acteursregie. Daar komen nog massale troepenbewegingen en vechtscènes bij waarmee Yimou bewijst dat ook de digitale trukendoos geen enkel geheim meer voor hem heeft. Alles is overdadig, op een manier waarbij niet alleen je mond wagenwijd open valt, maar ook nog het glazuur van je tanden springt vanwege het orgastisch gebruik van kleuren en edelmetaal.
GPD-kranten (Pieter van Lierop)

De choreografie van de massale confrontatie op de uitgestrekte binnenplaatsen van het paleis blijkt wederom verbluffend. Op een bed van gele chrysanten vindt een botsing van kleuren plaats. Na afloop worden de lijken snel weggesleept en de met bloed besmeurde chrysanten snel vervangen. De film werpt zijn schaduw vooruit op de Olympische Spelen van 2008 in Peking, waar Zhang de openingsceremonie zal regisseren.
de Volkskrant (Asher Boersma)