Webfilm: Twitterrecensie Drive

  • Datum 11-11-2011
  • Auteur
  • Deel dit artikel

Meeschrijven aan de langste filmrecensie ooit? De Nederlandse bioscoopbezoeker laat zich alleen onder zijn eigen voorwaarden lenen voor deze sociale media marketingcampagne.

Na de collectieve kortfilm van Spike Lee en Nokia, de wikiroman van uitgeverij Penguin en de Twitterroman van schrijver Ronald Giphart, is het nu de beurt aan de Twitterfilmrecensie van distributeur Cinéart. Als argeloos publiek zou je er vermoeid van raken: weer als gratis marketinginstrument dienen van een of andere institutie. In dit geval om mee te schrijven aan de langste filmrecensie ooit, over arthouseactiekraker Drive — uiteraard uitgebracht door Cinéart zelf.

Bioscoopbezoekers lijken er ook niet in te stinken, want zelfs nu de film een week in de bioscoop draait, spat de animo er niet bepaald vanaf. Althans, als je kijkt naar het aantal verstuurde tweets onder de officiële hashtag #FOLLOWDRIVE. Op de campagnesite worden, om het nog wat te laten lijken, ook maar de tweets gepubliceerd die onder #DRIVE de wereld in zijn geslingerd. Zo komt de tussenstand alsnog op 438 recensies, goed voor een dikke 9 meter scrollen en 2 uur en drie kwartier aan leestijd (stand vrijdag 11/11, 13.50 uur).

Het is de zoveelste illustratie dat gebruikers van sociale media zich niet zo makkelijk van bovenaf laten aansturen. Ook de experimenten van Nokia en Penguin waren in termen van participatie geen onverdeeld succes. Je moet in elk geval met iets beters komen dan de prijs die Cinéart overheeft voor de vijf beste tweets: een vermelding op billboards, posters en advertenties. Dat is toch vooral een koekje van eigen deeg.

Als originaliteit het belangrijkste criterium is, krijgt jurylid — en ANP-filmjournalist — Robbert Blokland het nog lastig. Kwalificaties als ‘goeie’, ’toffe’, ‘leuke’, ‘bizarre’ en ‘geslaagde’ film buitelen over elkaar heen, net als lof voor acteur Ryan Gosling (‘Zal die anderen van hem ook gauw checken’), het keiharde geweld (‘Niet voor vrouwen en kinderen’) en de hypnotiserende soundtrack (‘Net op m’n iPod gezet. Nu al zin om morgen naar m’n werk te rijden!) Op Twitter is het niet anders als op Facebook, Hyves en al die andere openbare brabbelboxen: de herhaling regeert, het is vooral meer van hetzelfde.

Maar als je goed zoekt, zijn er ook juweeltjes te vinden. Wat te denken van deze: ‘Vrouwen Steve McQueen-gewijs buitenkantjes geven en schedels die harder kraken dan in American History X’. Of van deze: ‘Ultraviolent glamsuave heist-kitsch van de bovenste plank. En retespannend. Dixit.’ Maar ja, laatstgenoemde tweet is dan ook van Paul Boon, voormalig criticus bij vrijwilligerssite 8Weekly.

Niels Bakker