DESPERATE REMEDIES

Echte liefde wordt vaak gemaskeerd door seks, macht en geld. In Desperate remedies botsen deze vier elementen tegen een barok decor van rood fluweel en zwart chiffon. Toch winnen de emoties het van de vormgeving in deze eigenwijze film uit Nieuw-Zeeland.

Misschien ligt het aan het isolement van Nieuw-Zeeland, misschien is het gewoon het talent van regisseurs Stewart Main en Peter Wells; Desperate remedies is een unieke film die zich niets aantrekt van wat zich in de rest van de filmwereld voordoet. Toch zijn enkele vergelijkingen nodig om een idee te geven van de vreemde wereld in een film die geheel in de studio is opgenomen. In de negentiende eeuwse Britse kolonie New Brittany proberen immigranten zich staande te houden in een land dat is afgepakt van de oorspronkelijke bewoners. De weelderige Dorothea Brook inspecteert de nieuwe bootlading straatarme immigranten die zojuist is gearriveerd. Ze is op zoek naar een sterke man. Als haar hongerige blik die van de mooie Lawrence Hays kruist, is de toon van de film gezet.
Hun conversatie is hetzelfde beleefde kat-en-muis spel van Dangerous liaisons, maar de sfeer om hen heen is nog veel erotischer. Hoewel de regisseurs Desperate remedies een Victoriaans kostuum-drama noemen, hebben hun personages duidelijk geen last van de Britse preutsheid à la koningin Victoria en Stephen Frears. De decors zijn even antirealistisch als die van Peter Greenaway’s art directors Roelfs en Van Os, maar weten toch de onzekerheid van het bestaan in een kersverse kolonie te suggereren. Hoewel de regisseurs beweren te zijn geïnspireerd door Hollywood films uit de jaren veertig en kostuum klassiekers als Visconti’s Senso en Welles’ The magnificent Ambersons, moeten de invloeden — als ze er al zijn — eerder in de hedendaagse hoek van de Britse cinema worden gezocht.

Broeinesten
De hoog oplopende emoties, het gekunstelde decor en de meeslepende muziek van Verdi geven de film een operateske sfeer, die een hoogtepunt bereikt wanneer Dorothea door de mand valt tijdens een operavoorstelling van Verdi’s opera ‘La forza del destino’. Toch is Desperate remedies geen oppervlakkig verhaaltje met kartonnen personages. Daar zorgen de acteurs wel voor, die in razend tempo onderhandelen over geld, seks, liefde en macht. Het is immers niet gemakkelijk om een eigen plekje te vinden in het nieuwe land.
Jennifer Ward-Lealand steelt de show als de keiharde selfmade zakenvrouw Dorothea, die de grootste moeite heeft haar koelheid te bewaren in Lawrence’s aanwezigheid. Lawrence (Kevin Smith) heeft de allure van een net iets té gespierde Chippendale, maar weet gelukkig de benodigde erotische spanning op te wekken. Meer boeiende mannelijke personages zijn de duivelse, wellustige Fraser (Cliff Curtis) en de al even onbetrouwbare politicus William Poyser (Michael Hurst), die allebei door middel van chantage op Dorothea’s liefde en fortuin uit zijn. Dorothea wordt temidden van deze intriges bijgestaan door haar assistente Anne (Lisa Chappell) die zich ook tot Dorothea voelt aangetrokken.
Ondanks deze seksuele broeinesten zijn het slechts de figuranten en de bijrollen die zich zonder enige schaamte overgeven aan hun lusten. De belangrijkere personages kunnen zich dat vanwege hun ingewikkelde intriges niet veroorloven. De vrouwen in de film kunnen nog het best hun driften inhouden, terwijl ze die van anderen doen oplaaien. In de negentiende eeuwse kolonie zijn zij het die de touwtjes in handen hebben. Alleen al omdat ze sterk in de minderheid zijn en dus een hogere marktwaarde hebben.

Delicate richel
Desperate remedies maakt de indruk niet te zijn gemaakt voor snel kassucces. Regisseurs Stewart Main en Peter Wells hebben precies de film gemaakt die hen voor ogen stond, zonder zich te laten afleiden door marketingplannen en test screenings. Ze hebben in Nieuw-Zeeland een eigenzinnige reputatie opgebouwd door hun samenwerking aan vernieuwende korte films en politiek getinte documentaires. Tegelijkertijd bewijzen ze dat eigenwijs geen synoniem voor publieksonvriendelijk hoeft te zijn. Ze wilden een melodrama maken met een eenvoudige verhaallijn en complexe personages. Dankzij het hoge tempo van de film, de puntige dialogen en de bijzondere sfeer zal de bioscoopbezoeker zich geen moment vervelen. De filmmakers — en daartoe behoren ook de acteurs — bewandelen de delicate richel tussen kitsch en kunst, waarbij de meter regelmatig naar de laatste uitschiet.

Thessa Mooij