Le fils de Jean

Philippe Lioret maakt met Le fils de Jean een simpel familiedrama met de complexiteit van een thriller.

Le fils de Jean opent met een raadselachtig telefoontje. Een boodschap voor Mathieu (Pierre Deladonchamps), achtergelaten op het oude adres van zijn overleden moeder. De vader die hij nooit heeft gekend, blijkt Jean te heten, in Canada te wonen, en onlangs te zijn overleden. Er is een pakketje van Jean onderweg, is de boodschap.
Daar neemt Mathieu geen genoegen mee: na 33 jaar zonder vader wil hij weten wie deze man was en wie de twee broers zijn die hij blijkt te hebben. Hij vertrekt naar Québec waar hij wordt opgevangen door de man die hem belde, Jeans beste vriend Pierre (Gabriel Arcand). Hij houdt de boel af: Jeans familie weet niet van Mathieus bestaan en hij wil pertinent niet dat deze zoon van Jean contact met hen zoekt. Maar Mathieu houdt aan en langzaam maar zeker komt hij meer te weten over zijn familieachtergrond.
Na de meer politiek geëngageerde films Welcome (2009) en Toutes nos envies (2011, niet in Nederland uitgebracht) keert Lioret met Le fils de Jean terug bij het genre van het familiedrama — tegelijk simpel en complex. De zeer vrije bewerking van de roman Si ce livre pouvait me rapprocher de toi van Jean-Paul Dubois is simpel in de zin dat het een verhaal van alle tijden is, een verhaal ook dat we al eerder hebben gelezen. Maar het is complex in uitvoering, in de gelaagdheid van de vertelling, de finesse van de enscenering.
De regisseur knipoogt naar het detectivegenre, door van het hoofdpersonage een aspirant-thrillerschrijver te maken. Dat is niet voor niets: Le fils de Jean heeft de structuur van een thriller, met een raadselachtige verdwijning als startpunt voor een opeenvolging van onthullingen. Alleen draait het niet om het criminele circuit of politieke intriges, maar om een piepklein familiedrama, dat wordt uitgespeeld in intieme scènes zonder hysterische uitbarstingen of dramatische confrontaties.
Bij de release van Welcome in 2009 zei Lioret al tegen de Filmkrant dat hij zichzelf als regisseur meer en meer probeerde uit te wissen: "Minder poespas en een zo realistisch mogelijk verhaal zodat de kijker zich kan herkennen in wat er gebeurt. (…) Zodat de camera en de regisseur onzichtbaar worden. Het gaat niet om de kunst, het gaat om de acteurs en hoe ze bewegen en wat ze doen." Le fils de Jean is een logische vervolgstap in die strategie: alles draait om de acteurs, en met name om Pierre Deladonchamps (L’inconnu du lac). Om de kleine gebaren en de blikken waarmee hij elk nieuw brokje informatie in zich opneemt.

Joost Broeren