De Pers Over – 21 november 2016

CONTROL
Anton Corbijn
Anton Corbijn brengt op akelig accurate wijze de bedrukte stemming van de late jaren zeventig tot leven, met beeldschone zwartwitbeelden die aansluiten bij de beroemde fotoportretten die hij destijds maakte van Curtis en Joy Division. Hoewel de fotograaf nadrukkelijk geen rockfilm wilde maken is zijn indringende portret van Ian Curtis toch ook een hele sterke rockfilm geworden. Doordat de acteurs zelf de nummers van Joy Division inspeelden, krijgen de concertscènes een intensiteit en een urgentie die je helaas zelden tegenkomt in producties die wel bedoeld zijn als muziekfilm.
GPD-kranten (Fritz de Jong)

In de vertolking van de uitstekende Sam Riley met zijn ernstige, donkere ogen is Curtis warm en wreed, ambitieus en introvert. Een heel gewone en toch raadselachtige jongeling die aan het eind nog steeds niets heeft prijsgegeven. Voor Corbijn lijkt dat goed zo. Hij filmt als een fotograaf: de camera zoekt, gluurt, observeert, verliest de hoofdrolspeler geen moment uit het oog. Het lijkt intiem, maar de afstand blijft natuurlijk.
Trouw (Remke de Lange)

Corbijns eerste film lijkt allesbehalve het werk van een debutant. Zo afgewogen is elk onderdeel, dat de film gemaakt lijkt door een gelouterde filmveteraan, die ego en onnodige krullen allang terzijde heeft geschoven. Corbijn vertrouwt op zijn materiaal, zijn acteurs en zijn goede smaak. De kaders en belichting van de topfotograaf zijn raak en sfeervol, zonder de aandacht af te leiden van de levensechte personages en hun milieu. Een verpletterend debuut.
De Telegraaf (Eric Koch)

DUSKA
Jos Stelling
duska is een film die de artistieke impasse en de creatieve bevrijding thematiseert. Stelling doet dat met alle woordenloze slapstick en zwarte humor die hem ter beschikking staan. In de ogen van de zowel Bervoets als Makovetsky zie je soms een glimp van de door Stelling zo bewonderde Marcello Mastroianni terug. Toch heeft duska één fundamenteel probleem. Hij is te lang. Echt veel te lang. Daardoor wordt alles wat kwikzilverig licht van misère zou moeten zijn loodzwaar.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)

Waar het om gaat, is vooral het spanningsveld tussen Bob en Duska. Is de laatste een engel die zijn leven komt veraangenamen of een stoorzender die de dagelijkse harmonie in de war gooit? Het levert kostelijke momenten van (bijna) zwijgend acteren op tussen de beide mannen. Stelling heeft met duska een van zijn betere films gemaakt. De bewust gekozen onhandigheid en ongemakkelijkheid zorgen uiteindelijk voor diepe ontroering. Dat zijn emoties die de laatste jaren in weinig Nederlandse films zijn aangetroffen.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

In het midden blijft wat Stelling met duska wil vertellen. Is de film zijn cinema paradiso, een eerbetoon aan een verdwenen filmcultuur? Een sprookje over vergankelijkheid? Een tragikomedie over een beschaafde heer en een uitvreter? Of een ode aan verbeeldingskracht? Is het verhaal dat we zien het tot leven gewekte scenario dat Bob aan het schrijven is? Elke interpretatie is mogelijk, want de film dwingt niets af.
Het Parool (Jos van der Burg)

VIER MINUTEN
Chris Kraus
Kraus weet hoe hij zijn publiek moet betoveren met opvallend acteerwerk en een saillant plot, maar hij bewijst in vier minuten weinig verstand te hebben van muziek, criminologie en psychologie. Het wordt gemaskeerd met een hoop valse romantiek, waarbij niets te raden overblijft. Alles wordt uitgelegd, in onhandige grove dialogen. vier minuten is een hapklare brok sensatiezucht.
de Volkskrant (Pauline Kleijer)

Of frigiditeit en muzikaliteit nou altijd samengaan in vrouwen, is de vraag, maar het is een beproefd filmisch en literair thema (lees ook de laatste roman van Ian McEwan) en Hannah Herzsprung maakt zeker invoelbaar dat de muziek hoe dan ook een uitlaatklep kan zijn voor de gefrustreerden. Haar Jenny is een vrouwelijke Hannibal Lecter met een hang naar de piano, bij momenten zo angstwekkend implosief dat je regisseur Kraus zijn clichés over miskend talent, gekwelde genialiteit en onbegrip van de omgeving alsnog vergeeft.
Trouw (Jann Ruyters)

vier minuten is een intense film over twee vrouwen uit verschillende generaties die elkaar aftasten en langzaam elkaars trauma’s ontwaren. De film kreeg al vele Duitse filmprijzen. Terecht, vanwege het voortreffelijke, afgewogen spel van Monica Bleibtreu. De opstandige schreeuwlelijk Jenny wordt ook fraai vertolkt door Kraus’ nieuwe ontdekking. De dialogen zijn niet altijd even sterk en het verhaal is een tikje voorspelbaar, maar niettemin de moeite waard. Prachtige soundtrack van Anette Focks.
De Telegraaf (Annet de Jong)

ALLES IS LIEFDE
Joram Lürsen
De enige kanttekening betreft de kleur van de stad — de multiculturele samenleving is ver weg in alles is liefde — en de scheurtjes kritiek op de media, die zo bepalend zijn in de beeldvorming en in het creëeren van hypes. Het zijn slechts details; alles is liefde is een sprankelende, trefzekere en tegelijk weemoedig stemmende romantische komedie, geschikt voor jong en oud, man en vrouw en alle gezindten.
de Volkskrant (Jan Pieter Ekker)

Het is de verdienst van Van Kooten en Lürsen dat je ondanks de stortvloed aan karakters toch meeleeft met iedereen. Hoewel ze slapstick-achtige trekjes (de wel erg ballerige prins en wel heel nichterige Marc-Marie Huybregts) vertonen zijn ze tegelijkertijd kwetsbaar en herkenbaar. We vergeven Van Kooten daarom tekentafelteksten als: "Ik ga eenzaam en seksloos door het leven". Want je wilt geloven in dat naar pepernoten geurende sprookje.
Algemeen Dagblad (Annemart van Rhee)

De realistische liefdesperikelen worden afgewisseld met met komische momenten die soms volledig over the top gaan, zoals bij de begrafenis van Sinterklaas. Dat maakt dat alles is liefde net iets meer geslaagd is voor het romantische deel dan voor het komische deel. Want als je net lekker meegaat in de liefdesverhaaltjes, wil je niet ineens in een parodie belanden. Maar wat blijft hangen is het goede gevoel van Alles is liefde. Het cadeautjesgevoel.
De Telegraaf (Annet de Jong)

HAMACA PARAGUAYA
Paz Encina
hamaca paraguaya ontregelt de kijker doordat de primaire emotie van het medelijden telkens wordt doorkruist door de twijfel over de toedracht. De gesproken taal van Ramon en Candida draagt de eerste emotie over, de filmtaal de tweede. Dat is de kracht van hamaca paraguaya. En het is verbluffend hoe fris de filmtaal kan voelen als iemand hem met zoveel zorg en aandacht gebruikt als Encina.
NRC Handelsblad (Bas Blokker)

Omdat Encina zo’n abstract en tijdloos decor optrekt van boomstronken en herfstbladeren (wel wat goedkope symboliek, de herfst) wordt het verhaal van het arme boerenechtpaar vanzelf een universele geschiedenis van al die mensen die een stukje land bewerken, samen een appeltje eten in een hangmat (hamaca paraguaya= Paraguayaanse hangmat) en ondertussen rouwen om een zoon die gesneuveld is in een oorlog.
Trouw (Belinda van de Graaf)

De lichte ontregeling die het gevolg is van Encina’s minimalistische aanpak, staat in contrast met de verstilde toon. Erg dichtbij laat de filmmaakster de kijker niet komen; die moet in de verte blijven turen, op zoek naar tekenen van verlies. hamaca paraguaya is een fragiel, gesloten drama, dat het moet hebben van de wil van de bioscoopbezoeker om heel goed te kijken. Om te zien welke wereld er achter de wolken, de bomen en de woorden verscholen liggen.
de Volkskrant (Pauline Kleijer)