Webfilm: sociale films

Diverse sociale films zitten er (bijna) op. One Day on Earth gaat wereldwijd in première, Paul Verhoeven begint aan zijn laatste remakes van de publieksfilms in de Entertainment Experience, de inzendtermijn voor remixwedstrijd Celluloid Remix is bijna gesloten. Het succes van de projecten loopt, afgemeten aan de participatie, sterk uiteen.

Het concept lijkt sterk op dat van Life in a Day. En het eindresultaat doet dat vermoedelijk ook. Zondag 22 april is de wereldwijde première van One Day on Earth, een documentaire over het leven op één dag, of eigenlijk op twee. Op initiatief van Brandon Litman filmden wereldbewoners hun dagelijks reilen en zeilen op 10/10/10 en 11/11/11 — en de volgende mijlpaal staat al vast, op 12/12/12. De compilatiefilm belooft beelden uit alle landen van de wereld. Hij wordt niet op al die plaatsen vertoond, maar de lijst is indrukwekkend, met onder andere Afghanistan, Wit-Rusland en Rotterdam.

De animo voor dergelijke collectieve filmprojecten wil nog wel eens gering zijn. Maar de One Day-website telt 28.756 leden, en over 11/11/11 zijn er 3.785 filmpjes ingestuurd. Toch een aardig resultaat, wat inmiddels ook van de Entertainment Experience gezegd kan worden. De Telegraaf meldde vorige maand het getal van 25.000 deelnemers. Zij schreven mee aan het script, speelden één van de rollen, componeerden muziek, of brachten gewoon hun stem uit op één van de acht afleveringen. De eerste Nederlandse sociale film nadert daarmee zijn einde. Het publiek bepaalt momenteel het door internetgebruikers gemaakte slotdeel, waarna Paul Verhoeven hiervan een remake maakt, net als van de voorgaande delen.

De Celluloid Remix kan alleen maar dromen van zo’n massale activiteit. Filmmakers, professionel of amateur, worden uitgenodigd een eigen remixfilmpje te maken, met beeld uit de collectie Bits & Pieces van EYE en geluid uit de archieven van Beeld en Geluid. Met de online mixer op de site is dat heel eenvoudig. Toch overstijgt het veertigtal inzendingen de 45 aangeboden clips nog niet, terwijl de deadline is vastgesteld op 25 april.

De Celluloid Remix moet het ook doen zonder de stuwende publiciteitsmachine van De Telegraaf, kabelbedrijf Ziggo en Veronica, dat op televisie verslag doet van de Entertainment Experience. Ook is er weinig activiteit op sociale media als Facebook en Twitter, waardoor een sneeuwbaleffect uitblijft. Is dat een kwestie van onkunde op het gebied van (viral) marketing bij een publieke organisatie als EYE? Een gebrek aan groot geld? Of komt het gewoon omdat het project te veel van bovenaf wordt aangestuurd? Remixers zijn namelijk verplicht sowieso het aangeboden materiaal te hergebruiken.

Wellicht gaat Alleman filmt hier meer over onthullen. Dit is eveneens een publiek project, gefinancierd door de Nederlandse Publieke Omroep, met duidelijk afgebakende grenzen. Maar de poging om via crowdsourcing tot een hedendaagse versie te komen van Bert Haanstra’s bijna vijftig jaar oude documentaire Alleman, weet zich wel gesteund door een behoorlijk groot budget.

Niels Bakker

Binnenkort in Webfilm: een recensie van het eindresultaat van de Entertainment Experience: de film van het publiek en van Paul Verhoeven.