Youth Without Youth

Ergens diep in Francis Ford Coppola’s Youth Without Youth zit een vrolijk pulpverhaal verscholen. Dat is echter bedolven onder een ondoordringbare laag metafysica.

De New York Times kan soms heerlijk venijnig uit de hoek komen in hun commentaren op de ratings die de besproken films van de MPAA meekrijgen. Neem nu de uitleg bij Youth Without Youth, de eerste (officieel) door Francis Ford Coppola geregisseerde film in een decennium. Het zinnetje zet puntig maar precies neer waarom A-Film deze langverwachte terugkeer van één van de meesters van de Amerikaanse cinema na lang dralen op dvd dumpt: “Gun violence, sexual congress, female nudity, metaphysics.”

De grap is dat die eerste drie termen een vrolijk pulpverhaal lijken te beloven. Ergens diep in Youth Without Youth zit dat pulpverhaal ook verscholen, alleen is het totaal bedolven onder een ondoordringbare laag metafysica.

Gebaseerd op de gelijknamige novelle van Mircea Eliade vertelt de film het verhaal van de zeventigjarige professor in de linguïstiek Dominic Matei (Tim Roth), die in het Roemenië van 1938 na een blikseminslag plotseling weer jong blijkt. Vandaar wordt het alleen maar vreemder: hij wordt onderzoeksobject van de Nazi’s, ontdekt de oorsprong van alle taal en hervindt de liefde van zijn leven (Alexandra Maria Lara). Maar zelfs zo summier beschreven klinkt de film al vele malen spannender dan het ondoordringbare geneuzel over tijd, ruimte en taal wil worden.

Het goede nieuws: Coppola weet nog altijd zijn kaders te vinden en de film loopt over van de energie. Om te zeggen dat hij net als zijn hoofdpersoon ‘herboren’ is, zou te makkelijk zijn; daarvoor is Youth Without Youth te zeer ook een droomsel van een oude denker. Maar dat wat goed is aan de film geeft goede hoop voor Coppola’s nieuwste film, het semi-autobiografische Tetro dat komend jaar moet verschijnen.