The Love That Remains

Niets zo gewoon als slijtage en het verstrijken van de tijd. Zelden is een echtscheiding zo luchtig verbeeld als in Hlynur Pálmasons The Love That Remains.

Mooi hoeveel dingen in The Love That Remains een metafoor zijn voor het huwelijk tussen Anna en Magnus dat voorbij is. Terwijl de film die geen moment aan je opdringt.

De ruzies zijn al lang voorbij. Naar het waarom kun je raden. Niet eens dat hij vaak weg is, de zee op om te vissen. Het zit waarschijnlijk meer in dat ene zinnetje. “Wil je neuken?”, vraagt hij als ze ’s avonds een keer op haar initiatief buiten het huis waar de kinderen slapen in de auto zitten. “Wil je praten?”, vroeg zij. “Wil je neuken?”, vraagt hij. Later nog een keer. Magnus’ kijk op het leven is wat nauw.

Later komt zij op een zomerse dag met een rok over hem heen staan en ziet hij de zon tussen haar benen. Ook die kleine komedie dringt de film niet aan je op.

In hun tuin aan de rand van IJsland staat een paal in de grond. Eerst hangt daar een paspop aan. Later hebben de kinderen er een harnas omheen gedaan, waar ze met pijlen op schieten. In de zomer. In de herfst. In de winter. Het harnas verweert. Alles verweert, verweest. De kunst die Anna maakt, is gebaseerd op corrosie. De haan in het kippenhok moet dood omdat hij te agressief is. De vissers vinden een mijn die tot ontploffing wordt gebracht. Het voorbije huwelijk zit in alles, zou je kunnen zeggen. Maar ook in niets. Het vervliegt, zoals alles verdwijnt in de tijd. Maar zelfs de melancholie van dingen die voorbijgaan dringt de film niet aan je op.

Ondertussen klinkt op de soundtrack een piano, wat de film iets zachtmoedigs geeft. Ach ja, de vergankelijkheid van huwelijken. Af en toe zijn er hints van iets magisch. Het harnas komt op een nacht tot leven om binnen een glas water te drinken. Ook dat ding in een huwelijk dat als boksbal wordt gebruikt, dat ding waar de boosheid op wordt losgelaten, blijkt gevoel te hebben. Fijne IJslandse echtscheidingshumor. “Ben jij een vrouw”, vraagt Magnus aan het harnas. Magnus, de man die maar aan één ding kan denken.

Hlynur Pálmason heeft een volstrekt eigenzinnig en verrassend luchtig drama gemaakt over wat meestal met loden schoenen en slepend wordt gebracht. Doordat het hier niet over een huwelijk gaat, maar over tijd en de slijtage van alle dingen.