Webfilm: Wolvenjongeren maken film

Een jongen die het merendeel van zijn leven nooit buiten kwam, maakte met zijn familie het surrealistische Mirror Heart. Het resultaat mag er wezen: een prachtig liefdeskindje van Lynch en Cronenberg, maar dan van karton.
"Dit is allemaal familie in de studio!", schreeuwt Mukunda Angulo op de set van zijn korte film Mirror Heart. "Geen vrienden, alleen maar familie!" Zijn film, de eerste die hij ooit in een studio maakte, is eindelijk klaar. De blijdschap is van Angulo’s gezicht te lezen.
Dat Mukunda benadrukt dat hij deze film met zijn familie heeft gemaakt is logisch, gezien zijn indringende achtergrondverhaal. De in Amerika spraakmakende documentaire The Wolfpack (binnenkort ook in Nederland te zien) toont namelijk dat Mukunda samen met zijn vijf broertjes, zusje, vader en moeder een leven lang verscholen heeft geleefd in een New Yorks appartement. Soms kwam hij in een heel jaar negen keer buiten, zo vertelt hij in de documentaire van Chrystal Moselle, soms maar één keer, en soms een heel jaar lang nooit.
De reden voor dit verborgen leven wordt in de documentaire nooit helemaal duidelijk. Vader Oscar wilde zijn kinderen in ieder geval niet blootstellen aan het — volgens hem — verdorven New York, al zullen er meer factoren meegespeeld hebben. Om daar een glimp van op te vangen kan je beter binnenkort zelf naar The Wolfpack kijken. Die is de moeite meer dan waard.
Hoe dan ook: de jongens, dat meisje, de vader en moeder zaten daar maar, opgehokt in een akelig klein huisje. Hun enige venster op de wereld waren een spijlenraampje en de televisie. En op die televisie zagen de jongens films, heel veel films. Van Reservoir Dogs tot Gone With the Wind, van Akira tot Blue Velvet; ze zijn filmische allesvreters geworden. Geef ze ook eens ongelijk: film biedt een prachtige kijk op de wereld, poëtisch, sensationeel, persoonlijk en vooral toegankelijk.
Het was ook de liefde voor film (waarschijnlijk gecombineerd met een drukkend gevoel van nutteloosheid) die Mukunda en zijn broers dreef tot het maken van hun eigen werk. Eerst nog eigen versies van The Dark Knight en Pulp Fiction, later ook originele korte films. In de krappe woonkamer van hun appartement waren de jongens, die zichzelf ‘The Wolfpack’ noemden, bedreven in de weer met karton, plastic, duct tape en een goedkope camera. Daarmee maakten ze opvallend goede filmpjes met een prachtige doe-het-zelf-esthetiek. Denk aan Michel Gondry’s sweded films, maar dan nog authentieker.
Die esthetiek is ook te zien in het surrealistisch Mirror Heart. De korte film, een soort liefdeskindje van Lynch en Cronenberg, is eigenlijk één droomachtige sequentie waarin fantastische figuren tot leven komen. De karakters zijn met heel veel fantasie gemaakt van karton en papier. Een levensgrote telefoon, bijvoorbeeld, roept met een druk op een van zijn toetsen een kartonnen, bij die vervolgens in de grond steekt. Uit die plek groeien vervolgens een soort papieren bloemenmensen die dansen in de wind. Nog bizarder: een octopus schildert een zombiebouwvakker. Die vindt zijn portret niet mooi en sloopt het doek.
Wat dit precies allemaal moet betekenen is lastig te duiden. Mukunda noemt het zelf een korte film over teamwork, al zou dat net zo goed kunnen slaan op het maakproces dat hij met zijn familie heeft gehad. Achter de schermen zie je namelijk hoe hard zij hier aan hebben gewerkt. Als moeder Susanne even aan het woord is, merk je hoe belangrijk deze film voor Mukunda en de familie is geweest. Het maken was namelijk weer één stap verder uit de deur van dat voor hen maar al te bekende appartement.
Bovenal is Mirror Heart een stap in de richting van een mooie filmische carrière voor Mukunda en zijn broertjes. Eerst staarde ‘The Wolfpack’ via hun televisie naar de wondere wereld van film. Die staart nu eindelijk naar hun terug. En dat is na het zien van Mirror Heart helemaal terecht te noemen.
Hugo Emmerzael