Nino

Een Parijse jongeman doolt na een slechtnieuwsgesprek een weekend lang door zijn stad in een warme, delicate slice of life.

Het ziekenhuis wordt verbouwd. Een oude liefde verhuist. Een pakketje arriveert. Nino is zijn sleutels kwijt. Het speelfilmdebuut van de Franse scenarist/regisseur Pauline Loquès, dat een slice of life is uit het leven van haar hoofdpersoon Nino, is uit dit soort kleine observaties opgebouwd. Terwijl het over grote thema’s gaat – liefde, leven, verandering, dood – is de toon licht en grappig; het verhaal warm en delicaat.

Dat is enorm knap en behalve aan het talent van Loquès – die literatuur en rechten studeerde voor ze aan de slag ging als journalist en daarna filmmaker – te danken aan haar bedeesde, gevoelige hoofdrolspeler, de Canadese acteur Théodore Pellerin. Die won voor zijn bezielde rol de Rising Star Award van de Sémaine de la Critique in Cannes.

Pellerin speelt Nino, een jongeman die de dag voor zijn negenentwintigste verjaardag hoort dat hij kanker heeft. Als hij ooit nog vader wil worden, moet hij voordat z’n chemo­kuur enkele dagen later start een potje sperma inleveren.

Omdat hij z’n sleutels kwijt is, kan Nino zijn appartement niet in en zwerft hij noodgedwongen een weekend lang door Parijs, met zijn ziel onder zijn arm. Hij zoekt zijn moeder op, gaat langs bij een vriend die een surpriseparty voor hem heeft georganiseerd, loopt bij toeval een oud-klasgenoot van de middelbare school tegen het lijf.

Ondertussen spookt er van alles door zijn hoofd. Terwijl Nino omtrekkende bewegingen maakt, in de stroom van alledag mentaal op een eiland verkeert, gaat het leven om hem heen onverbiddelijk door. Binnen de drukte – op straat, in de wachtrij, op een feestje – ontstaat er op verstilde, intieme momenten op onverdachte wijze connectie. Een dronken vriendin die hij in de badkamer een hormoonspuitje helpt te zetten. Een onbekende man in het badhuis die zijn eau de toilette met hem deelt. Iemand die hem een erotische passage uit een boek voorleest.

Loquès zet haar scènes neer als lichte toetsen die samen een impressionistisch schilderij vormen, opgedragen aan een verloren vriend. De handheld camera blijft dicht bij Nino, een bescheiden, sensitieve persoonlijkheid die plots gedwongen wordt zich tot het leven te verhouden. Woorden schieten aan alle kanten tekort. Of leveren rare misverstanden op, die weer komisch werken.

Loquès doet niet aan mooifilmerij en zet drama niet aan. Behalve over verandering gaat deze beschouwende film over zien en gezien worden, over vriendschapsbanden en verwantschap. Ze ontroert wanneer er contact ontstaat; tussen Nino en z’n moeder, een vriend of vriendin, een geliefde. In Nino is het zoeken naar de sleutels, vooral in overdrachtelijke zin.