Stevie Nicks 24 Karat Gold

Komende zondag 25 oktober in filmtheaters en woensdag 28 oktober in LantarenVenster Rotterdam: de 2 uur en 20 minuten durende compilatie van twee concerten van rockicoon Stevie Nicks, bewonderd soloartiest en sinds 1975 deel van Fleetwood Mac.

Zelfs voor iemand die niets heeft met de muziek die zowel Stevie Nicks als Fleetwood Mac al 45 jaar de wereld in slingeren, is het een indrukwekkende prestatie: met zes Top Tien albums in de Engelse hitlijsten en acht Grammy nominaties was Nicks de eerste vrouw die twee keer in de Rock & Roll Hall of Fame staat, met Fleetwood Mac (1998) en als soloartiest (2019).

Oorspronkelijk moest de 24 Karat Gold-tournee een bescheiden serie concerten worden. Maar de vraag bleek groot en Nicks bleef optreden. Uiteindelijk werd besloten er een concertfilm van te maken, met opnames van twee avonden in volle stadions in Indianapolis en Pittsburgh. De shows zijn verder niks aparts: groot podium met Nicks in het midden en een enorm beeldscherm op de achtergrond. Zowel de choreografie als de belichting zijn minimaal. Daar gaat het ook allemaal niet om. Ondanks de enorme setting is dit vooral een intiem concert en dat is te danken aan de uitgebreide reeks verhalen die Nicks tussen de nummers serveert. Sowieso is het geen concert om een nieuw album te verkopen – al verschijnt het nieuwe album gebaseerd op deze tour op 30 oktober. Het is een selectie van publieksfavorieten en nummers uit, zoals Nicks zelf zegt, “the gothic trunk of lost songs“. Nummers die ooit wel bedoeld waren om op een album terecht te komen, maar om wat voor reden dan ook in die koffer van verloren liedjes verdwenen.

Prince
Ooit zwom ze in coke en zeilde ze over de toppen van de wereld, tot een arts zei dat dat gat in haar neus wel eens haar dood kon worden. Toen kickte ze af. Maar de poëzie bleef. Haar kijk op de wereld bleef en tussen de nummers door geeft ze daar iets van weg aan het publiek. Over hoe ze in 1979 tegen Fleetwood Mac zei dat ze een soloalbum wilde opnemen maar wel beloofde, echt beloofde, dat ze de groep niet uit elkaar zou laten vallen. Helemaal open, helemaal eerlijk en inderdaad: zowel Fleetwood Mac als haar solocarrière bleven een succes. Over hoe ze in de jaren zeventig zeven jaar lang in een aftandse Toyota reed die niet in z’n achteruit kon. En toen, door het succes, in zwarte limousines terechtkwam, iets waarvan ze heel erg genoot. Maar hoe desondanks die zwarte limousines, omdat ze altijd het begin bleken van een lange tournee, een lange afwezigheid van de mensen die dichtbij haar stonden, symbolisch werden voor een afscheid. “Als de zwarte auto me kwam halen, betekende dat vaarwel.” Over hoe ze zich door haar vriendschap met Prince aan het begin van een concert altijd inbeeldt dat hij naast haar staat en fluistert: “Prince, loop met me mee.”

Ik zeg het nog maar een keer: zelfs als je niks met haar muziek hebt, zijn dit mooie verhalen.