Donkeyote

We wandelen een tijdje mee met een hedendaagse Don Quichot, een man met een onmogelijke plan en zonder vooruitgangsgeloof.

Iemand die zijn tijd ver vooruit is, kan vaak op bewondering rekenen, maar iemand die niet met zijn tijd meegaat, krijgt doorgaans minder applaus. Want we moeten voorúit met zijn allen, stagnatie is ons grote schrikbeeld. Mensen die terugverlangen naar vroeger zijn verdacht. Blijkbaar is het bedreigend als mensen een eenvoudiger leven willen leiden, en soms koppig stil willen blijven staan.
Gevaarlijk kun je de 73-jarige Spanjaard Manolo in Chico Pereira’s heerlijk meanderende docuwestern Donkeyote moeilijk noemen, hooguit eigenwijs. Deze hedendaagse Don Quichot is wars van moderniteiten. Met zijn hoed en leren laarzen ziet hij eruit als een cowboy uit vervlogen tijden. Hij heeft eigenlijk maar één wens: wandelen met zijn onafscheidelijke ezel en hond. In Amerika. Een onmogelijk plan, maar Manolo bijt zich erin vast en wandelt ter voorbereiding door het Andalusische landschap waar hij zo mee is versmolten.
Niet dat de romanfiguur Don Quichot het makkelijk had, maar hij hoefde het tenminste niet op te nemen tegen de touroperators, sponsors, microchips en andere bureaucratische krachten die Manolo op zijn pad vindt. Het reisbureau lacht Manolo uit als hij hen vertelt dat hij met zijn ezel The Trail of Tears wil wandelen, de route die de Cherokee-indianen namen toen ze naar het westen werden gedreven, waarbij velen het leven lieten. Steun krijgt Manolo ook niet van de dierenarts, die vooral bezorgd is omdat de ezel geen microchip blijkt te hebben. De even bezorgde huisarts wil Manolo een gps aansmeren, want hij zou de weg weleens kunnen kwijtraken. De potentiële sponsor die Manolo aanschrijft, scheept hem bot af aan de telefoon. "Dit is dus het gedrag van de mensheid", verzucht Manolo tegen zijn ezel, de enige die aan zijn zijde blijft, ook al blijft ook het dier soms koppig stilstaan. Manolo’s windmolen is iedereen die schamper lacht om zijn plan.
Pereira maakt mooi gebruik van lage camerastandpunten, waarbij vooral de close-­ups van het oog van de ezel opvallen. Voor even is zijn blik de onze, en zien we een wereld zonder scepsis en grenzen, want deze ezel heeft geen mening over de onmogelijke plannen van zijn baas. In deze wereld kunnen Manolo en zijn ezel zelf hun volgende stap bepalen, en wij mogen gelukkig een eindje meelopen.

Mariska Graveland