De geruchtenmachine – 22 december 2016

Cluedo
Wie wordt de nieuwe directeur van het Nederlands Filmmuseum? Geconfronteerd met geruchten dat het bestuur eruit zou zijn, reageert bestuursvoorzitter Sybolt Noorda op 20 april: "Nee hoor, we zitten er nog middenin. Ik denk dat het toch nog wel een weekje à tien dagen duurt." Volgende de wandelgangen zou de directeur een vrouw zijn. Noorda: "Daar doe ik verder geen mededelingen over." Een kleine rondgang langs potentiële kandidates levert louter ontkenningen op: Mieke Bernink (secretaris Raad voor Cultuur), Miriam Gilissen (directeur Filmhuis Den Haag), Sandra den Hamer (directeur Filmfestival Rotterdam), Pauline Terreehorst (directeur Centraal Museum); de een lacht nog harder dan de ander. Maar dan arriveert er een mailtje van het Barcelonese vakantieadres van de New Yorkse cultureel attaché en voormalig directeur van het Binger Instituut Jeanne Wikler: "Ja, ik ben één van de kandidaten." Een ongebruikelijke ontboezeming voor iemand wiens benoeming nog niet rond zou zijn. Wikler vervolgt: "Voor het antwoord of ik de nieuwe directeur van het Filmmuseum word, verwijs ik je graag naar de wervingscommissie van de Raad van Toezicht van het Filmmuseum (voorzitter Sybolt Noorda)." Die wil niet zeggen hoeveel kandidaten er nog in de race zijn. Noorda: "Het is geen gezelschapsspel! Het gaat hier om een heel zorgvuldige procedure. We gaan niet over een nacht ijs. Zodra wij klaar zijn, hoort u het."

Tegenvaller
De beoogde voorstelling-met-orkest van Guy Maddins geluidloze 16mm zwartwitfilm brand upon the brain tijdens het Holland Festival (HF) gaat niet door. Wat volgens programmeur René van der Giessen van het Filmfestival Rotterdam (IFFR) "bij uitstek de productie was die vanwege zijn theatrale aspecten de samenwerking tussen het HF en het IFFR zou kunnen bevestigen," is van de baan. Zakelijk directeur Jacques van Veen (HF) noemt het "wel even een tegenvaller, dus vervelend. Maar een goed idee is ook volgend jaar nog een goed idee." Dat de voorstelling niet doorgaat, wijt hij aan praktische onmogelijkheden. Van Veen: "Het idee voor brand upon the brain kwam vrij laat naar boven op Biënnale. We vonden het een goed idee, maar de voorstelling moest dan in de Zuiveringshal tussen twee opera’s in worden gepland. Daar zat een dag tussen. Het zag er in eerste instantie uit dat dat kantje boord ging lukken: als we ’s nachts zouden afbreken, was de zaal rond de middag klaar. Dat blijkt nu niet te lukken, omdat de opera dermate groot is geworden dat de tevoren gemaakte inschatting niet meer opgaat. Het past gewoon niet." En op een andere locatie? Van Veen: "Er is geen theater voor handen. Een speciale zaal bouwen is te kostbaar." En heeft het IFFR nog een alternatief programma achter de hand voor deze zomer? IFFR-directeur Sandra den Hamer: "Dat gaat op de korte termijn niet meer lukken. We hadden alles ingezet op Guy Maddin. Daar waren we eigenlijk al vanaf Toronto mee bezig, maar Berlijn kreeg de première. Het was het sleutelstuk in onze presentatie. Dat betekent niet dat de redenen voor onze samenwerking met het HF niet meer bestaan. Maar om nu zomaar even vier films voor in het Ketelhuis te verzinnen, daar hoef je Rotterdam niet voor te vragen."

Franse slag
"Een Franse, ondertitelde film wordt tegenwoordig niet meer bekeken, omdat de Nederlandse kijker niet meer tegen Frans kan." Zendercoördinator Lennert van der Meulen over ‘enkele gouden tv-regels’ tijdens een door het Stimuleringsfonds georganiseerde conferentie over de banden tussen kunst, cultuur en de omroep op 12 april.

amélie

Ergernis
"Uitermate teleurgesteld" is de Nederlandse Vereniging van Speelfilmproducenten (NVS) over het tempo waarin de afhandeling van de nieuwe ‘suppletieregeling’ (de opvolger van de oude cv-regeling) ter hand wordt genomen. "Een viertal maanden na het verstrekken van de opdracht aan de commissie Dijkstal/Rienstra om die regeling operationeel te maken en bij het Filmfonds te implementeren, is er nog steeds geen concreet tijdpad vastgesteld," aldus NVS-voorzitter Michiel de Rooij tijdens een bijeenkomst voor producenten op 20 april. Hij baseert zich daarbij op een van Dijkstal en Rienstra ontvangen mail, waarin staat "dat voor wat betreft de conceptregelingen nog geen definitief groen licht uit Brussel is verkregen en dat de commissie zich aan het voorbereiden is om op korte termijn overleg te hebben met OC&W over de implementatie en de consequenties daarvan op de organisatie van het Filmfonds, plus nog over een aantal op te lossen kwesties. Concreter kan de commissie niet zijn." De sector maakt zich volgens de Rooij nu "grote zorgen dat er weer een jaar voor de Nederlandse cinema verloren gaat." Filmfondsbestuurder Hans Dijkstal en Fine-voorzitter Ryclef Rienstra kregen in december van de minister onder meer de opdracht een profiel op te stellen voor bestuursleden voor een gereorganiseerd Filmfonds. Die zouden halverwege dit jaar benoemd moeten zijn.

Eerste Cannes
Daags nadat bekend werd dat de Nederlandse korte film het zusje als één van elf geselecteerde films kans maakt op de Gouden Palm voor de korte film in Cannes, gaat regisseur Marco van Geffen stuiterend door het huis. "Als ik een handdoek oppak, sla ik een glas van tafel." Meedoen vindt Van Geffen belangrijker dan winnen, want "selectie betekent dat Cannes je van nu af volgt, het opent deuren. Het is een label waar je niet meer vanaf komt." het zusje is volgens hem qua stijl vergelijkbaar met het werk van de gebroeders Dardenne: "Een consequent op afstand gehouden filmpje over volwassen problematiek uit het oogpunt van een kind. Ik heb Helena van der Meulen (tussenland, bluebird, gezocht: man) gevraagd dat te schrijven, want als ik iets zwaars schrijf word ik al snel pathetisch." Van Geffen was als scenarist eerder verantwoordelijk voor total loss en het schnitzelparadijs." In de door hem geregisseerde kortfilm speelt een meisje met een barbiepop terwijl op de achtergrond iets gebeurt met haar babyzusje. het zusje is online bekijken via cinema.nl.

het zusje (foto Victor Arnolds)

Tweede Cannes
De tweede productie in Cannes waar Nederlands geld in zit, dingt mee naar de Gouden Palm in de hoofdcompetitie. Het gaat om stellet licht van de Mexicaanse regisseur Carlos Reygadas (japón, batalla en el cielo), die door productiehuis Motel werd gecoproduceerd. Maar dat is niet alles. De film, die zich afspeelt in een Mexicaanse Mennonietengemeenschap, is bevolkt met niet-professionele acteurs die de uit de 16de eeuw stammende volkstaal "Plautdietsch" spreken, een oervorm van het Nederlands. Frans van Gestel: "Dat verstaat geen Hollander meer, maar de vertaling van de ‘Nederlandse’ titel is dus ‘stil licht.’ De vrouwelijke hoofdrolspeelster is een Mennoniet uit Duitsland. Onderling verstaan ze elkaar probleemloos." Volgens Van Gestel opent de op cinemascope gedraaide film met een minutendurende zonsopkomst. Het verhaal draait om een getrouwde man uit een Mennonietengezin die een relatie begint met een andere vrouw. "de poolse bruid meets breaking the waves," aldus Van Gestel. Dat de Mennonieten in Cannes met paard en wagen op de rode loper verschijnen, acht Van Gestel onwaarschijnlijk, "maar ik weet niet of ze ooit hebben gevlogen." Benelux Film Distributie brengt de film later dit jaar in Nederland uit. Om de lezer alvast een indruk te geven van de oertaal die hem te wachten staat, volgt hier een passage uit de Plautdietsche versie van het Onze Vader: "Ons Voda em Himmel, lot dien Nome jeheilicht woare; lot dien Ritjdom kome; lot dien Welle jedone woare, uck hia oppe Ed, soo aus em Himmel; jeff ons Dach fe Dach daut Broot, daut ons fehlt; en vejeff ons onse Schult, soo aus wie den vejewe, dee sich jeajen ons veschuldicht ha."

Invasie
Van alle kanten kwamen ze. Zaterdag 14 april vond in Amsterdam de eerste Nederlandse Zombie Walk plaats. Een fenomeen dat onder het motto ‘Waarom schelden op de zombies in de winkelstraten als je het zelf beter kan?’ al diverse wereldsteden onveilig maakte. Zo’n 150 potentiële ondoden verzamelden zich kort voor zonsondergang rondom de Dam om bleek geschminkt en met nepbloed besprenkeld te worden en toen kon de stoet van start. Volgens goed zombiegebruik werd er flink aan de rolluiken van de verlaten winkels in de Kalverstraat gerammeld, angstaanjagend gekreund en gesteund en gillende meisjes in steegjes achternagezeten. De politie was not amused. Toen de hele meute de Albert Heijn op het Koninsgplein binnenging waren ze binnen no time met gummilatten ter plaatse. "Maar ja, het zijn toch allemaal nerds en geeks, dus die gingen vanzelf wel weer weg", aldus een wit gegrimeerde AFFF-directeur Jan Doense. "Er werd zelfs nog een fotografe klemgezet die al haar foto’s waarop agenten herkenbaar waren ter plaatse moest wissen." In de Leidsestraat werd de sfeer grimmiger. "Op een gegeven moment was er echt ruzie. De politie kon niet zien wie er echt gewond was en wie geschminkt", vertelt de als zakenzombie verklede ("met Financieel Dagblad") Jeroen Funke van striptekenviertal Lamelos (met verontrustende strip vertegenwoordigd in de op het AFFF gepresenteerde verzamelbundel Bloeddorst). "En ja, die zombies, die hebben nergens respect voor hè? Dat zijn gewoon zombies."

Inloopbioscoop
Met een poging om een filmtheater met een thuisbioscoop te kruisen heeft het weinig te maken, zegt Una Henry. Toch heeft de door haar bedachte Smart Coded Cinema daar verdraaid veel van weg: een tot minibioscoop omgebouwd transformatorhuisje met twaalf stoelen dat 24 uur toegankelijk is. Als je tenminste in het gelukkige bezit bent van de maandelijks wisselende, viercijferige toegangscode op de deur. Eenmaal binnen moet de bezoeker het doen met de film die op dat moment loopt: kiezen kan niet. Henry, adjunct-directeur van Smart Project Space, daarover: ‘Wat dat betreft is het een erg low-fi idee, maar als je halverwege een film instapt, kun je daarna nog zes andere arthouse- of experimentele films zien. De Smart Coded Cinema is gebaseerd op onze ideeën over gastvrijheid en het creëren van ruimte waarin mensen zich welkom voelen.’ Het kost geen cent, maar verwacht dan ook geen filmkopieën; het zijn gewoon dvd’s die op een scherm worden gebeamd. Ook een — al dan niet gecodeerde — minibar ontbreekt. "Je kunt zelf een flesje wijn meenemen," oppert Henry. Tot nog toe heeft ze dagelijks onder werktijd een stuk of tien, twaalf mensen richting het transformatorhuisje op haar werkterrein aan de Amsterdamse Arie Biemondstraat 105-113 in Oud-West zien lopen. De angst dat bezoekers de inloopbioscoop zouden slopen, is loos gebleken. Henry: "Wat er ’s nachts gebeurt kan ik alleen afleiden uit het aantal lege flessen dat ik ’s ochtends aantref. Meestal zijn het er twee of drie." Smart hoopt op hetzelfde terrein tegen het eind van het jaar na een verbouwing weer een ‘echt’ filmtheater op poten te hebben met drie zalen: de grootste met 120 stoelen; de kleintjes met elk 43 zitzakken. Henry: "We overwegen ook nog de introductie van een trolly girl." Wie de code voor de Smart Coded Cinema wil, kan zich aanmelden voor de mailinglijst via smartprojectspace.com.

Slik een pil
"Ik zou tegen de kunstensector zeggen: Ga nou niet elitair achterover leunen en zeggen: ‘ik maak een kunstprogramma, maar niemand kijkt ernaar.’ Misschien maak je het dan niet goed genoeg. Misschien vind je dan nét niet die vorm waardoor je het interessant kan maken. Maar als je alleen maar gaat zeggen: ‘Goh, welk boek heeft u vorige week gelezen?’ En dan komt er: ‘Nou, dat was een heel interessant boek’, dan gaat er niemand zitten kijken natuurlijk. Want een boek is om te lezen en niet om naar te zitten kijken. Tussen Kunst en Kitsch: dat is toch een veelbekeken programma. Ik kijk er niet naar hoor, ik kan het niet zien moet ik eerlijk zeggen, maar daar gaat het nu even niet om. Het is een vorm waardoor mensen — omdat het spannend is van is het nou kunst of is het nou kitsch — ineens naar oude potjes en pannetjes gaan zitten kijken. En alleen al dat wedstrijdelement van ‘oh nou wordt-ie teleurgesteld want het blijkt waardeloos’ of ‘o nee hoor mevrouw, het is echt duizend euro waard’: dat is iets heel kleins, waardoor opeens het bekijken van oude spulletjes op prime time kan worden uitgezonden. Het is een beetje een onbenullig voorbeeld, maar het werkt wel. De toedieningsvorm kan veel doen aan de mate waarin je bereid bent een pil te slikken die goed voor je is." Minister voor cultuur en media Ronald Plasterk (PvdA) op 12 april in een interview met het Stimuleringsfonds, te zien op stimuleringsfonds.nl.

Vergeet de film
Een website gewijd aan titelsequenties. Dat is submarinechannel.com/titlesequences, waar onder het mom "Forget the film, watch the titles" nu al meer dan 45 titels te zien zijn, waaronder kiss kiss bang bang, a fistful of dollars, thank you for smoking en ex drummer. Doel is om de kunstwerkjes de aandacht te geven die ze verdienen. Daarom zijn er ook interviews met de makers te vinden. Volgens samensteller Remco Vlaanderen komen er elke twee weken weer nieuwe titelsequenties bij. Zijn persoonlijke favoriet is de ‘geniale Franse animatiesequentie’ le cactus.

Comeback Paradiso
De Belgische filmdistributeur Paradiso heeft weer een eigen kantoor in Amsterdam. Het bedrijf runde een zelfstandige onderneming in België én Nederland tot het in oktober 2005 een alliantie met de Nederlandse distributeur A-Film aanging en haar Amsterdamse kantoor opdoekte. De samenwerking liep een jaar, tot A-Film eind vorig jaar een eigen vestiging in Brussel opende. Dirk de Lille, die destijds het Belgische A-Film-filiaal runde, is na enige maanden afwezigheid nu terug in het zadel — als adviseur van Paradiso bij de start van het Amsterdamse filiaal aan de PC Hooftstraat. Dat zal zijn voormalige werkgever A-Film leuk vinden. De Lille: "Ik weet niet of A-Film dat leuk vindt. Ik heb na een roerige periode in mijn privéleven besloten een eigen adviesbureau op te richten: het in Gent gevestigde Entertainment Factory. Paradiso heeft mij ingehuurd voor onder andere tv-verkoop en de aankoop van rechten op Nederlandse films: de scripts reiken tot aan het plafond, maar concrete deals zijn er nog niet gesloten." pan’s labyrinth is de eerste film die door het nieuwe Paradiso-kantoor in de Nederlandse bioscopen wordt uitgebracht.

Nieuw werk
De Nederlandse Vereniging van Speelfilmproducenten zoekt per 1 juni een nieuwe directeur, nadat de huidige directrice, Carolien Croon, heeft laten weten een zelfstandige adviespraktijk te beginnen. Met producente Stienette Bosklopper (guernsey) werkt Croon inmiddels aan een standaardwerk over het vak van de Nederlandse filmproducent. Bosklopper: "200 a 250 pagina’s over hoe je jong talent begeleidt en inspireert, over de driehoek producent-regisseur-scenarist, over routes langs de fondsen en internationale coproducties, aangevuld met interviews en al het andere dat relevant is voor de praktijk. Bedoeling is dat het boek onder andere voor het onderwijs op de Filmacademie gebruikt gaat worden. Naar verwachting ligt het rond mei 2008 in de winkel."

VoorUitkijk
Goed nieuws voor Amsterdams oudste theater De Uitkijk, dat al jaren moeite heeft het hoofd boven water te houden. Het theater sluit per 1 juli haar deuren voor drie maanden, om een nieuwe, levensvatbare formule op poten te zetten. Directeur Krijn Meerburg: "Ik heb een exploitant gevonden, dat is bijna rond. Met andere partijen — fondsen en IDFA onder andere — wordt nog over de formule verder gepraat, maar dat zal naar verwachting de kant van de documentaires en klassiekers op gaan. Ook de huisbaas heeft te kennen gegeven het huurcontract voor vijf jaar te willen verlengen."

Correctie
De film das leben der anderen ontbrak vorige maand in de rubriek Amsterdam Box Office, terwijl hij daar met 16.967 bezoekers toch op een tweede plaats had moeten prijken. De film van distributeur Cinemien ging op 1 maart in première en draaide met 5 kopieën in Amsterdam.

Sollicitatie
Geachte directie van de Filmkrant (aka Der Spiegel),

Gisteravond ging ik met een schrijvende-filmmakende vriendin naar das leben der anderen. In de pauze was ze stiller dan anders, bedrukt. Toen ik haar vroeg wat er aan de hand was zei ze, "volgens mij raakt die film me extra omdat de Stasi zo lijkt op het filmfinancieringsstelsel in Nederland."
Laat het toeval zo zijn dat ik net uw krant opensloeg. Enthousiast schoof ik de vrijgekomen vacatures onder haar neus. "Kijk nou toch eens," zei ik, "dit is je kans er eindelijk iets aan te doen."
Ze fronste dieper, boog zich naar me toe en fluisterde, "Noa, je weet niet hoe machtig ze zijn. De laatste keer dat een filmmaker zijn mond opendeed — in deze krant trouwens — is hij maar meteen naar Indonesië verhuisd." Geïnspireerd door de film waar we naar keken riep ik, "je hebt ze niet nodig. Je hebt ze niet nodig." Mijn vriendin was namelijk ook aan de pillen geslagen, en wel na een gesprek bij een van de omroepen over haar scenario. Maar dat terzijde. Ik zag aan haar dat ze echt niet zou durven. Ik zal om die reden haar naam maar niet noemen, stel je eens voor dat ze gelijk heeft. In ieder geval wil ik graag een poging doen haar vertrouwen in het systeem te herstellen. Daarom heb ik besloten om op alle functies tegelijk te solliciteren. Kunnen jullie mij als nevenfunctie ook de omroepen geven? Waarom ik geschikt ben? Nou: ik heb de afgelopen jaren voor Stichting Aap gewerkt. Ik ben het dus gewend om me tussen ego’s te begeven die alleen hun vriendjes willen vlooien. Verder: ik ben geen babyboomer. Een laatste plus: ik ben in Zuid-Afrika geboren, ik interesseer me daarom voor bredere onderwerpen dan zwemdiploma’s halen, een eerste zoen of fietsen. Wat mijn verdere achtergrond betreft is het volgende voor u interessant: ik heb Culturele Studies gestudeerd. Na mijn studie wist ik nog niet precies wat ik wilde doen en heb toen enkele jaren gereisd, steeds verschillende baantjes gedaan voor ik bij de Stichting Aap terecht kwam. Ik ben — kortom — veelzijdig, ondernemend, energiek, internationaal en creatief. Wat ik als eerste ga doen? Alle wedstrijdjes afschaffen of in ieder geval de regels duidelijker stellen. Daar heeft mijn vriendin het steeds over, dat iedereen mee mag doen aan van die wedstrijdjes maar dat de winnaars al ruim voor het startschot bekend zijn. Zij heeft geloof ik wel twintig keer een poging gedaan. Dat weet ik omdat ik een goede printer heb die ze dan altijd leent. Maar zoals gezegd, ze is inmiddels aan de pillen. Er moet snel iets gebeuren.
Graag licht ik e.e.a. toe in een mondeling gesprek.
Gaarne vernemend,
Hoogachtend,
Noa Fenenga.

Reactie van de redactie: Beste Noa, hartelijk dank voor je inspirerende brief. Omdat een directeursfunctie gezien je voorgeschiedenis misschien wat hoog gegrepen is, maar we toekomst zien in je scherpe blik, hebben we besloten je aan een parttime baan te helpen bij het nieuwe Filminstituut i.o. We horen graag hoe het je daar vergaat.

Ingezonden brief

Draaien met meer camera’s heeft overigens weer andere consequenties. Van Brummelen: "kruistocht is voor een groot deel met drie camera’s gedraaid, zodat we elke blik van elk kind hadden. Door de hoeveelheid materiaal die dat opleverde, kostte de opstart en duur van de montage wel veel meer tijd dan was gepland. Dat is typisch een datamanagement-probleem dat nog moet worden opgelost. Dat moet sneller kunnen."
Filmkrant, december 2006

Cameraman Reinier van Brummelen stelt in het artikel over digitaal filmen (Filmkrant December 2006) dat draaien met meerdere camera’s later in de montage een "datamanagement-probleem" oplevert, een probleem dat nog moet worden opgelost. Volgens hem kost vooralsnog de "opstart en duur van de montage veel meer tijd" dan nodig. Als direct betrokkenen bij de montage van vele speelfilms vinden wij het gepast hier enige kanttekeningen bij te plaatsen.
Van Brummelen heeft in essentie gelijk: het draaien met meerdere camera’s levert meer materiaal op en dat heeft een veel langere montagetijd tot gevolg. Dat zit hem echter niet of nauwelijks in datamagement, want dat is op te lossen met extra opslagruimte en meer assistent-uren. De kern is dat een grotere hoeveelheid materiaal in de montage een groter aantal keuzemogelijkheden biedt, en dat kost meer tijd.
In het algemeen constateren wij zelfs een ingezette trend om keuzes, die voorheen op de set moesten worden genomen, te verplaatsen naar de postproductie: er worden meer shots gedraaid met meer camera’s, in meer takes, omdat dragers als HD of XDcam goedkoop zijn, en omdat geluidsrecorders de mogelijkheid bieden scenes op te nemen met meerdere microfoons over meerdere geluidssporen.
Het is in onze ogen echter niet terecht deze verschuiving als een (montage)probleem aan te merken, noch als iets dat in de tijd wel zal verdampen. De verschuiving is significant en lijkt onomkeerbaar, en is ook zeker niet per definitie verkeerd. Creatieve processen vragen om creatieve beslissingen. Maar als meer opties worden opengelaten op de set, zal dat steeds meer tijd kosten in de postproductie. Een groot voordeel van dit systeem is dat er minder ‘fouten’ worden gemaakt, dat er langer over beslissingen kan worden nagedacht omdat nadenken in de postproductie over het algemeen minder kostbaar is dan nadenken op de set. Bij onvoldoende montagetijd bestaat het risico dat de veelheid aan materiaal resulteert in de gemakkelijkste keuzes, of dat creatieve keuzes helemaal niet meer (kunnen) worden gemaakt met als gevolg een verschraling i.p.v. verrijking van de uiteindelijke film.
Het is interessant te zien hoe men deze gedachte in Denemarken bij de Dogmafilms heeft geïmplementeerd. Productioneel gezien is daar zeer bewust de aandacht verschoven van de set (goedkoper draaien) naar enerzijds de scriptfase (meer tijd) en anderzijds de montage (meer tijd).
Postproductie zal meer en meer nadruk krijgen in de hedendaagse film- en tv-producties, met als doel betere en creatievere films. Dat doel is echter alleen te realiseren indien alle betrokkenen zich de praktische gevolgen van deze verschuiving zeer goed realiseren, met als eerste resultaat meer tijd voor de montage.
Filmeditors.nl
Peter Alderliesten
Job ter Burg
Wouter Jansen
Herman P. Koerts — editor kruistocht in spijkerbroek

Rectificatie

Geachte redactie, Ik wil u wijzen op een onwaarheid in de laatste Filmkrant. Uw hoofdredacteur stelt in de recensie van the monastery dat deze documentaire aanvankelijk was afgewezen voor IDFA maar toch in de Joris Ivens Competitie belandde op verzoek van de directeur van het Deens Film Instituut. Dit is niet waar. Voor dergelijke geruchten heeft de Filmkrant toch een andere rubriek? De redacteuren van deze rubriek nemen in ieder geval nog de moeite de geruchten te verifiëren. Met vriendelijke groet,
Cees van ’t Hullenaar, International Documentary Film Festival Amsterdam.