Eat Pray Love
In 80 wijsheden de wereld rond
De verfilming van Elizabeth Gilberts bestseller Eten, bidden, beminnen voert Julia Roberts op als haar alter ego Liz Gilbert.
Met de premisse van Eat Pray Love zal niemand het oneens zijn. Na een rommelige scheiding besluit de 34-jarige Liz Gilbert om eindelijk en voor de eerste keer in haar leven aan zichzelf te denken. Via Italië, India en Indonesië zal ze een jaar lang op reis gaan. Eten zal ze in Italië, bidden in India en liefhebben in Indonesië. Een flink verschil met de reis die Catherine Deneuve in 1967 in Belle de jour maakte om zich vrij te vechten maar alla, de tijden zijn veranderd.
Als je in doelgroepen wilt denken moet je constateren dat de film voor de beoogde doelgroep — laten we zeggen de lezers van Elizabeth Gilberts gelijknamige bestseller — een onderhoudende, dus in dit geval geslaagde film is. De camera filmt zonder scrupules de plaatjes waar reisgidsen en kookboeken mee zijn volgeplempt en de mensen die Gilberts alter ego ontmoet, zijn allemaal vriendelijk en behulpzaam. Het licht is warm, de tomaten rood en het roomijs verrukkelijk. En inderdaad, Italianen praten ook met hun handen.
Op Julia Roberts kunnen we wel vertrouwen om van Liz een vrouw te maken die tegelijk kwetsbaar en sterk is. Sterk genoeg om alles achter zich te laten en alleen op reis te gaan maar kwetsbaar in haar zoektocht naar contact en later liefde. Mannen dienen zich aan, de eerste tamelijk direct en uitgesproken, de ander later stilletjes op afstand, de derde halfnaakt op het strand. Ondanks beproefde Hollywoodconventies realiseert ze zich dat dit niet het moment is om zich opnieuw te binden. Daarin houdt de film gelukkig lang en koppig stand.
Goedgemutst
Wie niet tot de doelgroep behoort maar toch het oeuvre van Julia Roberts als een bezetene volgt, kan Eat Pray Love misschien beter als een parodie bekijken. De close-ups van de rode tomaten, de brede borst van Javier Bardem, de waslijnen die in Napels over de straten hangen, de gedroomde houten hut op Bali: het is allemaal wel erg dik hout waaruit gezaagd wordt. Geen probleem zolang de film bij Liz’ persoonlijke beproevingen blijft. Maar op het moment dat ze een Balinese vriendin moeiteloos van de armoede redt door via e-mail haar westerse vrienden te mobiliseren, wordt de film even pedant en naïef. Toch mag dat geen verrassing zijn gezien het voorafgaande. Blijft overigens frappant dat westerlingen voor individuele zelfontplooiing steevast naar plekken gaan waar meer vanuit het collectief wordt gedacht. Vroeger de Israëlische kibboets, nu Zuidoost Azië.
Eat Pray Love is vanwege zijn goedgemutste karakter gemakkelijk af te doen als een dikke twee uur ongevaarlijke clichés dus dat doen we maar niet. Daarvoor is het verhaal over een vrouw die op zoek gaat naar richting en ruimte helaas net iets te zeldzaam. Het einde zal ongetwijfeld wisselende reacties opleveren. Volgens de een haalt dat de hele strekking van het verhaal onderuit, volgens de ander heeft Gilberts reis opgeleverd waarvoor die bedoeld was.