De Pers Over – 15 december 2016

DARATT
Mahamat-Saleh Haroun
Het verhaal van daratt fascineert door geladen strakheid en eenvoud. Mahamat-Saleh Haroun bouwt voorbeeldig op naar een climax die met zowel psychologisch doorzicht als dramatisch vernuft wordt afgewikkeld. Maar verbazing zal het niet wekken dat de regisseur vooral zijn landgenoten duidelijk wil voorhouden dat een betere toekomst alleen bereikt kan worden als er eerst over het verleden wordt heengestapt. En dat het altijd fout is om de jeugd op te zadelen met de preoccupaties van hun ouders en grootouders.
GPD-kranten (Pieter van Lierop)

Op het afgelopen festival van Venetië kreeg Mahamat-Saleh Haroun de grote juryprijs voor zijn derde speelfilm daratt. Zelden was de hulde zo terecht. Het is een wonder dat een film uit een land met zoveel wonden en fracturen zo zacht en verstandig kan zijn. Het is ook een wonder dat de Nederlandse bioscoopbezoeker na het zien van daratt weet hoe Tsjaad eruit ziet en in welke gemoedstoestand het verkeert, terwijl het land kort daarvoor louter enkele clichématige associaties opriep.
de Volkskrant (Ronald Ockhuysen)

Met zijn speelfilmdebuut abouna maakte Mahamat-Saleh Haroun vier jaar geleden de belevingswereld voelbaar van twee wanhopige broertjes, die op zoek zijn naar hun vader. De man is zonder afscheid te nemen vertrokken naar Europa om werk te zoeken. daratt is minder aangrijpend, maar ook nu maakt Haroun in een aangenaam loom ritme de verwarring voelbaar van een dolende ziel, waarin wraakzucht, eergevoel, plichtsbesef en compassie om de macht strijden. De afloop is tot het einde onzeker, zodat de kijker bij de les blijft. daratt is oogstrelende en intelligente cinema.
Het Parool (Jos van der Burg)

AZULOSCUROCASINEGRO
Daniel Sánchez Arévalo
Quim Gutiérrez spelt zijn rol van somberman ingetogen. Hij is een wat schuchtere, naïeve jongen, die mooi contrasteert met zijn broer (Antonio de la Torre), een ruige crimineel die in de gevangenis verliefd is geworden op Paula, een jonge vrouw met een ontembare kinderwens. azuloscurocasinegro is lang niet zo donker als de titel doet vermoeden door de subtiele humor van regisseur Arévalo. Een sterk debuut over de zoektocht van gewone mensen naar geluk en vrijheid.
De Telegraaf (Annet de Jong)

De kracht van azuloscurocasinegro ligt in de vaak geestige dialogen, goed gevonden plotwendingen, het naturelle acteerwerk, en de manier waarop zware thema’s over liefde en ziekte worden behandeld zonder dat het topzwaar wordt. Sánchez Arévalo heeft er duidelijk plezier in om zijn verhaal met beeld te vertellen. De shots zijn zorgvuldig gekadreerd door cameraman Juan Carlos Gómez en visuele vondsten worden versterkt door parallelmontages of andere beeldgrapjes.
de Volkskrant (Floortje Smit)

Sánchez Arévalo doseert perfect. Niet alleen in het spel van de acteurs, ook in de montage. Zijn film is een bij momenten heel geestig melodrama in de vorm van een ingehouden thriller: strak gesneden, korte scènes, nooit teveel. Een idioot verhaal dat heel beheerst wordt opgediend. Sánchez Arévalo en zijn acteurs maken er een absurde maar volkomen aanvaardbare, ontroerende realiteit van.
Trouw (Jann Ruyters)

INTERVIEW
Steve Buscemi
In de Nederlandse versie van dit intense kamerspel verloor de confrontatie regelmatig aan kracht door het op te veel gedachten hinkende scenario van Theodor Holman. Het script kreeg een degelijke Amerikaanse herschrijfbeurt, waardoor deze interview flink is opgeknapt ten opzichte van het origineel. De lekker bekkende teksten en de gevatte humor inspireerden Buscemi en Miller tot spetterend samenspel, waarbij ze met gemak over enkele gezochte plotwendingen heenstappen.
GPD-kranten (Fritz de Jong)

In zijn geheel maakt deze remake een meer gestroomlijnde indruk, zeker naar het einde toe. De puzzelstukjes van het verhaal lijken net iets beter in elkaar te passen en leiden tot een wat subtielere conclusie. Ook in deze Engelstalige versie is het acteren echter de belangrijkste pijler van de film. Dat Buscemi als acteur zijn vak verstaat, bewijst hij hier opnieuw. Maar de verrassing van interview is zonder twijfel Sienna Miller, die in haar spel tal van extremen verenigt.
De Telegraaf (Marco Weijers)

Ook hier blijkt het soapsterretje uit meer te bestaan dan lucht, zaagsel en siliconen, en Peters niet zo slim als van een gelauwerd journalist te verwachten valt. Anders dan in Van Goghs film is het niet van meet af aan zonneklaar wie de kat en wie de muis is in het steeds venijniger psychologische spel. Het maakt interview tot een geslaagde zwarte komedie, en bovendien tot een onderhoudende ode aan Van Gogh.
de Volkskrant (Jan Pieter Ekker)

NUOVOMONDO
Emanuele Crialese
Crialese neemt de tijd om ons de duur van de tocht te laten voelen. Hoe het gezin en de andere gelukszoekers dagenlang zitten opgesloten in krappe ruimtes. De maker en cameravrouw Agnès Godard houden alles indrukwekkend sober. De camerabewegingen zijn heerlijk langzaam, zo wordt de toeschouwer even gehypnotiseerd als de migranten zijn door de gedachte aan Amerika.
NRC Handelsblad (André Waardenburg)

nuovomondo is behalve een interessante tevens een opvallend fraai ogende film. Hij geeft je alleen het gevoel dat je hem al kende voor je hem had gezien. Dat komt vooral omdat we al heel wat stoomschepen met emigranten de oceaan op hebben zien varen: in Fellini’s e la nave va, in Tornatore’s la leggenda del pianista sull ‘oceano en in Camerons titanic. Al even bekend ogen de scènes op het Italiaanse platteland van schilderachtige armoede die drijft tot emigratie. Crialese legt daar boerse humor en bijgelovige lyriek in van het soort dat eerder subliem werd aangewend voor films van de gebroeders Taviani: padre padrone en kaos.
GPD-kranten (Pieter van Lierop)

nuovomondo is niet zomaar een tijdsbeeld. Hoewel de film wel degelijk een historisch verhaal vertelt, raakt Crialese ook de kijker van nu omdat hij heel tastbare thema’s als verlangen en hoop, teleurstelling en wanhoop vormgeeft. Niet dat wij zoeken naar een nieuwe wereld, maar wellicht wel naar nieuwe kansen… Wie nuovomondo moet geloven, wacht er alleen maar deceptie, verholen in de mist. Van zo’n gedachte word je niet vrolijk, maar van de film gelukkig wel.
De Telegraaf (Dick van den Heuvel)

KHADAK
Peter Brosens, Jessica Woodworth
Uiteindelijk mondt khadak uit in een visuele trip waarin de nomaden het voortgaan van de tijd uit z’n onvermijdelijkheid weten te tillen. Even stokt de wereld. En als het leven weer begint hebben de nomaden zelf weer de regie overgenomen. Zo onttrekt khadak, die vorig jaar in Venetië de Leeuw voor de Toekomst won, zich aan voor de hand liggend moralisme.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)

khadak is een sfeervolle film over herders in Mongolië die hun kudde door een epidemie dreigen te verliezen. Door een toeval komt de hoofdpersoon erachter dat de epidemie een voorwendsel is van de overheid om het land van zijn familie te onteigenen. Gebruikmakend van schitterende opnamen vertellen de makers van khadak een aangrijpend verhaal, waarbij zij de valkuil van overdadige folklore weten te vermijden.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

Het begint als een sprookjesachtig gefotografeerde, realistische vertelling over een nomadenfamilie die wordt gedwongen te verhuizen naar een flatje in het door open mijnbouw omgewoelde land. De legervoertuigen en mannen in ontsmettingspakken die de familie komen afvoeren zouden in een sciencefictionfilm niet misstaan. khadak schetst een ontwortelde wereld waarin de vanuit de hemel toeziende voorvaderen niet opgewassen zijn tegen de corruptie en zwarte handel van de nieuwe tijd. In het slotbeeld huilt de hemel.
GPD-kranten (Leo Bankersen)