El jockey

El jockey staat krachtig en zelfbewust op eigen (paarden)benen, als een absurdistische, magisch-realistische en in alle opzichten fantastische film over liefde, loyaliteit en identiteit.

Luis Ortega vertelt het verhaal over een jockey op zijn retour op een volstrekt eigenzinnige manier. De film springt op een intrigerende manier uit de startblokken, wanneer jockey Remo Manfredini – blijkbaar niet voor de eerste keer – tegen zijn zin aan een paardenrace moet meedoen. Het is direct duidelijk dat Remo een speciale plek inneemt bij zijn broodheer Rubén Sirena, die om onduidelijke redenen altijd een baby in z’n buurt heeft. Zoals ook duidelijk is dat Remo zijn rol als racetalent helemaal zat is.

Niets van wat hierboven staat wordt expliciet verteld. Je leidt het af uit wat er gebeurt, bijvoorbeeld uit de interacties tussen de onconventionele personages. De sensuele dans tussen Remo en zijn geliefde Abril verbeeldt hun vurige verhouding. Het is een gestileerde, gepassioneerde, absurdistische dans, visueel perfect gecomponeerd, die met compleet uitgestreken gezichten wordt uitgevoerd.

De rest van het verhaal, waar je eigenlijk niet te veel van zou moeten weten, gaat verder in een serie onverwachte wendingen, abrupte eindes van zorgvuldige opgebouwde scènes, magisch-realistische gebeurtenissen, geweldsexplosies en bizarre onthullingen en transformaties.

Dat alles in een cinematografische stijl en met een absurdistische humor en filosofische en psychologische diepgang die doen denken aan David Lynch en Wes Anderson, maar ook aan Leos Carax, Yorgos Lanthimos en Peter Strickland.

Wat bijvoorbeeld sterk aan Stricklands films doet denken, is de manier waarop Ortega een universum schept waarin gender er niet toe doet. Het machismo van stoere kerels wordt op zachtaardige wijze geridiculiseerd doordat ze een baby in hun armen hebben. De androgyne Remo (een fantastische rol van Nahuel Pérez Biscayart) is net zo mannelijk als hij vrouwelijk is, wat ook geldt voor Abril (Úrsula Corberó) en haar andere geliefde Ana.

Ortega schept zijn eigen normen, of dat nu gaat om narratieve verwachtingen die hij niet inlost, niet bestaande grenzen tussen droom en werkelijkheid en filmgenres, of de manier waarop hij conventionele moraliteit elegant overboord kiepert. Hij doet dit alles op grandioze en virtuoze wijze. En – al is de film allerminst een sprint naar de finish – hij boeit van het begin tot het eind.