Sorda

In dit krachtig geacteerde drama belandt een dove moeder in een isolement na de geboorte van haar horende dochtertje.

Een vrouw, een man en een hond badderen in een idyllisch bergmeertje. Een ondertiteling kondigt aan dat we kabbelend water zullen horen. Wat ook zo is. Ook andere geluiden worden zo benoemd. Een scène later komen we erachter dat deze vrouw, Angela, al die geluiden niet kan horen. Met haar wel-horende partner Hector bespreekt ze, in gebarentaal, mogelijke namen voor het kindje dat ze verwachten.

Voorafgaand aan de komst van de baby leren we Angela kennen als iemand die met haar doofheid heeft leren leven. Met horende collega’s werkt zij in een klein atelier als pottenbakker. Daarnaast heeft ze een levendige vriendenkring waar gebarentaal de boventoon voert. In een fraai gechoreografeerde restaurantscène wordt de zwangerschap met geanimeerde handbewegingen gevierd.

De aanstaande moeder laat zich een paar keer uit het veld slaan. Als ze een voor doven geschikte babyfoon wil kopen, bijvoorbeeld, en de verkoper weinig begrip toont. Helemaal mis gaat het bij de bevalling. Hector, die haar niet alleen bijstaat als partner maar ook als tolk, wordt terzijde geschoven zodra er complicaties ontstaan. De toegesnelde obstetrist draagt een mondkapje, dat Angela gefrustreerd wegrukt om de lippen van de arts te kunnen lezen.

Na de geboorte van haar wel-horende baby voelt de kersverse moeder zich buitenspel staan. Haar dochter reageert nauwelijks op haar gebaren en trekt naar haar vader. Regisseur en scenarist Eva Libertad zet Angela’s isolement behoorlijk vet aan. De dove hoofdrolspeler Miriam Garlo – tevens de zus van de regisseur – houdt haar personage echter aards en nuchter, en vervalt nergens in makkelijk sentiment. Bovendien krijgt ze geweldig tegenspel van Álvaro Cervantes, die Hector neerzet als een rots in de branding.

Het meest in het oor springende onderdeel van Sorda is het geluidsontwerp. Vooral de auditieve chaos die ontstaat in de verloskamer – met door elkaar ratelende verpleegkundigen, piepende ziekenhuisapparatuur en een krijsende baby – is opmerkelijk precies opgenomen en gemixt.

Libertad zet de soundtrack ook een keer op mute. Een voor de hand liggende kunstgreep in een film over de gescheiden werelden van horenden en niet-horenden. Minder voor de hand liggend is het door Libertad gekozen moment. Het geluid verdwijnt als Angela haar vakantie vierende vriendengroep opzoekt aan het strand. In plaats van het stressvolle isolement van de dove vrouw te benadrukken, brengt deze stilte juist kalmte en een weldadige rust.

Na deze serene onderdompeling in een geluidloze wereld volgt een relatieruzie die extra hard van het scherm knalt door de expressieve gebarentaal. Precies die knal blijkt Angela nodig te hebben om de weg terug te vinden naar haar man en haar kind.