De Pers Over – 2 december 2016

STILL LIFE
Jia Zhang-ke
Kleine anekdotes en observaties gevangen in sfeervolle, trage beelden — dat is het materiaal waarmee Jia werkt. Het is een stijl die Jia heeft geperfectioneerd en die door onafhankelijk werkende Chinese filmmakers vaak wordt nagevolgd. Het is ook een stijl die het op festivals goed doet, maar die toch al een beetje een formule begint te worden. still life is mooi en melancholiek, maar ook wel ongeveer zoals je kunt verwachten. We missen deze keer de zuigkracht en de dynamiek die Jia’s meesterwerk platform tot zo’n bijzondere belevenis maakte.
GPD-kranten (Leo Bankersen)

Zonder enige nadruk zet de fijngevoelige neo-realist Jia traditie tegenover moderniteit, nostalgie tegenover vooruitgang. Ondanks het stille verdriet en de machteloosheid is er ook volop ruimte voor poëzie en optimisme. En zelfs voor een vleugje magie, als het karkas van een gestript gebouw plotseling opstijgt, zoals een raket van een lanceerplatform. still life is een melancholisch en sociaal geëngageerd meesterwerk over de groeistuipen, de dwangneuroses en de identiteitscrisis van een op drift geraakte grootmacht.
de Volkskrant (Jan Pieter Ekker)

Deze dramatische plek zou zich geweldig lenen voor een documentaire: daar aan en in het stuwmeer liggen de werkelijke verhalen van een verdwenen eeuwenoude gemeente en haar bewoners voor het opscheppen. En ze hebben vast meer om het lijf dan de stille belevenissen van de man en de vrouw. Ik zou eigenlijk wel de verhalen-met-het-water van al die mensen op de boot uit het openingsbeeld willen horen.
Trouw (Remke de Lange)

IRINA PALM
Sam Garbarski
Het is allemaal niet zo heel erg waarschijnlijk, af en toe tamelijk vergezocht, en misschien is de humor niet altijd even fijnbesnaard. Maar regisseur Garbarski heeft in de beste Britse traditie een tragikomedie gemaakt, waarin hij spot met de hypocrisie en de burgermoraal in de voorsteden. De volle sympathie gaat uit naar de nederige Maggie, die op alle fronten zegeviert: het happy end maakt van irina palm bijna een Assepoesterachtig sprookje.
GPD-kranten (Hetty van Rooij)

De opbloeiende liefde tussen de twee is aandoenlijk, net als het gevecht tussen Maggie en haar zoon, die niet wil dat zij zich verlaagt tot het obscure handwerk. irina palm wordt nergens plat of ordinair. Er komt heel bewust geen piemel in beeld. Sam Garbarski hanteert de kracht van de kleine humor met veel overtuiging. Mooie, intense film, met fraaie rollen van Marianne Faithfull, Kevin Bischop, die haar zoon Tom speelt, en Miki Manojlovic.
De Telegraaf (Annet de Jong)

Daar, voor Garbarski’s camera, komt Maggies gezicht tot leven. De rest is allemaal suggestie. De geluiden zijn gedempt, de thermoskan strategisch geplaatst, zodat je ‘niets’ ziet. Alleen al Faithfulls gelaatsuitdrukkingen zijn de film waard. Het maakt van irina palm alsnog een subtiele studie op de vierkante decimeter, een reeks tekeningen van een gezicht dat langzaam uit het halfduister tot leven komt.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)

ADAM’S APPLES
Anders Thomas Jensen
Het mooie van Jensens scenario en de manier waarop hij het in beeld brengt , is dat alle aanstekelijke malligheid en de Bijbelse connotaties uiteindelijk veel meer opleveren dan een dijenkletser alleen. De Denen laten ons niet alleen hard lachen, ze weten voortdurend te verbazen en wekken terloops de indruk ons zelfs te verheffen. Je zou bijna denken dat iedereen de film moet zien om een beter mens te worden.
Het Parool (Bart van der Put)

Jensen hanteert een methode die even onberekenbaar is als het gemoed van zijn personages. Hij verspringt van sprookje naar splatter naar slapstick, waardoor je van de ene verbazing in de andere blijft vallen. Je voelt dat de regisseur de verschillende genres op zijn duimpje kent. Daarom kan hij aan de haal gaan met al die clichés: de neonazi die een portret van Hitler in zijn kamertje hangt, de Bijbel die steeds weer openvalt bij het verhaal van Job, de zwarte kraaien die zich rond de appelboom verzamelen.
Trouw (Belinda van de Graaf)

Als je ervan houdt te worden verward, is adam’s apples een plezierige film, vooral dankzij het magnifieke spel van Mads Mikkelsen als de dominee en bijna ondanks het spel van Ulrich Thomsen (festen), die zijn niet-begrijpende blikken te vet aanzet. Maar dat ligt ook aan de regisseur. Hij houdt zijn film niet klein, hij maakt hem lekker groot.
NRC Handelsblad (Bas Blokker)

DEATH PROOF
Quentin Tarantino
Kurt Russell geeft met onverwachte huilerige kleinzerigheid een mooie draai aan de gebeurtenissen. Zijn huid redt hij er niet mee. Net zo min als de film, want Tarantino’s hommage aan de adrenaline van de oude exploitatiefilm blijft meestentijds hangen in het oeverloze geklets van zijn vrouwelijke hoofdpersonen.
De Telegraaf (Eric Koch)

Is dit alles, is de eerste reactie na het zien van death proof. Ik vrees van wel. Tarantino heeft zonder meer de meest gemakzuchtige film uit zijn loopbaan gemaakt. De oeverloze dialogen over relaties tussen de vrouwen kabbelen maar door. Het wordt hoog tijd dat Tarantino eens een originele film maakt zonder invloeden van anderen. De grote vraag is of hij daartoe in staat is.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

Echte opwinding blijft ditmaal uit. Omdat de virtuoos uitgevoerde kopie van een B-film in de eerste plaats een B-film blijft. Met dialogen die gaan slepen, en sfeerschetsen die zo ver afdrijven van de hoofdlijnen, dat ze irritatie gaan wekken. Daarmee is death proof geen mislukt avontuur. Tarantino bezit simpelweg te veel bravoure en talent om een sof te maken. Wel is het zo dat het verlangen naar een andere toon en nieuwe ideeën groter en groter wordt.
de Volkskrant (Ronald Ockhuysen)

REPRISE
Joachim Trier
reprise ademt op de beste momenten een zekere spontaniteit — meer te danken aan de voortreffelijke onbekende acteurs dan aan het scenario — maar de her en der gemaakte vergelijking van de film met Truffauts meesterwerk jules et jim slaat nergens op. In reprise is het probleem niet de liefde van twee jongens voor dezelfde vrouw, maar Eriks en Phillips moeite te accepteren dat zij geen goden zijn. jules et jim is een tragisch liefdesdrama, reprise een aardig aangekleed coming of age-drama. We zien een vlotte film, die de klassieke debutantenfout maakt te veel zaken aan te stippen.
Het Parool (Jos van der Burg)

Je zou van die postmoderne scepsis flink verveeld kunnen raken, ware het niet dat regisseur met vaart die geeuw vermijdt. We hebben aan een halve scène genoeg om het verhaal in te vullen, en dus zien we vaak maar halve scènes. Maar maken we dan wel het juiste verhaal? En als iets in je dan toch begint te verlangen naar de ontroering van de wáre liefde of het échte idealisme, zet de zelfspot je weer op het verkeerde been. ‘Louter vorm, geen inhoud’, kopt een Noorse krant over het debuut van een van de studenten. Inderdaad, zó’n film, maar ook louter vorm kan aan het denken zetten.
Trouw (Jann Ruyters)

In reprise gebeurt het allemaal. Hier leven de hoofdpersonen al hun mogelijke levens tegelijkertijd. Je zou misschien moeten zeggen dat Erik en Phillip niet alleen vrienden, maar ook alter ego’s, dubbelgangers en tegenpolen zijn. Voortdurend flitst het verhaal tussen hun verschillende levens en perspectieven, in verhaal-heden en in flashbacks, heen en weer. En dan is er nog die droogkomische voice-over die je bij de les houdt en steeds bewust maakt van het feit dat nu wel dit gebeurt, maar er net zo goed dat etc.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)