De Pers Over – 15 november 2016

4 MAANDEN, 3 WEKEN EN 2 DAGEN
Cristian Mungiu
4,3,2 is zo’n film die je bij de lurven grijpt, ten eerste omdat ie gewoon midden in het leven van de Roemeense studente Otilia en haar kamergenote Gabita begint. Geen exposé, geen theatraal gedoe. "Het komt goed", zegt de blondine tegen de brunette. Wat er goed komt, weet je nog niet. Het betekent dat je op zoek moet naar aanwijzingen, en regisseur Cristian Mungiu — echt een heel groot talent — gebruikt daarvoor op indrukwekkende wijze elementen uit het thrillergenre.
Trouw (Belinda van de Graaf)

4 maanden, 3 weken en 2 dagen is een film over vriendschap. En hij is volmaakt. Zelden krijg je een film te zien — en vooral te zelden in de Nederlandse bioscoop — waar vorm en inhoud zo perfect in harmonie zijn als hier. Mungiu heeft zijn verhaal als een plagge uit het leven van studenten Otilia en Gabita gesneden. (…) Mungiu heeft de vriendschap tot het bot uitgebeend in twee uur tijd. We hebben de pieken en de dalen ervan gezien en nu moeten wij met Oltilia en Gabita verder. We kunnen ze nooit meer vergeten.
NRC Handelsblad (Bas Blokker)

Cristian Mungiu is niet alleen een verbluffend effectieve regisseur — de film bevat geen scène teveel — maar ook een briljante scenarist. Hij laat de kijker steeds raden wat er aan de hand zou kunnen zijn, zodat zich in ons hoofd een tweede gruwelfilm afspeelt. Als Otilia op verjaardagsvisite moet bij de moeder van haar vriendje, vragen ook wij ons met het klamme zweet in de handen af hoe het met haar vriendin Gabita gaat in de hotelkamer. 4 maanden, 3 weken en 2 dagen is een claustrofobisch, de keel dichtsnoerend meesterwerk.
Het Parool (Jos van der Burg)

SICKO
Michael Moore
Moore gaat op reis om Amerika te laten zien hoe fantastisch het in de rest van de wereld is geregeld. Met gespeelde verbazing leert hij over de bijna kosteloze gezondheidszorg in Canada, Engeland en Frankrijk, waar iedereen gezond, gelukkig en tevreden is. Niet waar natuurlijk. Het beeld dat hij schetst is belachelijk rooskleurig, en hij gaat niet in op de vraag wie de gezondheidszorg in Europa en Canada dan wél betaalt. Maar Moore zoekt nooit nuances. Hij ramt zijn boodschap naar binnen met de subtiliteit van een sloophamer, maar weet wel precies de gevoelige plekken van Amerika te vinden.
GPD-kranten (Hetty van Rooij)

Opgefokt rumoer over zijn reis naar Cuba infecteert de inhoud van Moore’s werk. De arbeiderszoon uit Flint heeft een perfecte neus voor de zwakke plekken in de Amerikaanse maatschappij. Maar in zijn ambitie om een wereldwijd publiek aan zich te binden, dwingt hij zichzelf tot capriolen die zijn verhaal geen goed doen. Hij wordt dan de man die geen middel lijkt te schuwen om zijn gelijk te halen. Dat is ook bij een deugdelijke boodschap een onaangename eigenschap.
de Volkskrant (Ronald Ockhuysen)

Wat bij elkaar geschraapt is aan bewijsmateriaal, maakt geen al te wetenschappelijke indruk, in de zin van these, antithese. Het is de vraag of dat erg is. Moore gooit de spreekwoordelijke knuppel in het hoenderhok, en zijn belangrijkste doel is de discussie aanzwengelen. Dat er ondertussen ook wat Moore-vermoeidheid optreedt, is na al die jaren kolderiek activisme niet te vermijden.
Trouw (Belinda van de Graaf)

TUSSENSTAND
Mijke de Jong
Deze mensen smoren elkaar met hun woorden. En de ander hoeft niet meer te luisteren, want hij heeft alles al zo vaak gehoord dat de gesprekken echoën in zijn hoofd. Langzamerhand ga je geloven dat je hoort wat de luisteraar denkt. Restklanken van gesprekken die opklinken tussen het opmerkelijk opdringerige geroezemoes. Deze film laat horen en zien dat spreken en zwijgen evenveel lawaai kunnen maken, in een pijnlijk-hilarische zedenschets van een generatie veertigers. tussenstand is een love game.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)

Je wordt meegezogen door de afdwalende en gekwetste blikken van Musters, die doet alsof hij meer geïnteresseerd is in de wijn en het eten dan in het gezeur van zijn ex, en het verdrietige en gekwelde gezicht van De Brauw, die steeds weer oprecht probeert haar ex aardig te vinden. Briljant is de scène waarin [ze] met de nodige wijntjes achter de kiezen het decorum verliezen en hun dronken haatgevoelens de vrije loop laten.
De Telegraaf (Annet de Jong)

Er worden wat giftige pijlen links en rechts op elkaar afgeschoten, maar tussen de verwijten door sluimert toch de wederzijdse genegenheid. Echt diep gaat tussenstand — bekroond met drie Gouden Kalveren — helaas niet. Het drama ebt op een gegeven moment weg. Een en ander duurt dan ook amper tachtig minuten. Het lijkt wel alsof regisseur Mijke de Jong erg snel door haar gespreksstof was.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

FALKENBERG FAREWELL
Jesper Ganslandt
Regisseur Ganslandt creëert zeer kundig een uiterst melancholieke onderlaag die ons onbewust voorbereidt op een drastische daad van een van de vrienden. Niet voor niets werd falkenberg farewell vergeleken met Gus van Sants last days (2005). Om afscheid te nemen van Falkenberg kun je naar Göteborg gaan, maar je kunt ook iets ingrijpenders doen. Toch gaat het leven onherroepelijk door.
NRC Handelsblad (André Waardenburg)

De melancholische muzikale begeleiding krijgt allengs een duistere ondertoon, en ook de vertelstem kondigt aan dat de vriendschap op tragische wijze tot een einde zal komen. Met zijn poëtische momentopname van de periode tussen jeugd en volwassenheid levert Jesper Ganslandt een eerlijk en verfrissend debuut af.
GPD-kranten (Fritz de Jong)

Een probleem is dat de grens tussen raadselachtig en onduidelijk in het begin niet scherp genoeg wordt getrokken. Door de hoeveelheid indirecte informatie lijkt elke opmerking te belangrijk. Wat niet zo blijkt te zijn. Het zou fijner zijn direct in de kabbelende dromerigheid van de vrienden te belanden. Zonder een druk hoofd dat hoofd- en bijzaken moet onderscheiden.
de Volkskrant (Floortje Smit)

CALIFORNIA DREAMIN’ (ENDLESS)
Cristian Nemescu
Scherpe satire en liefdevolle observaties lopen losjes door elkaar heen. Een weemoedige schets in bijna documentair-realistische stijl van het leven in een benauwd provincieplaatsje, waar vooral de jongeren dolgraag uit willen wegbreken. Tegelijkertijd zijn de absurdistische voorvallen ook een metafoor voor wat er in Roemenië en de wereld daaromheen voorvalt. Daar weeft Nemescu dan weer fantasierijke vonkjes doorheen.
GPD-kranten (Leo Bankersen)

Met het succesvolle 4 maanden, 3 weken en 2 dagen van Cristian Mungiu vormt california dreamin’ (endless) een representatief tweeluik van de Roemeense Noul Val (nieuwe golf). Tegenover de sereniteit van 4 maanden staat het burleske van california dreamin’, een film die doet denken aan de Balkanhumor van Emir Kusturica. Verwacht dus dorpsfeesten, bruiloftsorkestjes, persoonsverwisselingen van de talloze bijpersonages, met een gitzwarte politieke ondertoon.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)

Het is spijtig dat Nemescu zijn film niet heeft kunnen vervolmaken, want de verhouding tussen de rode draad en de vele zijlijntjes is nog niet helemaal in balans; de burleske allegorie waarin de Amerikaanse buitenlandpolitiek en de Roemeense bureaucratie op de hak worden genomen, verdwijnt al te vaak naar de achtergrond, ten faveure van het tragische liefdesverhaal en de coming of age-film die california dreamin’ ook wil zijn.
de Volkskrant (Jan Pieter Ekker)