De Pers Over – 2 juni 2016

IMPORT/EXPORT
Ulrich Seidl
Er wordt geen concessie gedaan, nooit is er de behoefte tot behagen, en toch is het mogelijk van de personages te houden. Ondanks hun opgefokte karakters en hun seksuele afwijkingen. import/export is een even somber als doeltreffend portret van de overwinning van het kapitalisme. Met in het middelpunt doodgewone mensen die zichzelf in de uitverkoop doen om het maar even iets beter te hebben.
Het Parool (Ronald Ockhuysen)

Seidl filmde in een echt verzorgingshuis, in een echte pornotent, en bij werkelijk dertig graden onder nul. In somberheid over de ontmenselijking schaart Seidl zich naast landgenoten Geyerhalter, Jelinek en Haneke. Toch zijn in deze film zijn helden zelf wel menselijk en tonen mededogen. Het helpt hen alleen niet. Noch ons. Het geeft zijn film alleen wat meer melodrama. Na afloop weet je niet of het nu de wereld zelf is of Seidls blik die je weer van je af wilt schudden.
Trouw (Jann Ruyters)

Seidl kijkt altijd net iets te lang. Net iets te goed. En maakt de toeschouwer daar net iets te opzichtig medeplichtig aan. Dat is waar zijn films beginnen te jeuken en te zeuren, waardoor je mond soms openvalt, en dan weer boos dichtklapt. De mens is een beest en Oostenrijk is een rotland. Met Seidls zelfhaat zit het wel goed. Maar dat heeft natuurlijk alleen maar zin als er respons komt van beledigde burgers.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)

THE BANISHMENT
Andrej Zvjagintsev
Regisseur Andrej Zvjagintsev zet in zijn intrigerende, spaarzaam aangeklede drama (sfeervol ondersteund door onderkoelde, maar evocatieve cinemascopebeelden) twee belevingen van liefde tegenover elkaar. Zonder veel woorden ziet Alex zich in the banishment als hoeder van zijn gezin, terwijl Vera zich eenzaam en onbegrepen voelt. Zijn liefde is egocentrisch, ervaart ze en met haar wanhoopsactie bewijst ze die opvatting.
De Telegraaf (Eric Koch)

Zvjagintsevs wijdlopigheid, melancholieke blik en opzettelijke, ambitieuze geheimzinnigheid maken zijn werk tot zware kost. Maar het zijn ook juist die eigenschappen, versterkt door het verbluffende camerawerk, die de film zijn kracht verlenen. Ook als de symboliek niet in goede aarde valt, blijft the banishment een fenomeen: niet eerder werden fabriekspijpen, stromende beekjes en autoritten zo fraai en veelzeggend in beeld gebracht.
de Volkskrant (Pauline Kleijer)

Met min of meer dezelfde ingrediënten heeft the banishment niet dezelfde dramatische kracht als Zvjagintsevs debuutfilm the return. De maker ontleende de plot aan het ironisch getitelde verhaal The laughing matter van William Saroyan, maar ontdeed het van tijd en plaats. Door die verregaande abstrahering is the banishment nogal artificieel en afstandelijk geworden. Jammer, want het prachtige heuvellandschap van Moldavië — waar de film gedeeltelijk werd opgenomen — leent zich best als mythische plek.
Trouw (Belinda van de Graaf)

SHINE A LIGHT
Martin Scorsese
Over Jaggers conditie hoeven we ons geen zorgen te maken — de zestiger rent en vliegt over het podium — maar de band ontbeert het heilige vuur. De ingehuurde mooie meiden voor het podium, die 75 dollar kregen om de oudjes toe te juichen, kunnen dat niet verhelpen. Zij maken deel uit van een toneelstukje waarin Jaggers viriele rol van rockster potsierlijk begint te worden: kijk opa eens sexy doen!
Het Parool (Jos van der Burg)

Alle bandleden zijn ver over de zestig, maar stuiteren nog steeds van het spelplezier. Mick gedraagt zich nog altijd als een jonge, uitgelaten hond, Keith laat zij elk nummer een gelukzalige grijns zien, Ronnie volgt hem trouw en Charlie blaast even uit na een heftig nummer. Nooit eerder zijn de Stones live zo goed in beeld gebracht. Dat maakt shine a light tot een uniek document voor trouwe fans van elke denkbare generatie.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

Ondanks het gebruik van het nodige archiefmateriaal — met name oude interviews zorgen voor komische intermezzo’s — ligt de focus van Scorsese vooral bij het optreden zelf. Indrukwekkend is hoe de regisseur met hulp van zestien (!) camera’s de opwinding, het vakmanschap en de speelse samenwerking op het podium weet vast te leggen. Alsof je als concertbezoeker acht paar ogen hebt én op de eerste rij zit. Fascinerend voor ieder, maar krachtvoer voor de échte fans.
De Telegraaf (Marco Weijers)

IT’S A FREE WORLD
Ken Loach
Geen misstand blijft onvermeld, zo lijkt het wel. Zoals wel vaker bij Loach heeft de boodschap prioriteit boven nuance en relativering. Desondanks laat het je niet onberoerd, want met zijn beproefde combinatie van hard, documentair getint realisme en herkenbare, menselijke personages weet hij het trefzeker voor ons uit te tekenen. Ook dat is Ken Loach.
GPD-kranten (Leo Bankersen)

Het had voor de hand gelegen om voor het gezichtspunt van een migrant te kiezen, maar Loach vertelt zijn film — en dat is verfrissend — aan de hand van de belevenissen van Angie, die door de debuterend actrice Kierston Wareing krachtig en energie wordt gespeeld. Daarmee draagt ze de film, die het minder moet hebben van de wat eendimensionale bijrollen die soms opzichtig worden ingezet om de politieke lading te benadrukken.
de Volkskrant (Bor Beekman)

Loach laat zien hoe het kapitalistische denken de hele maatschappij doordrenkt, ook het arbeidersmilieu dat zichzelf van oudsher als de tegenpool van het kapitaal beschouwde. Die observerende houding is Loach op de kritiek komen te staan dat hij in zijn films geen hoop en geen alternatief biedt. Maar dat is juist zijn kracht. Loach spoort zo meer aan tot nadenken en — wie weet — misschien zelfs tot politiek handelen dan met pamflettisme.
NRC Handelsblad (Peter de Bruijn)

LA GRAINE ET LE MULET
Abdellatif Kechiche
Twee zaken zorgen ervoor dat la graine et le mulet een van de mooiste films van de afgelopen jaren is: de stilering in de regie en het spel van de acteurs, en dan met name dat van Habib Boufares als Slimane en Hafsia Herzi als zijn stiefdochter Rym — zij kreeg dit jaar dan ook de hoogste Franse filmprijs, de César voor haar rol. (…) De combinatie van de strakke teugel en de schijnbaar losse stijl van de camera maakt la graine et le mulet sprankelender, authentieker, levendigder dan de meeste films van dit moment.
NRC Handelsblad (Bas Blokker)

la graine et le mulet, veelvuldig bekroond in Venetië en Frankrijk, is een film met veel gezichten. Soepel schakelt Kechiche van soap naar multicultureel drama, van kammerspiel naar familie-epos, van komedie naar tragedie. Hij doet dat met relatief eenvoudige middelen: een beweeglijke camera zit de hoofdpersonen dicht op de huid, en in lang opgerekte scènes wordt er eindeloos gekibbeld, gegeten en gedronken. (…) Wie zich mee laat voeren door het tergende, opzwepende ritme, ziet een meesterlijke film. Tot het einde heeft la graine et le mulet verrassingen in petto, en de laatste slaat in als een bom.
de Volkskrant (Pauline Kleijer)

la graine et le mulet belicht op hypnotiserend realistische wijze het reilen en zeilen van een immigrantengezin. Fabuleus zijn de discussies die van Kechiche ook best een tijd mogen duren. Ze beginnen bijvoorbeeld met de prijs van een luier en eindigen in felle redetwisten over de wereldeconomie. Maar meer nog dan dat is het een film over mannen en vrouwen, over de man die het idee voor een couscous-restaurant heeft, en de vrouw die de couscous maakt, en het meisje dat met de notabelen praat.
Trouw (Belinda van de Graaf)