Webfilm: Zombies met hart en ziel

  • Datum 11-05-2013
  • Auteur
  • Deel dit artikel

Zombie in pinguïn-pak

Voor Warm Bodies kreeg de zombie in korte films op internet al menselijke trekjes. Zijn bloeddorst is eerder tragisch dan monsterlijk, en plots voelt hij liefdeskriebels opwellen.

De zombie: reïncarnatie van mens in monster. Alleen: behoudt het monster daarmee iets van zijn oude menselijkheid? Warm Bodies, dat momenteel in de bioscoop draait, suggereert van wel. De jonge zombie R wordt, na het eten van mensenhersenen, zowaar sensitief. Hij kampt met gevoelens van schuld en wordt ook nog verliefd — op een meisje wier hersenen hij dan stiekem ook best weer zou willen eten.

Voor wie nog moet wennen aan de zombie-met-hart-en-ziel: dat kan op internet. In drie korte webfilms worstelt de zombie al langer met al te menselijke dilemma’s. Drie keer gebeurt dat in de vorm van een reis. En drie keer voert de route naar diens kwetsbare kant. Dat zorgt ervoor dat het monster niet op een veilige afstand blijft, maar we ons in hem kunnen, ja zelfs moeten, verplaatsen — en misschien zelfs identificeren.

Ben Howling en Yolanda Ramke maakten met Cargo een film over een bijna-zombie. Na te zijn gebeten door zijn echtgenote, probeert de jonge vader nog snel hun baby in veiligheid te brengen — voordat hij verandert van beschermer in verslinder. Ook Rest van Role Schreiber draait om de liefde. Een Amerikaanse soldaat, gesneuveld in de Eerste Wereldoorlog, stapt honderd jaar later als zombie uit zijn graf. Zijn missie: een speurtocht naar zijn verloren vrouw, om zich voorgoed met haar te kunnen verzoenen.

Een morbide vorm van romantiek. Maar bovenal is Schreibers zombie een soort geest, die niets liever wil dan de eeuwige rust vinden. Dat geldt in zekere zin ook voor de carnavalesk verklede zombie in Chris Russells Zombie in a Penguin Suit. Moordlustig, bloeddorstig, hongerig naar hersenen: hij is het allemaal. Maar niet zozeer op wellustige, als wel op tragische wijze. Als slaaf van zijn impulsen, heeft hij geen controle over de innerlijke demomen die hem voortdrijven. En zo wekt hij eerder mededogen en medeleven op dan pure doodsangst.

Verfrissend, dat het zombiegenre in deze films zo binnenstebuiten wordt gekeerd. Toch is de vermenselijking van de zombie minder vreemd dan op het eerste gezicht lijkt. Zonder mens immers ook geen zombie. Logisch dus, dat er menselijke sporen achterblijven, en het monster een even groot slachtoffer is van zijn driften.

Niels Bakker