Webfilm: Shhh (de demonen uit Del Toro’s kinderjaren)

Guillermo del Toro steekt niet onder stoelen of banken dat zijn jeugdtrauma’s een belangrijke inspiratiebron zijn. Twee jonge fans laten nu zien hoe we ons die persoonlijke demonen voor moeten stellen.

De fantomen uit zijn kinderjaren: Guillermo del Toro heeft er nooit een geheim van gemaakt. In interviews vertelt hij regelmatig hoe hij als nerderig jochie droomde over monsters en spoken. Pas toen de kleine Guillermo een pact met hen sloot, lieten ze hem met rust. Langer duurde het voordat hij zich aan zijn autoritaire ouders ontworstelde. Del Toro onderging een streng katholieke opvoeding, en bekeerde zichzelf pas als volwassen man tot het atheïsme.

In de monsterfilms die Del Toro sindsdien maakt, zijn de trauma’s uit zijn jeugd een stuwende kracht. Mimic, Pan’s Labyrinth, Pacific Rim: het zijn psycho-analytische zelfonderzoeken, waarin hij zichzelf onverbiddelijk op de pijnbank legt. Het wachten was dan ook totdat collega-filmmakers zich over zijn persoonlijke demonen zouden buigen.

Freddy Chávez Olmos en Shervin Shoghian, twee jonge fans, laten in Shhh Del Toro’s angstdromen vervloeien met zijn benauwende opvoeding. Een reuzeninsect met een slijmerige stofzuigermond, dat in de verte herinnert aan de kakkerlakken uit Mimic, laat de ielige Guillermo op één voorwaarde in leven: hij moet elke nacht een haarlok offeren. Een verwijzing naar het bijbelverhaal van Samson, met één verschil. Want waar Samson met zijn haar zijn mannelijke kracht verloor, moet Guillermo zijn mannelijkheid juist zien te veroveren: door de confrontatie met zijn angsten aan te binden.

Toen dat eenmaal gelukt was, kon Del Toro ze als filmmaker in zijn voordeel gaan gebruiken. Hij verwerkt ze in duistere fantasiewerelden, die de grens doorkruisen tussen zoet kindersprookje en bloedstollende horror. Shhh vaart geheel mee op deze stemming, met mysterieuze decors in Victoriaanse stijl en een soundtrack op zijn Danny Elfmans: kinderlijk onschuldig en toch een tikje unheimisch. Zo maken Chávez Olmos en Shoghian niet alleen een film over Del Toro’s jeugd, maar ook een griezelig perfecte replica. In tien bloedstollende minuten weten ze de drijfveer achter zijn gehele oeuvre samen te ballen.

Niels Bakker