Hatching

Het Finse debuut Hatching combineert coming-of-age, bodyhorror en influencersatire, maar haalt niet alles uit de slimme centrale metafoor.

Het is thuis sowieso al op eieren lopen voor de twaalfjarige Tinja. Voor haar moeder volstaat niets minder dan perfectie. Tinja en haar jongere broertje lijken in haar ogen vooral rekwisieten in haar dagelijkse, grenzeloos optimistische vlog ‘Heerlijk Dagelijks Leven’. Het hele leven is klaar voor opname: het huis is altijd spic en span en niet ingericht op kindercomfort maar met een oog op de camera – veel wit, veel glas, veel bloemenprints in pasteltinten. Tinja’s talent voor turnen wordt door moeder gretig aangegrepen om haar eigen mislukte sportverleden te verwerken.

Die toch al precaire balans wordt in Hatching (Pahanhautoja), het speelfilmdebuut van de Finse regisseur Hanna Bergholm, op scherp gezet wanneer een verdwaalde vogel voor chaos zorgt. Nadat moeder het beest rücksichtslos de nek heeft omgedraaid, vindt Tinja in het bos een verlaten nest met een ei. Dat neemt ze mee naar huis en broedt ze uit in haar lievelingsknuffel. Maar het ei blijft groeien, gevoed door Tinja’s tranen, en is al snel zowat even groot als Tinja zelf. Dat kan als het eenmaal uitkomt niet zomaar een vogeltje worden. (Het wezen dat uiteindelijk tevoorschijn komt werd ontworpen door Nederlander-in-Hollywood Gustav Hoegen, die recent meewerkte aan films in de Star Wars en Jurassic Park-franchises.)

Dat Hatching in première ging in de horror- en genresectie Midnight Madness van filmfestival Sundance, zegt alles over de koers die de film kiest. Toch krijgt de bloederigheid niet de overhand in deze speelse genremix. De film kent thriller en bodyhorrorelementen, maar is evengoed een satire of moderne fabel. Dat mes snijdt aan twee kanten: het maakt Hatching prettig onvoorspelbaar, maar soms ook wat richtingloos. Vooral in de slotakte lijken Bergholm en scenarist Ilja Rautsi de grip op hun centrale metafoor wat te verliezen.

Toch blijft de rode draad helder. Bergholm reflecteert in haar bovennatuurlijke comingof-age op de dunne lijn tussen verzorgen en verstikken. Dat komt niet alleen terug in de band tussen Tinja en haar moeder, die gaandeweg de film complexer blijkt dan de influencer-karikatuur die ze in de openingsscènes is. Het geldt ook voor Tinja zelf, wanneer dat ei eenmaal gelegd is. Is ze gedoemd de fouten van haar moeder te herhalen, en het nieuwgeboren wezentje in het keurslijf van haar eigen zwaktes te persen?