Julian

Het secuur geschoten Julian overtuigt als indringende rouwfilm, maar blijft als statement over homofobie wat aan de oppervlakte.

Tweeëntwintig keer willen Fleur en Julian trouwen. Eén keer in elk land waar trouwen voor mensen van gelijk geslacht op dat moment is toegestaan. Een ludieke campagne om aandacht te vragen voor het feit dat dit in een slordige 175 landen niet kan. Maar na de vierde trouwerij – Frankrijk is net afgestreept – gaat het mis. De hoofdpijn waarvan Julian last heeft, blijkt kanker die zich ongemerkt door haar lichaam heeft verspreid. Binnen twee maanden komt Julian te overlijden.

In een paar beelden weet Cato Kusters in haar speelfilmdebuut – gebaseerd op de gelijknamige memoires van de Vlaamse kunstenaar Fleur Pierets – knap de verliefdheid tussen Fleur (Nina Meurisse) en Julian (Laurence Roothooft) over te brengen. Die aantrekkingskracht zit al in de eerste scène waarin Fleur de haar dan nog onbekende Julian observeert voor aanvang van een klassiekemuziekvoorstelling. We zien alleen de hals en het geschoren achterhoofd van een vrouw in wit overhemd. Zo geconcentreerd gefilmd dat je wel nieuwsgierig móet worden naar het verhulde gezicht. Nog voor Julian zich heeft omgedraaid, is Fleur verliefd. Het toont de grote kracht van Julian: een overtuigende cinematografie die zich uit in secuur uitgewerkte composities.

Die beheerste stijl slaat soms echter door naar afgemetenheid. Helemaal deelgenoot in de relatie word je als kijker niet. Dat Fleur zich na de dood van Julian heeft afgesloten in een capsule van rouw is overtuigend en authentiek. Maar ook in de liefde tussen Fleur en Julian word je op enige afstand gehouden. Veel tijd wordt besteed aan het dramaturgisch toch ook weer niet zo heel interessante gegeven om tweeëntwintig keer met elkaar te trouwen, maar waarom de twee dat zo graag willen vertelt de film niet, waarmee dit hele project ook wat naar binnen gekeerd aandoet.

Julian wil hedendaagse homofobie thematiseren, maar blijft wat dat betreft aan de oppervlakte hangen. Het grote verdriet lijkt te schuilen in het gegeven dat Julian het contact met haar ouders heeft verbroken, maar juist dat diept de film niet uit. Niet haar verhaal om te vertellen, liet Pierets ooit in een interview weten. Begrijpelijk, maar voor deze fictiebewerking heeft het bronmateriaal wellicht iets te beperkend gewerkt.