Zomerspecial Filmacademie Lichting 2013: Sjoerd Niekamp

Subculturen, Villa Achterwerk en quasinonchalance

Deze zomer brengt de Filmkrant het nieuwe, pas afgestudeerde regietalent onder de aandacht. Sjoerd Niekamp maakte de KNF-prijswinnaar Een scout weet de weg en is als derde aan het woord. Niekamp: ‘Ik ben gefascineerd door de buitenbeentjes van de samenleving.’

Je bij vlagen absurde documentaire toont een vriendschap tussen twee jongens, die zich niet kunnen losmaken van hun puberteit. De scouting houdt ze bij elkaar. Waarom juist dit verhaal op die plek? De scouting interesseert me vanwege zijn eigen rituelen en gewoonten, die los staan van de gewone wereld. De pubers die erbij zitten, zijn heel verschillend: sommige zijn kneuzerig, andere zijn stoer. Ze dragen dezelfde bloes, maar het individu staat hoog in het vaandel. Ik zoek naar subculturen van niet per se de coole mensen. Mijn vorige film ging over twee zestienjarige punkers die de hele dag biertjes drinken en iedereen in hun dorp afkraken. Hun woonplaats is saai en toch ook veilig. Dat schuurt. In Een scout weet de weg wil Jasper op reis en op avontuur, maar hij is steeds na een maand weer terug. Bij hem denk je: dat kan enkel erger worden. En tegelijkertijd is hij een held, want hij probeert het allemaal wel.

Een scout weet de weg is vrij losjes gedraaid. Is dat typerend voor jouw stijl in het algemeen? Ik wil verhalen graag luchtig vertellen met niet te strakke kaders en ruimte voor improvisatie. Dat losse hoort bij mij. Het wordt altijd een beetje dit: speels en ogenschijnlijk licht. De filmkritiek-jury noemde het quasi-nonchalant en dat herken ik. Zo hockey ik ook. Belangrijk is dat er veel meer onder zit, als je goed kijkt. Je zou dit verhaal zwaarmoedig kunnen vertellen, maar ik vind juist dat jolige juist mooi en hoe het soms tussen die vrienden opeens romantisch wordt.

Waar ben je over vijf jaar? Ik hoop dan aan de slag te zijn bij Villa Achterwerk met een kinderprogramma als Eefje Wentelteefje. Dat wordt gemaakt door twee mannen, die via poppen maatschappelijke kritiek geven, zonder dat het zwaar wordt. Het is grappig en gelaagd. Live action wordt gecombineerd met animatie, en fictie met documentaire elementen. Ik wil meer zelf de camera gaan doen en leren over animatie en poppen maken. Verder zou ik een kinderdocumentaire willen maken bij Kids&docs.

Laura van Zuylen

Een aantal van de bachelor-eindexamenfilms is te zien op het komende Nederlands Film Festival.