Webfilm: Zwart-chroom is het nieuwe zwart-wit

Fipresci Grand Prix-winnaar Mad Max: Fury Road is een adembenemende film. Al zou de film er volgens regisseur George Miller in zwart-wit nog mooier uitzien. Aangezien die versie niet op de blu-ray staat, heeft een fan de film zelf bewerkt en online gegooid. Dan zie je ineens dat Miller misschien wel gelijk heeft.

George Miller heeft zich dit jaar bewezen als de koning van de actiecinema. In een tijdperk waarin actiefilms door critici juist met een zucht en een steun worden ontvangen, kwam de Australische regisseur van de legendarische Mad Max-reeks met een nieuwe, overrompelende telg, die ieders (hooggespannen) verwachtingen overtrof. Mad Max: Fury Road (2015) was buiten de competitie alsnog een favoriet op het filmfestival van Cannes. Een terechte Fipresci Grand Prix volgde.

De film wordt geroemd om zijn goed te volgen actie, de wilde practical effects en de dreunende soundtrack van Junkie XL, die in de film door een vuurspuwende gitaar op een racend podium wordt gespeeld. Dit is hoe een post-apocalyptische film zou moeten voelen, zou moeten klinken en haast zou moeten ruiken. Volgens Miller zou Fury Road er alleen niet zo uit moeten zien. Hij had zijn film liever in zwart-wit willen zien. Hij stelt dat er maar twee manieren zijn om een post-apocalyptische film te maken: zwart-wit of volledig over de top met de kleuren. Voor de bioscoopversie is natuurlijk gekozen voor kleur. Wie kijkt er immers naar een zwart-witfilm? Je ziet het de studio’s zich al afvragen.

Toch zou zo’n kleurloze versie uitermate geschikt zijn voor een blu-ray release (denk aan The Mist, 2007, die een dvd-uitgave had in kleur en in superieur zwart-wit), iets wat Miller zelfs meerdere keren heeft geëist van studio Warner. Helaas zijn die niet overstag gegaan. Op de blu-ray is de film dus alleen te zien in intens blauw en oranje.

Voor wie had willen zien hoe Miller zijn woestijnepos eigenlijk had beoogd, is er nu de Black & Chrome-versie, gemaakt door een fan en geüpload op Vimeo. Hij heeft niet alleen de kleuren uit de film gehaald, maar ook – volledig naar Millers wens – de dialogen en geweerschoten uit de audiomix gehaald. Het resultaat is een sombere, gitzwarte versie van de blockbuster, die je nog meer dwingt om te kijken naar de film. Door niet te laten horen wat er gezegd wordt, draait de film nog meer om de afwisseling tussen blikken en beweging en actie. Het maakt van de film een vervreemdende nachtmerrie, een nog nihilistischer avontuur.

Toch past het precies bij Mad Max. Miller had zelf al amper uitleg nodig om Fury Road in de hoogste versnelling te zetten. Het verschil tussen een heel klein beetje vertellen en helemaal niets, blijkt niet heel groot. Nu wordt er alleen maar getoond en dat maakt de film eigenlijk alleen maar beter. Je voelt nog steeds de blijdschap als Immortan Joe zijn volk wat water geeft. Nog harder voel je de teleurstelling als de watertoevoer stopt, een vertoon van Joe’s macht. Nog beter is Charlize Theron als Imperator Furiosa. De vergelijking was sowieso niet moeilijk te maken, maar nu lijkt zij nog meer op Carl Theodor Dreyers Jeanne d’Arc, een van de meest interessante vrouwelijke personages van de stille film.

Al met al hoop je na het zien van Black & Chrome dat meer mensen het riskeren om films in zwart-wit te blijven maken. Dat opgeblazen blauw en oranje kennen we onderhand wel, terwijl het zwart-wit haast als nieuw aanvoelt. Er lijkt meer dramatiek in het beeld te zitten, meer nuance en meer kracht. Het is als een oorlogsfoto die voor je ogen tot leven komt en zich maar blijft ontwikkelen. Black & Chrome toont aan dat er in ieder geval niets ouderwets of statisch is aan zwart-wit cinema.