Christy

Wat op papier klinkt als een grauw, sociaal-­realistisch drama is in handen van de debuterende Ierse regisseur Brendan Canty een hoopvolle en vaak geestige ode aan een gemeenschap.

De zeventienjarige Christy is uit zijn pleeggezin gezet. Noodgedwongen keert hij terug naar Cork, waar hij intrekt bij zijn oudere broer Shane, die net een kind heeft met zijn vriendin.

Op jonge leeftijd verloren de twee broers hun moeder en tussen hen hangt een sluier van onuitgesproken verdriet. Vat Christy samen en de film klinkt als het zoveelste sociaal-realistische drama. Maar Brendan Canty stuurt zijn speelfilmdebuut qua toon een andere richting op.

Of eigenlijk wérd hij een andere richting opgestuurd. In Knocknaheeny, een buitenwijk van de Ierse stad Cork, stuitte hij op The Kabin Studio, waar kinderen en jongeren via onder meer workshops kennismaken met muziek, vooral hiphop. Hier vond Canty hoofdrolspeler Danny Power, die hij eerst castte voor de korte film Christy (2019), die hij uitbouwde tot een speelfilm.

In diezelfde studio vond en castte hij een groepje kinderen die met hun brutale humor een hele eigen draai aan de film geven. Zo is Christy vooral een film geworden over, of zelfs een ode aan een gemeenschap. Een film die in de eerste plaats gaat over de behoefte, de noodzaak, om zo’n gemeenschap te vinden waarin je je thuis voelt.

Christy heeft zo’n gemeenschap nooit gehad en de terugkeer naar Cork wijst hem daar alleen maar op. Herinneringen aan deze plek of de mensen heeft hij nauwelijks. Te jong nog om de wereld op te merken toen hun moeder stierf. Maar toch. Slenterend door Cork beginnen zich de contouren van een mogelijke toekomst af te tekenen.

De geografie van Knocknaheeny is een belangrijke factor in de sfeer en toon van de film. Niet de gebruikelijke kleurloze, opeengepakte flats of rijtjeshuizen, maar een open gebied met pastelgetinte huizen. Er zit letterlijk en figuurlijk meer lucht in deze film dan je zou verwachten. Ook mooi is de vondst dat Christy talent heeft als kapper. De fysieke, zelfs wat intieme handeling van het knippen van iemands haar breekt iets bij hem open.

Canty weet clichés niet helemaal te ontwijken. Het onvermogen van Christy en Shane om te communiceren, het via een neef van Christy lonkende criminele pad; niet alles is verrassend. Maar Christy is, mede dankzij de weigering van Canty en scenarist Alan O’Gorman om de personages te beperken tot hun grauwe toekomstperspectief, ontwapenend genoeg om dat te vergeven.