De Pers Over – 22 februari 2017

FATELESS
Lajos Koltai
Het zijn indrukwekkende en ontluisterende taferelen in deze duurste Hongaarse film ooit, maar tegelijkertijd is het ook wel ongeveer zoals je verwacht. Zeker voor wie een beetje op de hoogte is van de voorkeur van Hongaarse kunstfilmers voor trage rijders en modderige landschappen. De overvloedig vallende regen, het wegsnijden bij de ergste gruwelen, de ernstige muziek, het zijn allemaal betrekkelijk conventionele keuzen. Ondanks nauwgezette aandacht voor zo accuraat mogelijke reconstructies is fateless zeker geen quasi-realistisch docudrama.
GPD-kranten (Leo Bankersen)

Koltai toont alles op een koele wijze, waarbij geen ruimte is voor spanning of ontlading van gevoelens. De registerende stijl maakt dat de gebeurtenissen lang op een afstand blijven. Maar de tragedie komt uiteindelijk toch naar voren: op het gezicht van de jonge hoofdrolspeler Marcell Nagy, waarvan de jeugdige spontaniteit steeds verder verdwijnt, tot hij helemaal leeg, schijnbaar zielloos voor zich uitstaart.
de Volkskrant (David Sneek)

fateless is een prachtige grote film met gevoel voor drama geregisseerd door Lajos Koltai. Met meeslepende muziek van Ennio Morricone en schitterend camerawerk van Gyula Pados. Een film die ondanks zijn titel toch een pleidooi blijkt voor geluk en hoop en liefde en geloof in de goede afloop. Tegen beter weten in, lijkt het soms, maar misschien is dat ook wel de enige remedie tegen de dood.
De Telegraaf (Dick van den Heuvel)

TZAMETI
Géla Babluani
tzameti is een opdringerig artistieke film. Als je daar geen last van hebt, zie je een intrigerende thriller. Als het je van meet af hindert, dan kun je haast niet om het grofkorrelige zwart-wit van de beelden heen kijken, of om de lome acteerstijl van debuterend regisseur Géla Babluani [Niet Géla maar zijn broer George, red] in de hoofdrol. Dan is dit niet Jim Jarmusch, maar namaak-Jarmusch en moeilijk te verdragen.
NRC Handelsblad (Bas Blokker)

De film reflecteert op angst, machteloosheid, agressie en passiviteit, op de nietigheid van een individu. De film irriteert trouwens ook in de wijze waarop hij deze zaken aan de orde stelt. In de extremiteit van het gegeven schuilt effectbejag. Maar in de beelden schuilt dat niet. tzameti blijft een intense, ingehouden film. Het bloed vloeit buiten beeld.
Trouw (Jann Ruyters)

Géla Babluani zocht weken naar de juiste tronies. Hij mengde bekende Franse acteurs met amateurs, maar daar is door de zorgvuldige regie niets van te merken. Iedere blik en iedere beweging is betekenisvol. tzameti is een overweldigend debuut en heeft het in zich nu al een klassieker te worden.
De Telegraaf (Annet de Jong)

FIGNER, THE END OF A SILENT CENTURY
Nathalie Alonso Casale
Over de hele film heen hangt een magisch-poëtische sfeer die, ofschoon niet alle scènes even sterk zijn, je overtuigend meevoert naar andere tijden en naar een andere cultuur. Geen andere taal is zo geschikt als het Russisch om filmisch te mijmeren over vergane glorie. In een interview met filmtijdschrift Skrien verklaarde Alonso Casale dat ze haar hoofdpersoon zelf heeft ‘gerauscht’. Zijn stem werd gedubd en zijn tekst herschreven. Edgar Figner is zodoende de hoofd- en bijfiguur geworden in een zonderling drama dat zijn eigen leven incorporeert en overstijgt.
GPD-kranten (Francois Stienen)

Wie niet alles meteen wil begrijpen en zich openstelt voor de beeldenstroom, ondergaat wat film vermag: met beelden en suggestie een werkelijkheid creëren waarin de tegenwoordige tijd en de voltooid verleden tijd van Rusland samensmelten tot een melancholisch portret van een op drift zijnde volksaard.
de Volkskrant (Ronald Ockhuysen)

Om Figners mentale reis te illustreren zochten Alonso en haar vader, die ook aan het scenario meeschreef, in Russische filmarchieven naar passende beelden. Uit bekend werk, van bijvoorbeeld Tarkovski en Sokoerov, maar ook uit bizarre spookverhalen en melodrama’s. figner, the end of a silent century is een film die veel eist tijdens het kijken, en dan veel teruggeeft. Die de schoonheid van de stilte laat klinken als muziek en duizenden gezichten geeft.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)

GRBAVICA
Jasmila Zbanic
grbavica is geen woedend pamflet geworden. Integendeel: het is een kleine, intieme film over de onvoorwaardelijke liefde van een moeder voor haar dochter. grbavica is ook het portret van een door oorlog getekende stad; een buurt waar het leven langzaam ondanks alles weer vorm heeft gekregen. Waar mensen vooruit willen kijken, niet achteruit. Haar droeve oogopslag verraadt dan wel een leven vol leed, maar Esma zit niet bij de pakken neer.
de Volkskrant (Jan Pieter Ekker)

grbavica verloopt keurig volgens de fasen van het conventionele therapeutische drama: het probleem wordt ontkend en vervolgens onder ogen gezien, waarna de reiniging volgt. Het maakt de film voorspelbaar, maar het goede acteren en het onderwerp redden de film. Laten we de bekroning met de Gouden Beer op het filmfestival in Berlijn vooral zien als een prijs voor moed.
Het Parool (Jos van der Burg)

grbavica won op het filmfestival van Berlijn zowel de Gouden Beer, de belangrijkste filmprijs, als de Oecumenische en de Vredesfilmprijs. Het kan lijken dat grbavica ene beetje een zijige film is, waar de goede bedoelingen van af druipen, maar dat is niet zo. Daar is de film te weerbarstig voor.
NRC Handelsblad (Bianca Stigter)

ZWARTBOEK
Paul Verhoeven
Het staat vast dat Paul Verhoeven met zwartboek alles overtreft wat hij eerder in Nederland tot stand heeft gebracht, inclusief zijn oorlogsepos soldaat van oranje. Meest verbluffend aan zwartboek is hoe deze productie van San Fu Maltha een groter gevoel van authenticiteit weet te creëren dan te beleven viel in Nederlandse oorlogsfilms die dertig jaar eerder tot stand werden gebracht. Wat de thans 68-jarige Verhoeven op dit punt aan breedte en diepte te bieden heeft, overstijgt dus ook wat hij zelf heeft gepresteerd op 39-jarige leeftijd.
GPD-kranten (Pieter van Lierop)

Het venijn zit in de staart als de regisseur een aantal aangeschoten landgenoten opvoert die de collaborateurs vernederen, onder wie de onschuldige Rachel die letterlijk als stront wordt behandeld. zwartboek is een waardige comeback van de 68-jarige Verhoeven. Bezwaren zijn er wel: door te kiezen voor een raamvertelling is een deel van het mysterie van tevoren al weggenomen. Maar gelukkig maken de goed gedoseerde spanning en de uitstekende vertolkingen bijna alles goed.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

In vliegende vaart leidt Verhoeven ons langs de gebeurtenissen, om uiteindelijk zelfs uit te komen op een wat simpele whodunnit. In ademnood rennen we langs brandende boerderijen, lelijke verzetsstrijdsters, mooie moffenhoeren, spionnen en verraders, en omdat het verhaal voort moet, stapelen de toevalligheden zich op, tot je er lacherig van wordt. Als Carice van Houten huilend roept ‘Houdt het dan nooit op!, is dat bijna kitsch, en niet verwonderlijk nu al een klassiek filmcitaat.
Trouw (Belinda van de Graaf)