Les héritiers

Hoe krijg je een opstandige klas uit een Parijse banlieue stil? Door ze in de spiegel van het verleden te laten kijken, in noodzakelijk maar didactisch docudrama Les héritiers.

Een onvervalste tranentrekker, dit op feiten gebaseerde verhaal over een onhandelbare Franse schoolklas die door een gezamenlijk Holocaustproject tot inkeer komt en zich na de eindcredits ongetwijfeld vlaggenzwaaiend loyaal verklaart aan liberté, égalité en fraternité. Maar voor die credits over het scherm rollen bevat dit docudrama een paar hele sterke momenten en valt er veel voor te zeggen om Les héritiers op scholen in het hele land te vertonen.
Ondanks het hoge didactische gehalte van de tweede helft en het enigszins uitgewoon­de format voelt het allemaal behoorlijk authentiek. Niet alleen omdat de film zich net als de klas lang niet laat temmen — en dus lang geen gemakkelijke bevrediging levert — maar ook omdat aan het script is meegeschreven door de 21-jarige Adhmed Dramé, die ook een van de hoofdrollen speelt. Dat merk je aan de dialogen. Hij weet hoe leerlingen zich tot elkaar verhouden in deze buitenwijk in het zuidoosten van Parijs, hoe ze een jonge invaller binnen vijf minuten de klas uit jagen en hoe je er als docent de baas blijft.
Voor veel jongeren zal een discussie over antisemitisme en racisme in de klas reden zijn om even uit te checken maar Les héritiers lost dat op door ze simpelweg in de spiegel te laten kijken: dit zijn de kinderen van jullie leeftijd die in de nazikampen werden vermoord. Dat moment komt wanneer ze in een museum naar een muur van fotootjes kijken. Allemaal kinderen van een jaar of 15. Allemaal dood. Het aangrijpendste moment komt wanneer een van de overlevenden van de kampen voor de klas z’n verhaal doet. Over wat hij moest doen om in het kamp te overleven. De kinderen huilen. Wij ook. Hij niet. Toen niet en nu niet. Gunde de nazi’s het plezier niet. Of de kinderen na afloop van het project iets doen met hun nieuwverworven kennis over waar de mensheid toe in staat is, blijft de vraag. Misschien hangt het er van af of ze die op zichzelf betrekken of denken dat zoiets altijd over anderen gaat.

Ronald Rovers