LE GRAND VOYAGE

De roadmovie Le grand voyage, over een louterende reis naar Mekka, is eerder lesmateriaal dan een interessante film.

Reda, een jonge Fransoos van Marokkaanse afkomst, heeft met zijn grijze vader bijna Mekka bereikt. Uitpuffend langs de weg vraagt hij hem voor het eerst tijdens de wekenlange trip wat ze nu precies in die stad te zoeken hebben. En waarom ze niet met het vliegtuig zijn gegaan in plaats van met de auto. Iedere moslim-man moet één keer in zijn leven op bedevaart naar Mekka zijn gegaan, zegt vader. Mekka is voor de moslims de allerheiligste stad. En die bereik je het liefst te voet. Is dat niet mogelijk, dan maar te paard. Dat is nog altijd beter dan met de auto. En je kunt altijd nog beter met de auto gaan dan met de boot, laat staan het vliegtuig. De reis moet louterend werken, en dat is onmogelijk wanneer je je van alle comfort bedient.
Ismaël Ferroukhi’s Le grand voyage is een roadmovie die vooral de afstand tussen ouder en kind probeert te overbruggen. En zoals dat gaat in dergelijke films is daar de hele reis voor nodig, met vader als passagier en Reda als onvrijwillige chauffeur. Papa is door zijn geloof verzuurd en houdt het gewone leven angstvallig buiten de deur, zoonlief gaat juist erg onverschillig met zijn religieuze achtergrond om. Komt die jongen wel eens in de moskee? Hoe kan het dat hij nog steeds niet weet wat de betekenis van Mekka is? Hoe kon zijn vader hem zo afvallig laten worden?

Rimpelvrouw
Ferroukhi geeft geen antwoord op deze vragen, zet zijn personages grof en incompleet neer en concentreert zich, nu het er dan toch van komt, op Reda’s spirituele volwassenwording. Dus weinig mooie plaatjes van het voorbijtrekkende landschap, volop close-ups van Reda’s gezicht, en veel shots die hem en vader tot elkaar veroordelen en uiteindelijk ook verzoenen. De extraatjes zijn een duffe droomsequens en indrukwekkende totaalshots van een door pelgrims overspoeld Mekka.
Tot aan het glorieuze moment van inzicht sikkeneurt de verwesterde jongen over zijn mobieltje dat papa in de prullenbak heeft geflikkerd, zoekt hij naar de eveneens weggemoffelde foto van zijn vriendinnetje, en wil hij af en toe ook gewoon lekker de toerist uithangen. Van Frankrijk naar Mekka moet er toch genoeg te beleven zijn, genoeg kiekjes te maken, genoeg te dansen, misschien ook wat te flirten en vrienden te maken. ‘Wie zich haast, is al dood’, zet hij vader met diens eigen woorden betaald.
En zo wordt het (on)geloof van de mannen wel vaker aan de praktijk getoetst. Eerst door een geheimzinnig zwijgende, gesluierde rimpelvrouw die vlak voor Belgrado zomaar in hun auto stapt, en later door de Frans sprekende Turk Mustapha die zichzelf tot hun gids bombardeert om zo ook zelf in Mekka te komen. Wat willen deze mensen eigenlijk? Zijn ze te vertrouwen? Handelt Reda juist wanneer hij de vrouw dumpt in een hotel, en wat als de vader Mustapha van diefstal beschuldigt?
Genoeg om na afloop over door te praten, de Koran bij de hand. Als film tamelijk oninteressant functioneert Le grand voyage vast perfect als lesmateriaal.

Kevin Toma