Signs of Life: Een brief van Kelly Reichardt

De afgelopen weken schreven Jia Zhang-ke, Apichatpong Weerasethakul, Radu Jude en Alice Winocour op uitnodiging van de Filmkrant brieven vanuit quarantaine. Filmmaker Kelly Reichardt (Certain Women, First Cow) draagt bij aan deze reeks met een ode aan verbondenheid in tijden van isolatie en wereldwijd protest.

14 april: Wanneer ik met mijn 81-jarige vader praat, heb ik niet veel te zeggen. Hij vertelt dat hij z’n wandeling heeft gemaakt, aan z’n puzzel heeft gewerkt, z’n boek heeft gelezen en voor ‘ie het wist, was het alweer tijd voor tv. Het voelt alsof we allemaal 81 zijn nu. Ik bel mijn vrienden en overal is het hetzelfde: niemand heeft iets te zeggen omdat we allemaal in lockdown zitten in onze afzonderlijke ruimtes. Focussen op films is lastig dus ik kijk de filmpjes die mijn vriend Phil op zijn telefoon maakt: hij probeert de eekhoorns weg te houden van het vogelzaad, hij volgt een grote zwarte slang door z’n tuin, hij toont snelgroeiend onkruid dat door de vloer van z’n woonkamer is komen zetten en zich een weg zoekt naar de keuken, en Hopper, een hert met drie poten en haar jonge reekalfjes. De natuur gaat onverstoorbaar verder en stoort zich niet aan het stijgende aantal doden in New York.

14 juni: om 7 uur ’s avonds zal een zee van mensen uit hun isolatie komen en de straat op gaan om de namen te scanderen van George Floyd, Breonna Taylor, Timar Rice, Micahel Brown, Trayvon Martin, Eric Garner. Hier in Portland, Oregon, zullen we in stilte knielen op de Morrison Bridge terwijl mensen in een straat in Berlijn hetzelfde doen. Een kunstenaar schilderde een portret van George Floyd op een platgebombardeerde muur in Syrië. De wereld voelt klein en verbonden. Ik hoop dat de goeien winnen.