Webfilm: The Exquisite Forest

  • Datum 15-08-2012
  • Auteur
  • Deel dit artikel

Animatiebomen

Schetsen, tekeningen en animaties, die als frisse blaadjes groeien in een ‘zalig bos’. Elke vertakking betekent een nieuwe verhaallijn, gecreeërd door de internetgemeenschap. Innovative storytelling of een hedendaagse variant op het aloude gesammtkunstwerk?

Chris Milk en Aaron Koblin vernieuwen de muziekvideo met clips die zich plooien naar wie er achter het scherm zit. Ieder zijn of haar ‘allerindividueelste’ videoclip: het Google-duo vertaalt deze opvatting van dichter Willem Kloos naar het YouTube-tijdperk. In The Wilderness Downtown werden de bewegende beelden gegenereerd uit Google Maps, en leidden ze de kijker rond door locaties uit zijn eigen jeugd. Voor The Johnny Cash Project moesten we zelf actie ondernemen: met de digitale tekendoos een persoonlijke memoire krabbelen voor de overleden snikzanger Johnny Cash, om deze vervolgens in het clipje terug te zien.

Hun nieuwste samenwerking is geënt op een taalspelletje van surrealistische kunstenaars. Mensen verzinnen een zin, zonder te weten wat hun voorgangers schreven. Vervolgens geven ze het verhaaltje door, en voegt de volgende een zin toe. En zo verder, en zo verder. The Exquisite Forest past dit principe toe op de tekenfilm. Elke internetgebruiker kan een voorzet doen, anderen borduren daar weer op voort. Hun schetsen, tekeningen en animaties groeien als frisse blaadjes, waardoor de bomen in dit ‘zalige bos’ zich steeds vertakken, en hoger en breder groeien.

De gelikte promofilmpjes plaatsen dit sociale filmproject in het bekende frame: van innovative storytelling. In de woorden van de makers: op zoek naar manieren waarop verhalen nog niet eerder werden verteld. Maar de animatiebomen op de site luiden vooral een terugkeer in naar het fragmentarische, associatieve verhaal. Alles mag en alles kan. De animatie van de één blijkt een totale vrijbrief voor de animatie van de ander. Neem Wine After Coffee, afgetrapt door Jrcanest. Zijn wijnglas verandert in een ruimteraket verandert in een lieveheersbeestje verandert in een hartje verandert in de wijn, die terugspettert in het glas.

Het zijn prachtige dwarrelvertellingen, die werken omdat ze uitdijen, de breedte kiezen, en vervolgens weer krimpen, terugkeren naar een herkenbaar baken. Olafur Eliasson, één van de kunstenaars die namens partner Tate Modern deelneemt, trapt af met een eenvoudige witte lijn die opbolt en lijkt te exploderen. Na zijn voorzet transformeert het sobere zwart-wit in een kleurrijke orgie. Maar de ‘crowdsourcers’ blijven bij het basisthema van het inkrimpen en weer uitdijen van visuele patronen.

The Exquisite Forest bewijst dat er niet één waarheid bestaat, ook niet in het vertellen van verhalen. Iedere deelnemer brengt zijn eigen ideeën en associaties mee, en kan deze op elke willekeurige plaats in de boom hangen: aan de wortel, halverwege de stam, of helemaal bovenin. Er ontstaan zoveel verhaallijnen als dat er takken zijn. The Exquisite Forest is geen allerindividueelste videoclip, maar een gesammtkunstwerk — alleen slaat de term gesammt niet op het samenspel van verschillende kunstdisciplines, maar van de collectieve creativiteit op het internet.

Niels Bakker