Riley

In dit persoonlijke drama zoekt en vindt een queer tiener zijn identiteit, te midden van zichzelf overschreeuwende alfamannetjes op het sportveld en de heteronormatieve cultuur van de middelbare school.

Middelbare scholier Dakota Riley speelt American football op hoog niveau en hoort in de schoolgangen bijna automatisch bij het heteronormatieve clubje van luidruchtige, stoere en hormoondronken jongens. Dakota houdt zich best staande tussen het gebral, maar voelt dat hij ‘anders’ is. Als zijn vrienden pochen over hoe ver ze al gegaan zijn met verschillende meisjes, doet hij niet mee – al reageert hij wel zoals het hoort: met goedkeurende opmerkingen. Hij wil zo graag zijn zoals zij.

Hij probeert zelfs een relatie aan te knopen met een leeftijdgenoot die hij in feite als een van zijn beste vriendinnen beschouwt. Zijn vrienden fistpumpen van trots. Seksuele gedachtes heeft Dakota ondertussen niet bij haar, hoe hard hij ook probeert. Scrollen langs Instagram-pagina’s van vrienden of queer klasgenoten levert hem ongewild meer opwinding op. Maar hoe kan je daar open over zijn als je hele omgeving direct of indirect zegt en uitstraalt dat op jongens vallen ongewenst is?

Debuterend speelfilmregisseur Benjamin Howard (1994) schreef zijn scenario zelf en baseerde het grotendeels op zijn eigen ervaringen als tiener, opgroeiend in de competitieve sportwereld. Howard werkte in 2020 al samen met hoofdrolspeler Jake Holley, die hij in zijn short Rendezvous castte. Het korte drama bleek een voorstudie op dit speelfilmdebuut.

Howard volgt Dakota in dit coming-of-age-drama precies in de periode waarin hij een belangrijke beslissing moet nemen: kiest hij voor het bestaan dat zijn heteronormatieve ouders en de maatschappij van hem verwachten of durft hij uit te zoeken wat het betekent als hij wél gaat leven naar zijn gevoel? De dominante mannelijke jeugdcultuur in de klaslokalen, op de sportvelden, in de sportschool en thuis maken zijn coming-out superlastig.

De nadruk die Howard keer op keer legt op seks en de voorspelbare locker room talk waarmee jongens zichzelf overschreeuwen, maakt de film iets minder volwassen. Ook helpt het niet dat sommige personages tamelijk platte stereotypes zijn. Thuis treft Dakota een volstrekt gevoelsarme vader die slechts met sportieve en andere prestaties bezig lijkt te zijn; zijn moeder krijgt als personage al helemaal geen rol van betekenis.

De film is op zijn sterkst op momenten dat de twijfel van de protagonist, gemodelleerd naar de filmmaker zelf, het hevigst is. Schoorvoetend tast Dakota de wateren af om ineens, halverwege een toenadering, vol schaamte, angst en schuldgevoel terug te trekken. Soms reageert de in wezen zachtaardige tiener van schrik zelfs agressief en vijandig. Allemaal zeer invoelbaar, zeker als je bedenkt welke sociale consequenties deze jongen mogelijk te wachten staan.