How to Blow Up a Pipeline

3, 2, 1 boem boem

How to Blow Up a Pipeline

Is het vernietigen van de kritieke infra­structuur van de fossiele industrie een legitieme optie voor wie iets aan de klimaat­crisis wil doen? Ja, zegt deze activistische ecothriller.

Je weet het pas als je de film ziet, maar How to Blow Up a Pipeline heeft de meest heldere titel van het jaar. Want dat is precies wat deze ongegeneerd activistische film laat zien. Je krijgt nog net niet het recept voor de springstof die je kunt maken, al is wel duidelijk waar je dat kunt vinden en al worden sommige ingrediënten gewoon hardop genoemd. Je moet alleen nog even de verhoudingen opzoeken.

Daniel Goldhabers film is gebaseerd op het gelijknamige boek van de Zweedse ecoloog Andreas Malm, dat niks minder is dan een oproep om in actie te komen tegen de uitputting van de planeet door de fossiele industrie. Hoe? Door de kritieke infrastructuur van die bedrijven te saboteren.

Gedesillusioneerd en wanhopig door het uitblijven van maatregelen die de klimaatcrisis nog enigszins kunnen beteugelen, besluit een groep activisten een oliepijplijn in Texas op te blazen. Op twee plekken tegelijk, anders zal de olieproducent beweren dat het een ongeluk was: één aanslag is geen aanslag. De film heeft geen hoofdpersonen. Of beter: alleen maar hoofdpersonen. Terwijl we naar de aanslag toewerken met de voorbereidingen flitst de film terug in de tijd om elk van de personages karakter en reliëf te geven. Hoe zijn ze tot hun beslissing gekomen? Daarbij gaat Goldhaber niet subtiel te werk – een van de personages blijkt terminaal ziek als gevolg van vervuiling door de fossiele industrie naast de plek waar ze opgroeide, terwijl haar moeder net is gestorven in een hittegolf – maar de realiteit is ook niet altijd subtiel.

De afwezigheid van een leidend personage werkt goed. Het creëert de spanning die deze ecothriller nodig heeft: gaat de aanslag lukken? Want doe-het-zelf-explosieven hebben nog wel eens het nadeel dat ze voortijdig afgaan. Dat er geen leidend personage is wil zeggen dat elk personage gemist kan worden. Bovendien zit er een klein – enigszins geforceerd en uit de toon vallend – draadje in de film dat de hele operatie onder druk zet. Niets is dus zeker: wie dit gaat overleven, noch of de plannen überhaupt gaan lukken.

How to Blow Up a Pipeline heeft de contouren van een documentaire. Dankzij het bleke, realistische kleurenpalet, door de aandacht voor de details van de operatie, maar vooral doordat je je kunt voorstellen dat een aanslag precies zo zal verlopen. In doe-het-zelfstijl, door mensen die de inertie en kortzichtigheid van de internationale gemeenschap niet langer kunnen verteren.