De Pers Over – 14 juni 2016

STELLET LICHT
Carlos Reygadas
Reygadas is een van de belangrijkste filmmakers van nu, die inhoudelijke en esthetische vragen op de spits durft te drijven. Maar wat hij in deze film heeft willen bereiken, blijft ongewis. Bovendien wekt de semi-veelbetekende stilte aan het slot ergernis. Het zou wel eens uit sadistische gemakzucht kunnen zijn geweest, dat Reygadas de antwoorden op alle vragen open laat en alleen suggereert achter een mystieke maskerade.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)

Puur en maniëristisch; onopgesmukt en zwanger van betekenis; eigenzinnig en vol verwijzingen naar grootmeesters van de cinema als Tarkovski, Dreyer en Terrence Malick; stellet licht is het allemaal. Dat is veel. Heel veel. In stellet licht deinst de maker zelfs niet terug voor wonderen. En het werkt nog ook, waardoor de meditatie over liefde en opoffering ten slotte ook nog weet te ontroeren.
de Volkskrant (Jan Pieter Ekker)

Deze mensen leven dichter bij God, suggereren Reygadas’ plechtige beelden. Het is allemaal heel mooi bedacht en gezien, maar echt geloven doe je deze regisseur geen moment. Het blijft aapjes kijken, het gaat om het beeld en zijn effect. stellet licht is terug-naar-God en natuurporno met de zonsopgang aan het begin en de zonsondergang aan het einde als magistrale ‘moneyshots’.
Trouw (Jann Ruyters)

NO COUNTRY FOR OLD MEN
Joel en Ethan Coen
De broers Joel en Ethan Coen stijgen met no country for old men — gebaseerd op het gelijknamige boek van Cormac McCarthy — boven zichzelf uit. De sfeervolle beelden van het desolate Texas, de morsige motels en de keiharde confrontaties zijn allemaal even prachtig en fungeren als perfect decor voor thema’s als noodlot, loyaliteit en het kwaad.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

no country for old men is een zeer onconventionele film. De humor is macaber en de film is zeer geestig, maar het is zeker geen komedie. Er is een enorme hoeveelheid geweld, maar nergens is het overbodig of te veel. De film is geen thriller, geen western en geen politiefilm, maar wel een razend spannende actiefilm. De fotografie is prachtig, maar de schoonheid lijkt bijna achteloos. En het is een zeer intelligente, filosofische en goed doordachte film, die op geen enkel moment saai wordt.
GPD-kranten (Hetty van Rooij)

no country for old men is spannend, onvoorspelbaar en zelfs in buitensporig geweld nog dwarsgeestig. Van de charismatische hoofdrolspelers werd de onvergetelijke Javier Bardem beloond met een Oscarnonimatie. Met hun geweldige verfilming van een verhaal van Cormac McCarthy zullen Joel en Ethan Coen vast het nodige Hollywoodgoud binnenhalen.
De Telegraaf (Eric Koch)

JUNO
Jason Reitman
Het beeld doet soms een beetje denken aan een stripverhaal, de dialogen zijn nu eens spits en gevat, dan weer bijna muzikaal van toon. juno kent oprecht ontroerende momenten, maar houdt zich, net als de dappere hoofdpersoon, verre van traditioneel sentiment. Het is gewoonweg een opluchting dat het maken van de echo nu eens vergezeld gaat van scherp sarcasme.
GPD-kranten (Leo Bankersen)

Eigenlijk zijn alle scènes in deze film leuk, met als onbetwist hoogtepunt de scène waarin Juno het nieuws aan haar vader en stiefmoeder vertelt. Acteurs J.K. Simmons en Allison Janney maken een ironisch kunststukje van de gespannen afwachting van ouders die weten dat wat gaat komen niet iets is wat ze willen horen. Pit, nuchterheid en zelfspot zegevieren daar en in de hele film. Nu Woody Allen al lang de oude niet meer is biedt het Canadese juno een heerlijk droog en onneurotisch alternatief.
Trouw (Jann Ruyters)

In een mindere film zou zo’n sjabloon-achtige karakterisering al snel iets vermoeiends krijgen, zeker in combinatie met het hier en daar wat sterk aangezette highschool-taalgebruik (heel véél ’totally’s’). Maar in het door Jason Reitman strak geregisseerde juno worden grappen niet uitgemolken, en stuurt de film — voortgestuwd door vrolijke muziek en seizoenswisselingen — vlot naar het punt waarop niks meer helemaal zeker is, en karakters minder voorspelbaar handelen dan aanvankelijk gedacht.
de Volkskrant (Bor Beekman)

AUF DER ANDEREN SEITE
Fatih Akin
Verschillen drijven de personages uiteen, schokkende gebeurtenissen helpen hen soms de kloof weer te dichten. Door een stap terug te zetten toont de regisseur onvermoede verbanden, zoals een pointillistisch schilderij ook pas van verder af herkenbaar wordt. Wat auf der anderen seite zo onthult, is niet nieuw maar wel raak. Mensen blijven mensen, ongeacht hun achtergrond: uiteindelijk is er meer dat ons bindt, dan dat ons scheidt.
De Telegraaf (Marco Weijers)

Anders dan in gegen die wand probeert Akin hier ook politieke kwesties aan de kaak te stellen — de positie van asielzoekers in Duitsland en politieke repressie in Turkije — maar hij blijft daarbij steken in sjablonen. Ook de stijl van de film kan het haperende scenario niet redden. Die is — wie had dat gedacht na gegen die wand — nogal gewoontjes. Wat is gebleven, is Akins vermogen om het beste uit zijn acteurs te halen.
NRC Handelsblad (Peter de Bruijn)

auf der anderen seite heeft zijn momenten, maar stelt teveel aan de orde. Ongeveer alles komt langs, van het Koerdische probleem in Turkije tot de Turkse toetreding tot de EU. Het is nogal curieus dat juist dit overvolle scenario met twee prestigieuze prijzen is bekroond (Cannes en de Europese filmprijs). Beter dan het scenario is Akins regie. De regisseur weet wat hij wil en hoe hij het moet bereiken. Ook straalt auf der anderen seite net als gegen die wand urgentie uit. Akin is nog lang niet uitgeblust en dat is goed nieuws.
Het Parool (Jos van der Burg)

THE BAND’S VISIT
Eran Kolirin
Regisseur Kolirin zet de muzikanten in hun helblauwe uniformen met veel effect in de dorre woestijn. Hij begrijpt hoe geestig een totaalshot kan zijn en ziet de mogelijkheden van een eenzame bushalte. (…) Schrik niet, the band’s visit is geen film met een grote maatschappelijke agenda waarbij vooroordelen moeten worden overwonnen om volkeren te verbroederen. Het gaat allemaal om de personages en hooguit de optelsom is groter dan zijzelf.
NRC Handelsblad (Bas Blokker)

the band’s visit toont op geestige en hartveroverende wijze de kennismaking tussen de Egyptenaren en Israëliërs, compleet met alle misverstanden en spraakverwarringen. Het is een opvallend humane invalshoek die de Israëlische regisseur Eran Kolirin koos. Hij laat zien hoe gewone mensen juist moeite doen om elkaar te begrijpen. En als ze er met woorden niet uitkomen, spelen ze klassieke Arabische muziek, of zingen een lied.
Trouw (Belinda van de Graaf)

Kolirins speelfilmdebuut verraadt een groot komisch talent. De regisseur is een meester in timing, en vindt met subtiele beeldgrappen en ongemakkelijke dialogen de balans tussen humor en ontroering. Voortdurend ligt het sentiment op de loer, en steeds opnieuw weet de film het op elegante wijze te omzeilen.
de Volkskrant (Pauline Kleijer)