Webfilm: The Sacred Defense
De Nederlandse nominatie voor de Studenten Oscar is een intrigerend en doordacht drama, waarin de Tantalusvloek wordt vertaald naar de Iran-Irakoorlog in de jaren ’80.
De Lydische koning Tantalus beging één van de grootste misdaden die een vader kan begaan. Hij vermoordde zijn zoon Pelops, om hem in een feestelijk banket aan de goden te offeren. Zij doorzagen het smerige spelletje en verbanden hem naar de diepste aller onderwerelden: Tartarus. Maar erger nog was de vloek die Tantalus op zijn familie legde. Generatie na generatie zouden vaders hun zoons naar de slachtbank leiden.
De Tantalusvloek inspireerde regisseur Nima Mohaghegh tot The Sacred Defense, één van de tien genomineerden voor de Oscar voor de beste afstudeerfilm. Mohaghegh, zoon van Iraanse ouders, situeert de mythe iets oostelijker, in de Iran-Irakoorlog in de jaren ’80. Een knap bedachte blend: in sommige islamitische tradities wordt de cultuur van offeren van generatie op generatie overgedragen. Martelaars vechten in naam van Allah, tot de dood erop volgt.
The Sacred Defense opent sterk, met een peptalk van de Iraanse strijder Reza. ‘Ons geloof is ons voornaamste wapen tegen de vijand’, predikt hij. In het vervolg slaat de twijfel toe. Als zijn zoon Amin hem in de loopgraven opzoekt, raakt Reza in een gewetensconflict. Amin wil strijden, eeuwige heldenmoed, tachtig maagden in de hemel. Wie hem dat geleerd heeft, vraagt Reza. ‘Jij natuurlijk!’
Mohaghegh koos voor een Tantaliaanse setting. The Sacred Defense speelt in de onderwereld: een donkere, benauwende bunker, de uitvalsbasis van Reza en zijn mede-geloofsstrijders. Het is niet het enige waarin Mohaghegh naar de Griekse tragedie verwijst. Saman Amini speelt Reza schmierend en zwaar over-the-top. De waanzin, wanhoop en woede spatten van zijn gezicht. Mohaghegh zit er dicht op met zijn camera, wat de draaikolk van emoties versterkt — uitmondend in de onvermijdelijke catharsis.
Subtiel is het allemaal niet, maar het moet gezegd: in The Sacred Defense past het melodrama uitstekend. Door terug te grijpen op de Griekse mythologie, weet Mohaghegh een nieuw licht te werpen op een hedendaagse culturele traditie. Het is te hopen dat de academyleden dat ook zien, zodat Mohaghegh volgende maand in het voetspoor treedt van Spike Lee, Robert Zemeckis en Mike van Diem. Die mocht zich in 1990 met Alaska kronen als eerste en laatste Nederlandse winnaar van de Studenten Oscar.