Köln 75

Een ambitieus jazzconcert regelen als pubermeisje, zonder ervaring, zonder netwerk en in een wereld en tijdperk waarin je al snel de ‘verkeerde indruk’ wekt? Deze piepjonge vrouw uit Keulen doet ’t gewoon.

Tandartsdochter Vera Brandes bezoekt in het Keulen van midden jaren zeventig vaker nachtelijke jazzconcerten dan haar middelbare school. Met flair bluft de muziekliefhebber zich een paar jaar ouder en voor ze goed en wel doorheeft waar ze aan begint, vragen jazzmuzikanten haar om hun muziek en concerten te promoten.

Leg dat maar eens uit aan je strenge vader. Die beschuldigt haar ervan dat ze ‘de hoer uithangt’ in het nachtleven. Tot zijn afgrijzen zet de energieke Vera stug door. Ze huurt een kantoor, betrekt haar vrienden bij haar business en laat zich door niets of niemand uit het veld slaan. Tot haar stomme verbazing mag ze zelfs een groot optreden in het operagebouw van Keulen regelen voor de wereldberoemde jazzpianist Keith Jarrett. Ondanks alle tegenwerking vanuit thuis, onwil van een locatieverhuurder, onvoorziene nukken van de muzikant in kwestie en een helse zoektocht naar een specifieke piano, accepteert Vera Brandes geen ‘nee’.

Regisseur, scenarist en muziekliefhebber Ido Fluk liet zich inspireren door het verhaal van de echte Vera Brandes, die in 1956 in Keulen geboren werd en daadwerkelijk op piepjonge leeftijd het achteraf bezien legendarische optreden van Keith Jarrett in Keulen op poten zette. Fluk vertelt een sympathiek en aanstekelijk verhaal over een bijzondere vrouw die symbool staat voor al die onzichtbare probleemoplossers achter de schermen van de kunstwereld.

Daarnaast gaat zijn scenario ook nog over liefde voor muziek – en jazz in het bijzonder. Zo verschijnt er tussendoor een heuse verteller in de vorm van de fictieve muziekjournalist Michael Watts, die de kijker door de (jazz)muziekgeschiedenis leidt en regelmatig de vierde wand doorbreekt.

Die vorm is best verfrissend, maar in z’n geheel is het scenario wat onevenwichtig. Waarom naast dat huzarenstuk van Brandes er ook nog een groot gedeelte van de muziekgeschiedenis bijhalen? Het persoonlijke verhaal van Brandes had best een eigen, wat meer uitgediepte film verdiend, zonder dat het gestut zou moeten worden door de grootsheid en veelomvattendheid van jazz als muziekvorm.

Brandes’ verhaal is bovendien universeel: ieder kind hunkert in wezen naar de zegen van zijn of haar ouders. Zelfs als dat kind alle levenslessen en regels van die ouder in de wind slaat. Vera wil dat haar vader trots is op het afwijkende pad dat zij bewandelt. Hoewel de nu 29-jarige Mala Emde met de beste wil van de wereld niet voor een tiener door kan gaan, speelt ze hier desalniettemin overtuigend een enorm charmant en rebels energiebommetje.