Les amours d’Anaïs

Waarom is Anaïs toch zo onweerstaanbaar charmant? Terwijl ze tegelijk ongelooflijk irritant is. Het is de combinatie van een perfecte cast, sensuele cinematografie en een sterk scenario die maakt dat je net als iedereen in de film als een blok valt voor een onmogelijk mens.

Anaïs is altijd aan het rennen, of racen op de fiets, wat filmgenieke beelden oplevert met Parijs op de achtergrond. Ze is namelijk altijd te laat, omdat ze niet de moeite neemt dingen in haar agenda te zetten, of omdat ze met iets bezig is wat ze belangrijker vindt. Ze zadelt ook zonder scrupules anderen met haar problemen op – als ze op straat staat omdat ze weer eens ruzie heeft gemaakt, belt ze haar broer gewoon wakker. Ze trekt zich ook niets aan van conventies rond relaties – de behoeftes van haar vriendjes en minnaars negeert ze klakkeloos. Na tien minuten in de film schreeuw je naar het scherm: Neem je verantwoordelijkheid!

Dat is natuurlijk precies wat haar zo aantrekkelijk maakt. Afgezien van haar verrukkelijke verschijning en natuurlijke schoonheid, is haar totale gebrek aan verantwoordelijkheidsbesef een benijdens­waardige dispositie. Want wie wil dat nu eigenlijk niet: doen wat je wilt en voelt, zonder na te denken over de gevolgen. Je geen zorgen maken over wat er allemaal kan gebeuren als je je huur niet betaalt, je vriendje weken negeert of besluit je hart achterna te gaan terwijl je eigenlijk net een opdracht had aangenomen.

Met zo’n hoofdpersoon neem je als filmmaker wel een risico, want wanneer je als kijker geen sympathie voelt voor deze warrige losbol, valt de hele film in het water. Maar Charline Bourgeois-Tarquet, die ook het scenario schreef, zorgt ervoor dat Anaïs geen karikatuur wordt maar een mens van vlees en bloed blijft, die bij vlagen kan reflecteren op haar beweegredenen en lijdt onder het juk van een conventionele samenleving.

Anaïs Demoustier, die haar naamgenoot speelt, vult haar genuanceerde personage prachtig in met tomeloze energie en een indrukwekkend arsenaal aan emoties. En omdat je haar gelooft, ga je graag mee in die onbesuisde jacht op wat ze denkt dat haar grote liefde moet zijn: de vriendin van haar minnaar – die beiden ook geen weerstand kunnen bieden aan haar onbevreesde levensdrang. Haar tegenspeelster Valeria Bruni Tedeschi is volledig geloofwaardig als een soort oudere versie van Anaïs – een vrouw van de wereld, die weet wat ze wil en door haar gevoel voor avontuur een aantrekkelijke jeugdigheid heeft behouden.

De hoofdpersoon en het verhaal – er zijn te veel zijlijnen om hier op te noemen – jagen voort, maar toch raak je als kijker niet buiten adem. Er wordt ruim de tijd genomen voor echte conversaties over liefde, vriendschap, volwassen worden en de dood. Net als voor de sensuele, nooit smakeloze of effectbeluste liefdesscènes tussen Anaïs en Emilie. Je blijft achter met een gevoel van betovering en de hoop dat deze compromisloze wervelwind mag blijven voortrazen.