Bachelorette

Tienerkomedie Bachelorette is het allemaal: The Hangover met meiden en Bridesmaids from hell. Een zwarte komedie met het ranzige rouwrandje van een nachtje doorhalen.

Mooie meisjes die slechte dingen doen. Lekker om naar te te kijken. Maar ook een beetje eng voor mannen die liever niet willen weten dat vrouwen ook wel eens ongenadig nodig moeten pissen.
Maar ja. Het is niet anders. Elk demasqué is even bevrijdend als ontnuchterend. Het is afgelopen met dat ‘soi belle et tais-toi’ (‘wees mooi en hou je mond’) waar vrouwelijke filmpersonages zich ook anno nu nog veel te vaak aan moeten houden. Maar het is aan het kenteren. De bad girl begint door te breken in mainstream Hollywood. Nadat we al een jaar of tien mogen lachen om lapzwansende bankhangers die maar niet volwassen willen worden in de films van Judd Apatow en aanverwanten (van The 40 Years Old Virgin tot The Hangover), nemen nu de sekslustige, kotsende en cokesnuivende meisjes het roer over.
Anything you can do, I can do better. Juist ja. Dat is vaak het probleem. Als vrouwen de regels mogen breken, dan schijnt er een ongeschreven wet te zijn dat ze stereotiepe mannelijk gedrag moeten kopiëren. En dat is dan om te lachen. Want: het equivalent van een man in een jurk.

Broek laten zakken
Waar films als Bridesmaids, Bad Teacher en Young Adult nog dreven op het idee dat jonge vrouwen het net als jonge mannen allemaal best lekker kunnen laten hangen, boeren, scheten laten, zich bezatten en hun broek laten zakken in het openbaar, doet Bachelorette het echter net iets anders. Het script voor het regiedebuut van toneelschrijfster Leslye Headland zag al in 2007 het licht, toen Bachelorette met succes op Broadway werd opgevoerd. Lang voor Bridesmaids trouwens, maar dat terzijde. Maar het grootste verschil met de drie middelbare-schoolvriendinnen die door ex-klasgenootje Becky worden gevraagd om haar bruidsmeisjes te zijn, is dat ze niet zoals in veel van die andere films stiekem een hart van goud hebben. Dit zijn echte krengen. Jaloers dat die dikke ‘pigface’ de eerste van het stel is die gaat trouwen. Bits tegen elkaar. En ronduit onbeschoft tegen iedereen die verder hun pad kruist. Maar daar maakt de film dan verder weer geen punt van. En daar is de film op z’n best. Als karakterstudie. Als ‘a confederacy of bitches’, om de titel van John Kennedy Toole’s klassieke satire maar even te parafraseren.

Regels voor orale seks
De openingsscène van de film windt er al meteen geen doekjes om. Bruidsmeisje Gena zit in een vliegtuig naast een beetje sukkelige man die ze plompverloren haar regels voor orale seks uitlegt. Ze houdt zich geen seconde bezig met het effect dat haar betoog op haar buurman heeft.
Daarna gaat het van kwaad tot erger, met als hoogte- annex dieptepunt het moment dat twee van hen zich op het moment dat de bruid haar schoonheidsslaapje doet in de oversized bruidsjurk proberen te proppen. Leuk voor op Facebook. Dat gaat natuurlijk niet goed. De gebruikelijke keten van reddingsoperaties en slapsticksituaties volgt. Tot zover drie meisjes en een jurk. Conclusie: Leslye Headland is goed met dialogen, maar chaoskomedie is niet haar forte. Oké. Er komt ook nog een paaldanseres aan te pas. Die de jurk even tussen haar benen doorhaalt. Daar joeg de film half Amerika pas echt goed mee op de kast.
Het subversieve narcisme van de film ontlokte sommige Amerikaanse critici gevoelens van plaatsvervangende schaamte over het feit dat ‘vrouwen oud genoeg om beter te weten zich gedragen als geile matrozen met verlof’. En inderdaad: Bachelorette is vaak wansmakelijk. Maar dat is eigenlijk ook wel weer een pluspunt. Bachelorette is The Hangover met meiden, Bridesmaids from hell, geschoold door Cameron Diaz’ Bad Teacher en nog steeds maar niet volwassen geworden dankzij Charlize Therons Young Adult. Zwarte komedie met het ranzige rouwrandje van een nachtje doorhalen. Maar in tegenstelling tot al die films doet Bachelorette geen enkele poging om zichzelf op de borst te kloppen om te laten zien hoe gedurfd het allemaal is. Dat heeft iets onweerstaanbaars. Iets onweerstaanbaar grappigs ook. Al is de film ook vaak grappig op momenten dat je er met verbijstering naar zit te kijken.

Cheerleader
Bachelorette maakt meer nog dan Bridesmaids een einde aan de mythe van het (sprookjes)huwelijk. Als je hun maatschappelijk ingeprente verlangen om aan de man te raken even wegdenkt, dan zijn Regan (Kirsten Dunst), Katie (Isla Fisher) en Gena (Lizzie Caplan) waarschijnlijk nog helemaal niet zo rottig. Maar ze verzuren waar je bij staat doordat ze denken dat alles in het leven om seks en mannen en uiteindelijk het binnenhalen van die ene draait. Dat is schijnbaar iets dat er zo zit ingebakken dat ze op het emotionele niveau van een cheerleader zijn blijven steken. Het enige wat ze zich afvragen is waarom de dikkerd het eerste aan de man is geraakt, terwijl zij alles hebben gedaan wat de maatschappij van ze vroeg. Inclusief dun blijven. Maar schijnbaar is dat niet genoeg. De film beklaagt ze er niet om. Noch bekritiseert ze. Maar toont wel de groteske situatie waarin de vrouwenemancipatie zich nog steeds bevindt. Ook binnen het beeld dat Hollywood er film na film van schetst.
Ontsnapt Bachelorette daaraan? Niet helemaal. De film begon misschien als onafhankelijk project, maar werd daarna snel opgepikt door Harvey Weinstein. Van wie Headland — toeval of niet — in een vorig leven persoonlijk assistent was. En op het moment dat er geld en belangen mee gaan spelen wordt het moeilijk om de druk te weerstaan om de personages niet toch in de loop van de film een beetje te socialiseren. De compromissen die daar het gevolg van zijn leveren meestal niet de meest gedurfde eindproducten op. Bachelorette komt een heel eind.

Dana Linssen