Roofman

In 2004 hield een ontsnapte gevangene zich zes maanden schuil in een Toys “R” Us. Derek Cianfrance lijkt meer geïnteresseerd in het nabootsen van dit bizarre waargebeurde verhaal dan in het uitdiepen van zijn personages.

Roofman bouwt op het gezicht van Channing Tatum: teleurgesteld wanneer zijn dochter zijn goedkope cadeau afwijst; verscholen achter een bivakmuts tijdens een gewapende overval; glimlachend vlak voor zijn ontsnapping uit de gevangenis; maf als hij zich vervolgens maandenlang schuilhoudt in een vestiging van Toys “R” Us.

Maar het zijn vooral de gezichten van de vrouwen die hij onderwijl pijn doet die me bijblijven. Juist omdat de film hun leed niet serieus neemt, maar het alleen inzet om de goedheid van Tatums personage Jeffrey Manchester te onderstrepen. Hij kan hun pijn niet aan, en daarom doet hij wat hij doet.

Manchester wordt neergezet als een tragische held, wiens fatale karakterfout is dat hij te aardig is. Maar wat drijft een zogenaamd uitzonderlijk vriendelijke man ertoe om vijfenveertig McDonald’s-filialen te overvallen door een gat in het dak te boren? In de film zegt Manchester in voice-over dat hij zijn dochter alles wilde geven wat haar hartje begeerde. Het probleem is niet dat de film ons deze motivatie voorlegt, maar dat hij ervoor kiest die klakkeloos te geloven.

Manchester ontsnapt uit de gevangenis, omdat hij zijn dochtertje zo graag wil zien. Maar zijn ex heeft elk contact verbroken en de politie houdt toezicht bij zijn oude huis. Hij vindt een toevluchtsoord bij Leigh Wainscott (Kirsten Dunst), een medewerker van de Toys “R” Us waar hij zich schuilhoudt. Hij bespioneert haar, liegt tegen haar en wurmt zich een weg haar familie in – verontrustend gedrag dat de film afschildert als grappig of menselijk.

Roofman laat me vooral verlangen naar een film die het verhaal vanuit Leighs perspectief vertelt: een vrouw die ingepalmd werd door een man die denkt dat hij een goede vent is, maar zich niets aantrekt van het effect van zijn daden. Dat heeft ook met Dunsts acteerwerk te maken: het is haar verdienste dat iets van de belevingswereld van Leigh naar voren komt.

Natuurlijk hoeft niet elk verhaal vanuit het oogpunt van slachtoffers gebracht te worden en er is ook niets verkeerds aan het humaniseren van daders. Maar Roofman voelt net zo leeg als de hoofdpersoon: alleen bezig met het sussen van het publiek met vermaak, zoals Manchester zijn nieuwe familie met cadeaus overstelpt om hen voor zich te winnen. Wanneer hij aan het einde verklaart dat hij heeft geleerd dat liefde niet te koop is, voelt die boodschap hol.