THE MYTH OF THE AMERICAN SLEEPOVER
De jeugd is voorbij, maar nog even niet
De zomer is bijna voorbij; een nieuw begin staat voor de deur in David Robert Mitchells subtiele sfeerschets the myth of the american sleepover.
Debuterend regisseur David Robert Mitchell zet de uitgangspunten effectief neer in zijn the myth of the american sleepover. In vier korte scènes, losstaande tafereeltjes bijna, worden de tieners wier verhalen centraal staan geïntroduceerd. Maggie (Claire Sloma) en Beth (Annette DeNoyer) hangen aan het zwembad en klagen dat ze te weinig "fun stuff" hebben ondernomen. De schuchtere Rob (Marlon Morton) kruist in de supermarkt het pad van een beeldschoon meisje, maar durft haar niet aan te spreken. Claudia (Amanda Bauer), het nieuwe meisje in de stad, wordt na een hardlooptraining uitgenodigd voor een sleepover bij het hippe kliekje. En student Scott (Brett Jacobsen), die twijfelt over zijn studie nadat zijn vriendin hem heeft gedumpt, pikt zijn zusje op van school en haalt in de gangen herinneringen op aan zijn tijd daar.
In de loop van een lange, lome zomeravond zullen hun verhalen elkaar doorkruisen op de straten van een plaats- en tijdloze Amerikaanse buitenwijk. De zomer is bijna voorbij; een nieuw begin staat voor de deur. Vannacht is de overgang, die zich geheel in afwezigheid van volwassenen voltrekt. Er zijn alleen de tientallen jongeren die elkaar aantrekken en afstoten en van slaapfeestje naar zuipfestijn trekken.
Sensueel
Hoewel the myth of the american sleepover zich duidelijk in het heden afspeelt, is het niet een heden waar moderne tieners zich per se in zullen herkennen. Dit is geen afterschool (Antonio Campos, 2008), waarin de YouTube-generatie onder de loep werd genomen. Mitchell is er niet in geïnteresseerd de harde werkelijkheid bloot te leggen; the myth of the american sleepover draait om sfeer en gaat over de jeugd zoals we ons die herinneren — onbezonnen, naïef, kwetsbaar, hedonistisch. Vandaar ook de titel: Mitchell focust op de mythe van de jeugd, niet de praktijk ervan.
In sleepover komt geen computer voor, en zelfs geen mobiele telefoon. De haarstijlen zijn van nu, maar de kleding heeft iets nostalgisch, en de jongens bladeren door seksblaadjes die rechtstreeks uit de jaren zeventig lijken te komen. Telefoonnummers worden uitgewisseld door ze met pen op iemands pols te schrijven — da’s wel zo sensueel. Mitchell brengt die elektrisch geladen maar evengoed onschuldige zindering herhaaldelijk in beeld met subtiel getimede close-ups van handen, ogen of monden.
Hij houdt zich er echter verre van zich te verlustigen aan de tienerlichamen. Hoe hard de tieners ook drinken, roken, schelden en drugs gebruiken, sleepover gaat uiteindelijk niet over het verlies van onschuld, maar juist om het vasthouden of zelfs terugwinnen ervan.
Joost Broeren
