Better Man

Bij entertainer Robbie Williams swingt altijd alles, dus ook in deze biopic gaat het swingend. Inclusief de curieuze keuze om Williams consequent te verbeelden als (digitale) aap.

Eerst even dit, zodat we het aan de kant hebben: Better Man is een lekkere, vlotte, vermakelijke film. Robbie Williams weet hoe je een publiek bespeelt en zijn levensverhaal kon dus onmogelijk een stoffige biopic worden. Noblesse oblige, het moest een biografisch spektakel worden. Tenzij je een fervent hater bent van de muziek of het ego van Robbie Williams, zal de film je niet teleurstellen. 

Maar dan is er die curieuze stilistische keuze van Williams om zichzelf door een (digitale) aap te laten spelen. Is dat zelfkritiek op de sell-out die als een aapje op de kermissen van de negentiende eeuw z’n kunstjes vertoont? Dat klinkt namelijk nogal huichelachtig. Want hij deed en doet die kunstjes en verdiende er tientallen miljoenen mee.

Een optimistischer interpretatie is dat de makers zo geen problemen hadden om Robbie als jonge gast te laten zien – in plaats van een digitaal opgepoetste Robbie Williams – en belangrijker nog: om jonge versies van Robbie in het publiek bij zijn optredens te plaatsen die hem hoofdschuddend kwellen.

Hij ziet ze herhaaldelijk voor zich. Eerst een, dan twee. Maar bij het grootste concert dat Williams ooit in Engeland heeft gegeven, dat als een climax in de film fungeert, ziet hij ze allemaal. Vervolgens rekent hij met ze af in wat een van de meest bizarre scènes in een biografische film ooit moet zijn: Williams springt het publiek in en slacht ze af.

Waarmee die demonen uit het verleden hem kwellen, wordt niet helemaal duidelijk. De suggestie is dat ze vinden dat Williams zijn ziel heeft verkocht. Maar wie is dan die echte, artistieke Robbie Williams waarmee zijn vroegere ik wel tevreden zou zijn geweest? Dat laat de film niet zien. Snapt Williams de ironie trouwens van afsluiten met ‘My Way’ van Frank Sinatra? Want dat is Sinatra’s way, zeg maar, en niet die van Williams zelf.

Enfin, Williams is wel komisch open over zijn cocaïneverslaving die hem – schijnbaar – meerdere keren aan de rand van de afgrond bracht. Dat wil zeggen: bijna in dodelijke ongelukken, bijna een hartaanval. Dat ‘schijnbaar’ is wel het probleem van de film. Want hoe weten we wat de feiten zijn? Waarheid lijkt ook niet per se het belangrijkst in deze film. Bij Williams swingt altijd alles dus als hij uit de bocht vliegt of mindere momenten in z’n leven doormaakt, dan gebeurt dat nog steeds swingend.

Blijft over: een hele vermakelijke biopic die precies op het juiste moment komt. Williams is inmiddels vijftig. Misschien treedt hij net als Sinatra nog tientallen jaren op. Hoe dan ook is de timing van Better Man precies goed om Robbie Williams’ carrière weer even een duw te geven. En ja, de muziek is lekker.