BROKEN WINGS

"Het kan altijd erger", is de zin waarmee de tienerbroer en -zus in Broken wings elkaar moed inspreken. Het tekent het cynisme waarmee ze in het leven staan. Onder de gelatenheid die ze uitstralen, broeit het van de frustratie en onmacht. Om dat spanningsveld draait het in hun familie Ulman, die bestaat uit individuen die op zichzelf zijn teruggeworpen; het onzekere kleuterzusje Bar, het tienjarige broertje Ido dat wordt gepest op school, de grote puberbroer Yair die zijn leven betekenisloos vindt, moeder Dafna die schippert tussen werk en gezin en de fragiele oudste dochter Maya die de boel bij elkaar probeert te houden en daardoor niet toekomt aan haar passie: zingen in een band. Grote afwezige is de vader, met wiens dood de separatie is begonnen. Er is een tweede ongeluk voor nodig om het gezin weer bij elkaar te brengen.
Broken wings is het speelfilmdebuut van de in Haifa geboren Nir Bergman (1969), die daarmee begin dit jaar meteen Israëls inzending voor de Oscar voor beste buitenlandse film leverde. Met gevoel voor poëzie last hij de scènes aan elkaar, waarin opvallend vaak een bal opduikt die spelenderwijs contact mogelijk maakt.
Bijzonder is het geluid, dat van buiten soms zomaar in een scène binnendringt om het oog van de kijker te scherpen. Het is het melodrama op de vierkante centimeter, met de nodige humor aangelengd, waardoor de film je om het hart slaat. Yair die verkleed als levensgrote muis pamfletten met zijn ‘wij zijn slechts stofdeeltjes’-theorie uitdeelt in de metro en Maya die met engelvleugels op haar rug en tranen in haar ogen naar huis fietst, lijken regelrecht uit een sprookje weggelopen. Van de dwaallichtjes die ze aanvankelijk zijn maakt Bergman ze tot mensen die richting durven geven aan hun leven.

Karin Wolfs