The Hand That Rocks the Cradle

Disney+ | De getalenteerde jonge filmmaker Michelle Garza Cervera stelt teleur met The Hand That Rocks The Cradle, een slappe hervertelling van de psychologische thriller uit 1992.

Het is een van de gruwelijkste momenten in The Hand That Rocks the Cradle uit 1992: een oppas die net haar ongeboren kind heeft verloren, voedt de pasgeboren baby van haar slachtoffer aan haar borst om hem aan haar borstmelk te laten wennen. In de moderne hervertelling van Michelle Garza Cervera (van het prijswinnende Huesera: The Bone Woman, 2022) is de moedermelk van de oppas vervangen door flesvoeding. Moeder Caitlyn komt erachter dat oppas Polly (Maika Monroe) haar baby flesvoeding geeft, terwijl ze haar op het hart heeft gedrukt alleen de moedermelk te geven die Caitlyn (Mary Elizabeth Winstead) elke avond afkolft en bewaart in de koelkast. Zoals het een goede moderne moeder betaamt, vermijdt Caitlyn suiker en microplastics, althans voor haar twee kinderen – zelf snoept ze m&m’s uit een plastic zakje verstopt in haar auto – en flesvoeding is “in wezen gewoon suiker” in een wegwerpverpakking.

De angst rondom wat we in ons lichaam stoppen is misschien wel de ultieme angst van het huidige tijdperk, aangewakkerd door nieuws over microplastics en pfas in ons drinkwater – zoals angsten over straling tijdens de Koude Oorlog horrorfilms inspireerden en zorgen over klimaatverandering en technologie die uit de jaren negentig en het begin van deze eeuw. Maar de rijke connotaties ervan worden in deze nieuwe Hand That Rocks the Cradle niet verkend. Ook de verbanden met seksueel geweld, net als in het origineel het hoofdthema, worden niet uitgediept. Bovendien zien we niet hoe oppas Polly (Maika Monroe) de baby voedt; Caitlyn vindt alleen een leeg flesje voeding in de prullenbak. Het is een onthulling die weinig voorstelt, aangezien we een scène eerder al zagen hoe Polly cupcakes aan Caitlyns kinderen geeft.

Het grootste bezwaar is dat we Caitlyns angst nauwelijks voelen. Polly’s technieken om Caitlyns werkelijkheid te destabiliseren worden zakelijk in beeld gebracht. Misschien omdat de kijker inmiddels zo gewend is geraakt aan gaslighting-verhalen dat het onnodig, misschien zelfs afgezaagd lijkt om het proces langzaam te laten ontvouwen. Het verhaal draait dan ook vooral om de redenen achter Polly’s gedrag. Daarvoor moet het zich wel ontdoen van de dramatische ironie die in het origineel vanaf het begin aanwezig is en de spanning drijft.

Zoals zovelen schetst scenarist Micah Bloomberg het leven in de buitenwijken als een repressief bestaan. De interessantste verandering is de seksuele spanning tussen Polly, die lesbisch is, en Caitlyn, die een relatie met een vrouw had voordat ze haar man ontmoette. Maar het is niet meer dan een dwaalspoor, dat wordt ingezet om een geheim uit Caitlyns verleden te verhullen.

Het blijft allemaal oppervlakkig, alsof de makers hun portret van het moderne gezin alleen op de krantenkoppen hebben gebaseerd. In de poging het origineel te moderniseren komt de film niet veel verder dan vage gebaren, zonder een boeiende invalshoek te bieden op een van de diepste angsten van de samenleving: wie zorgt er eigenlijk voor onze kinderen?

The Hand That Rocks the Cradle is vanaf 19 november 2025 te zien op Disney+ (VoD).