Dramarama

Niet veel drama, maar wel genoeg chemie tussen de jonge acteurs in Jonathan Wysocki’s autobiografische debuutfilm Dramarama, over een vriendengroep die op het punt staat uit elkaar te vallen.

Ze hebben hoge ambities, de vijf theaternerds uit Jonathan Wysocki’s vermakelijke coming-of-age-film Dramarama. Ze brengen een laatste avond met elkaar door voordat ze uitvliegen naar verschillende universiteiten: Rose (Anna Grace Barlow) gaat in New York theater studeren, Oscar (Nico Greetham) doet dat in Los Angeles, Ally (Danielle Kay) heeft haar zinnen gezet op de opera en Claire (Megan Suri) wil uiteindelijk iets met kostuumontwerpen doen. Alleen de twijfelende Gene (Nick Pugliese) blijft achter in het provinciale Escondido – striptekenen zou iets voor hem kunnen zijn, of in een bandje spelen, maar hij oriënteert zich in ieder geval liever dicht bij huis dan dat hij verre dromen heeft.

Misschien komt het ook omdat Gene homoseksueel is – een woord dat hij expliciet gebruikt wanneer hij zichzelf in de spiegel bekijkt en oefent voor zijn geplande coming out later die avond. Al is dat in de problemen-weglachen-sfeer van deze vriendengroep moeilijk aan te kaarten: hoe zeg je dat je op mannen valt als je vrienden door hun katholieke achtergrond überhaupt elk gesprek over seks uit de weg gaan? En hoe word je serieus genomen terwijl je als Dr. Jekyll verkleed in gesprek bent met Sherlock Holmes en Mina Harker?

Regisseur Jonathan Wysocki (maker van enkele prijswinnende korte films, waaronder het bijzondere queer-video-essay A Doll’s Eyes (online te zien) over zijn liefde voor Jaws) maakt met Dramarama een kleine, aandoenlijke film over jezelf zijn in een omgeving waarin iedereen acteert. Het verhaal is gebaseerd op Wysocki’s eigen schoolervaringen en daarom gesitueerd in 1994; de vijf hoofdpersonages zijn net als Wysocki zelf theaternerds. Dat geeft aanleiding tot extravagante verkleedfeestjes en interessante observaties over hoe vooral vrienden mooi weer spelen voor elkaar, maar ook tot gemanierde dialogen en obligate verwijzingen naar bijvoorbeeld The Glass Menagerie van Tenessee Williams.

Dat je desondanks langzaam die quirky vriendengroep in wordt getrokken, komt vooral door de energieke chemie tussen de vijf jonge acteurs. In de film wordt hun bubbel kortstondig doorgeprikt door pizzabezorger JD (Zak Henri), een iets oudere high school drop out die Gene uitnodigt de anderen te verlaten voor een echt feestje verderop. Ineens zien we de vijf voor wat ze zijn: pubers, die hun toekomst ondanks die torenhoge ambities ook angstig en onzeker tegemoet zien. Ineens is er ook een blik van begrip mogelijk tussen Gene en Ally, die zijn geaardheid door lijkt te hebben. Zo’n echt gebaar, dat is eigenlijk precies wat hij nodig heeft.