Webfilm: Van twintig hoog
Opkomend regisseur Robin Fraser schetst in de korte film Sunroof een wereld die zijn personages insluit, terwijl zij nergens heen kunnen. Het resultaat is een kleine film met een opvallend grote impact.
Hoe breid je een wereld uit zonder je set te verlaten? Dat was het vertrekpunt van regisseur Robin Fraser toen hij aan Sunroof begon, een korte film waarin een broederlijke ruzie om een meisje grote gevolgen krijgt. Het is een interessante vraag met een interessanter resultaat als antwoord. Sunroof is een prachtige korte film geworden: strak, vlot en extreem zelfverzekerd.
Gesitueerd in een van de foeilelijke sociale huurwoningenflats van Camberwell, Londen, laat Fraser zijn personages niet de grote wereld ingaan. Ze zitten vast op pak ‘m beet twintig hoog. Verveeld en verborgen gaan zij nergens heen; de wereld komt vanzelf naar hen toe. Voordat de muren zich echter insluiten om broers Adam en Joseph en hun gedeelde liefde Emma, zien we een glimp van de wereld buiten de grillige flat. In een minimarkt steelt een jongen zijn boodschappenlijstje bij elkaar. Daar zien we ook voor het eerst Adam en Emma. Hij steelt condooms voor haar, later blijkt pas dat die condooms ook voor Joseph bedoeld zijn.
Het minimarktje ligt aan de voet van de brute Camberwell-flats: drie gigantische constructies van cement en staal, die een grimmige schaduw over de Londense buurt werpen. "Ik haat jouw gebouw", klaagt Emma als ze naar Adams huis gaan. De deels autobiografische film maakt al snel duidelijk dat Fraser geen warm hart aan deze locatie toedraagt. Het maakt wat volgt des te akeliger.
Op twintig hoog lijkt de wereld zo klein en onpersoonlijk. Mensen bewegen zich als mieren door rigide straatjes. Doel- en emotieloos glijden ze door een uitgezoomde versie van de wereld. Het ziet er uit als een onbelangrijke bedoening, alsof het allemaal onecht is. Onderscheidt tussen de mensen is niet te maken. Wie zou een mens meer of minder dus merken?
Jonger broertje Daniel tuurt al de hele dag uit het raam. Zouden zulke gedachten ook door zijn hoofd schieten? Af en toe gooit hij een muntje uit het raam. Hij lacht erom. Nu is het nog onschuldig, maar als later tijdens een ruzie tussen Adam en Joseph een olifantenbeeldje het raam uit glipt wordt het plots heel serieus: een crashende auto, een claxon die maar aan blijft houden en de politie die op de Camberwell-flat afkomt. Zonder de situatie buiten de flat te laten zien maakt Fraser duidelijk dat de wereld zich langzaam om Adam, Joseph, Emma en Daniel in aan het sluiten is, met alle ernstige gevolgen van dien.
Hoe breid je een wereld uit zonder je set te verlaten? Met Sunroof geeft Robin Fraser hier een inzichtelijk en uitgebreid antwoord op. Van het scenario tot aan de montage is zichtbaar aan deze vraag gedacht. Sunroof is daardoor een subtiele, maar slopende korte film geworden. Als een muntje dat van twintig hoog naar beneden valt: klein maar met een grootse impact.
Hugo Emmerzael