Webfilm: THE JOHNNY CASH PROJECT

De interactieve videoclips van Aaron Koblin en Chris Milk plooien zich volledig naar de wens van de gebruiker. Voor the johnny cash project moet de tekendoos weer uit de kast.

Hoe komt het dat de filmgeschiedenis zich zo vaak lijkt te herhalen? Omdat innovatie niets anders is dan variatie op een bestaand patroon. Er is op internet een nieuwe generatie films geboren, die zich elke keer dat je ze afspeelt anders aan je voordoen. Dat herinnert aan filmstudio’s uit de begindagen van de cinema, die in elk land een op maat gesneden versie van een film uitbrachten. Woonde je in Rusland, dan liep een romantisch verhaal tragisch af. In Amerika vielen de geliefden elkaar juist in de armen.

De nieuwe webfilms voegen zich niet naar de smaak van een cultuur, maar naar die van het individu. Elke wereldburger zijn eigen film.

Webkunstenaars Aaron Koblin en Chris Milk bedachten voor het liedje ‘We Used to Wait’ van de Canadese artrockband Arcade Fire een interactieve videoclip, die handig gebruik maakt van Google Maps. Elke bezoeker krijgt wegenkaarten en panoramische straatfoto’s voorgeschoteld van de buurt waar hij opgroeide. Het enige wat je hoeft te doen, is je adres intypen. De beelden worden vervolgens automatisch gegenereerd.

In hun nieuwste samenwerking the johnny cash project moet je ook echt de handen uit de mouwen steken. Koblin en Milk maakten een markant, stemmig zwart-witfilmpje bij één van de laatste liedjes van Johnny Cash, het hartverscheurende ‘Ain’t No Grave’. Terwijl Cash snikzingt over afscheid nemen, zien we de zanger met een gitaar op zijn rug de laatste stappen op zijn levenspad volbrengen. Je kunt kiezen tussen drie frames uit de videoclip, die je opnieuw mag invullen. Meer grijs of meer wit, wat lichter of juist wat donkerder, hier een lijntje, daar een accentje. Als het er een beetje goed uitziet, wordt je kleurplaat opgenomen in het filmpje. Tijdelijk, dat wel.

Is dit een vorm van interactiviteit die grenst aan de banaliteit? Dat mag zo lijken, maar de tekenwedstrijd raakt ergens precies de kern. Geen betere manier om een stukje gevoel bloot te leggen dan door ‘in te kleuren’. Voor veel mensen is kleur een expressie van hun diepste emoties. Koblin en Milk hopen dus dat we net zo door merg en been gaan als Johnny Cash in zijn droevigste liedjes. Zo brengen we een collectief eerbetoon aan de overleden zanger.

Je kunt the johnny cash project gerust een monument noemen. Geen massief blok steen, maar een open en veranderlijk stuk gereedschap. Zo herdenkt de do-it-yourself generatie haar dierbaren.

Niels Bakker